της Στέφης Αρέλη (αδημοσίευτο και για καιρό χαμένο)

Κατά την διάρκεια πρόσφατης μετακόμισης ανακάλυψα κείμενα και ποιήματα της – πρώτης νιότης μου που ήταν περίοδος έντονης εσωστρεφειας- που είχα γράψει και θεωρούσα χαμένα.

Κάποια αξίζουν να διαβαστούν κάποια είναι ξεπερασμένα…Σίγουρα σήμερα έχω μια πιο ρεαλιστική ματιά, λιγότερο ρομαντική.

Το παρακάτω το είχα γράψει- χρόνια 10 πριν- όταν εγκλωβισμένη στη στεριά , αναπολούσα και αναζητούσα απεγνωσμένα ξανά την ελευθερία της θάλασσας…

Ίσως λογοτεχνικά αν μην λέει και πολλά όμως συναισθηματικά σίγουρα αγγίζει όσους ένιωσαν έστω και μια φορά την ζωοφόρο πνοή της αλμύρας…

αφιερωμένο λοιπόν σε όλους όσους παραμένουν για πάντα στην καρδία αληθινά θαλασσινοί.

Κοχυλιών και κοχλιών ….

Αν χειμώνα καιρό σε άμμο πάνω βαδίσεις….

Εκεί που η πνοή η θαλασσινή,

με του χώματος το άγγιγμα να συγκαιραστεί μάταια προσπαθεί,

Κοχύλια των πελάγων και της στεριάς κοχλιους ανάκατα θα αντικρίσεις…

Κοχύλια άγρια ,κομμάτια σπασμένα,

με τα φύκια , κοινή τους η μοίρα γραμμένη,

Θάλασσας ιστορίες , φουρτούνες και αλμύρα,

Βιώματα ζωηρά, ένδοξα, περασμένα …

Ποσειδώνα γνώρισαν και Ναϊάδες,

καραβιών πλώρες θωρούσαν,

Γοργόνες ακρόπρωρων, σειρήνες γυναίκες

Στολίδια σε ακροδάχτυλα τα κρατούσαν…

Σε ναυάγια παλιών σκαριών απάνω φωλιάσαν,

Σε βάθη ωκεανών και θαλασσών βυθούς,

Δελφινιών λαλιές για άκουσμα είχαν,

Εκεί που αλαργεύει των ανθρώπων ο νους….

Απομεινάρια αποστεωμένα και λείψανα τώρα,

Την ζωή τους την αλλοτινή νοσταλγούν,

Εδώ που το κύμα τους ξέβρασε,

κατάντησαν

με κοχλιούς στεριανούς να «συζητούν».

Και τι να τους πούνε τώρα οι «άλλοι»,

Μακρινοί της στεριάς συγγενείς,

Ιστορίες πεζές και μονότονες,

Για βροχές , συννεφιές και καιρούς….

Τους διηγούνται – οι του χώματος κοχλιοί- ο χρόνος στο καβούκι πως περνάει…

-«Κυλάει??» η απορία

- «Φυσικά» αγέρωχα και με άγνοια απαντούν .

«Στο κέλυφος σου κλεισμένος σαν είσαι,

τοίχους σαν αντικρίζεις καθημερινά,

λεπτομέρειες θα βρεις ασήμαντες,

λεπτομέρειες άφθονες

να γεμίσεις της μικρής σου ζωής τα κενά…»

-« Μα εμείς του νερού του αλμυρού.,

με το βλέμμα έξω αντικρίζουμε,

της θάλασσας θάματα και αναστεναγμούς,

των κυμάτων και του καιρού αιώνιες εναλλαγές ,

των καραβιών βάσανα και ταξιδεματα,

πλεούμενων ρότες και ναυτικούς…

που καιρός και που χρόνος

με λεπτομέρειες να ασχοληθούμε μικρες,

που καιρός και που χρόνος

τη βαρυγκώμια να νιώσουμε, ζήσης μονότονης υπό το βάρος ενός καβουκιού…»

Και γω λαθροκουστής της κουβέντας αυτής

Συγκρίσεις κάνω κρυφές,

ελπίζοντας αιώνια να παραμείνω,

Των κοχυλιών παντοτινός θαυμαστής…

σπάσμενο κατάρτι...

sailing boat with broken mast
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Δεν ήταν τα μάτια που έβλεπαν γραμμές τεθλασμένες το μεσημέρι της Λαμπροβδομάδας... Πηγαίνοντας προς το δρόμο του Κάστρου , αντίκρισα ιστιοφόρο ( bavaria - cyclades) μοντέλο καινούργιο να διασχίσει το δίαυλο αγέρωχο μεν, παράξενο δε...Το άλμπουρο του είχε κλίση παράξενη... μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει , έλεγα πως ο ναυπηγός τρελάθηκε.. τραβώντας φωτογραφίες με το κινητό αναρωτιόμουν που θα μπορούσε να είχε συγκρουστεί... Ο καιρός ήταν ο καλύτερος δυνατός.... άπνοια και η θάλασσα λάδι... Η μόνη λογική εικασία ήταν να έμπλεξαν τα ξάρτια του κάπου , ίσως με κατάρτι γείτονος σκάφους... Οι απορια μου παράμενε άλυτη, μέχρι που σε δημοσίευμα εφημερίδας τοπικής διάβασα πως στην προσπάθεια διευλεσης του διαύλου της Λευκάδας , συγκρούστηκε με την γέφυρα την πλωτή (santa Maura) , προφανως με τον καταπέλτη... Οι συνθήκες του ατυχήματος παραμένουν αδιευκρίνιστες και σίγουρα καθόλα παράξενες, καθώς στα χρονικά δεν θυμαμαι να εχει συμβει με καλοκαιρία παρόμοιο ατύχημα.

"ηρθε η ώρα του τακάδου" (μέρος 1ο)

(τοποθετώντας το βαρύ δρυινο τρυπήτο ή τακαδό)

με τα λόγια αυτά χαιρέτησε την ομήγυρη , ερχόμενος φουριόζος ο Καπ. Σταύρος..
Κυριακή, απόγευμα συνεφιασμενο και ο αυτοσχέδιος ταρσανάς μας έχει γεμίσει κόσμο... 11 κεφάλια παρώντων μετρήσαμε ,μικρους & μεγάλους ..."Τι γίνεται έδω 10 κάθονται ένας δουλευει?"


(η Αγγελική, Ο Σταύρος Junior και η κωνσταντίνα)

" Βρε βρε σήμερα πλάκωσαν και οι επιστήμονες" ο αναμενόμενος αστεϊσμός ...

Μέρα σημαντική καθώς σήμερα θα έμπαινε το τακάδο ή τρυπητό ή κατά άλλους κουρζέτο ή κρουζετο ( όρος που όμως εδω απαντιεται για να χαρακτηρίζει άλλο ξύλο). Ελα ομως που μόνο o Πάνος ήρθε ορεξάτος και εκανε έιοσδο δυναμική, ο Μάκης βάρυπνος και ραθυμος απο τις μπύρες τις κερασμένες παρακαλούσε " Ενα καφέ ρε παιδία, ενα καφέ" ...(ο Πάνος με το βενζινοπρίονο ανοιγεί τις τρύπες...εξ ού κια η ονομασία "τρυπητο"
(υπο το άγρυπνο βλεμμα των "επιστημώνων" και το "κοιμησμενο" του Μάκη")
ανελαβέ λοιπον την ολη προεργασία ο Πάνος μόνος του... Ανοιξε τις σκαρμοφωλίες με το βενζινοπρίονο και πλανιάρισε τα πλαινα .

Το ξύλο αρκετά βαρύ, δρυς ελληνική, που αφου κοπηκε σε πλάκες εμεινε κανα μήνα "βαφτισμενη στη θαλασσα".
(η μεταφορα του τακάδου) (η πρωτη απόπειρα εφαρμογής)

Η τοποθέτηση δεν ηταν τόσο ευκολη υποθεση όπως ισως φαίνεται.Οι σκαρμοι (τρύπες) κόπηκαν και υπολογίστηκαν για την βάση των μανταλιων ( το άνω μέρος των στραβόξυλων), ομως η κλιση η φυσική που ειχε η πρυμη , οπως και η κλιση που είχαν πάρει τα στραβόξυλα ειχαν σαν αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη απόκλειση στην κορύφη ( σε καποιες σκαρμοφωλίες εφτανε και τους 10 πόντους) και να μην μπορουν ευκολα να μπουν οι νομεις στις τρύπες (φωλιασμα) καθως ο αρμος εκ των πραγματων επρεπε να είναι μικρός
(ο ελαχιστος δυνατος) και το τακάδο κατέβαινε πολυ σφιχτα.
(η εφαρμογή ξεκίνησε από την πρυμη).