28.9.12

"Την ωρα που κοπηκε ο καιρος...."

Εφοπλιστης τευχος 234- Οκτωβρης 2012. Το εστειλα διχως τιτλο... νομιζω ομως πως διαλεξαν τον πλεον καταλληλο
Σαμινα - 12 χρονια μετα...
Γραφει στα περιεχομενα...
"Μια σπαρακτικη αφηγηση που αναψηλαφει την πληγωμενη μνημη"...
Δεν ξερω αν ειναι σπαρακτικη ειναι ομως αληθινη μεχρι την τελευταια της λεξη...




---------------------------------------------------------------------------------------------------
Τίποτα δεν με δυσκολεύει περισσότερο από το να γράψω για το ναυάγιο του Εξ. Σαμίνα.
Αν ήμουν παρατηρητής εκ του μακρόθεν , αντικειμενική κ  αμέτοχη, ίσως να ήταν πιο εύκολο. Έχοντας όμως ζήσει εκ του σύνεγγυς όσα εκείνο το βράδυ συνέβησαν πάντα παρουσιάζω μια δυστοκία στο γράψιμο τέτοιου κειμένου.
Είναι πολύ «μικρές» οι λέξεις για να εκφράσουν όσα έγιναν…
Είναι πολύ «λίγα» τα κομμάτια για να συμπληρώσουν την φρίκη…
Είναι «βαρύ» το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων μου, των ανθρώπων του Αιγαιωτισσα ΙΙ που ήταν παρόντες στην διάσωση. Είναι βαριές, ασήκωτες οι διηγήσεις τους. Κρύβουν πόνο, κρύβουν θάνατο. Πως να το αποτυπώσεις με λέξεις…
 Για μας οι ναυαγοί  δεν είναι απλά ένα νούμερο, οι πνιγμένοι δεν είναι  ένας αριθμός. Έχουν  όνομα ( η Μαρία, η Μαρίνα , ο Σταμάτης, ο Σαμιώτης) , είναι εικόνες , είναι στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη …δεν είναι αποστεωμένη περιγραφή ενός τραγικού συμβάντος…Ενός σύγχρονου ναυάγιου…
Δώδεκα χρόνια μετά, μίλησα ξανά μαζί τους για το βράδυ εκείνο. Η ίδια ζέση στην φωνή, ο ίδιος πόνος, χείμαρρος οι λέξεις , χείμαρρος οι διηγήσεις κ το συναίσθημα –ετούτη τη φορά -να περισσεύει… Τότε ήταν όλα ανάκατα, όλα μπερδεμένα … το σκοτάδι, οι κραυγές , τα ουρλιαχτά , ο θάνατος… τρόμος, φόβος, αγωνιά κ έρεβος…
Εκείνη τη νύχτα τα συναισθήματα πάγωσαν, τα στόματα  βουβάθηκαν  , εκείνη τη νύχτα πάγωσε ο χρόνος… πάγωσαν κ οι ψυχές

Και πονάνε ετούτες οι μνήμες... πληγές ανοιχτές είναι οι περιγραφές.. Δώδεκα χρόνια μετά . Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ... δεν πρέπει να λησμονήσουμε ... φόρος τιμής σε κείνους που χάθηκαν άδικα τότε... σε κείνους που δεν μπορέσαμε κ εμείς κ οι άλλοι να σώσουμε....

Οι αφηγήσεις σκόρπιες, και οι εικόνες ανάκατες…, απολείπει ο ειρμός , τι να πρωτοσυγκρατησει , τι δομή μπορεί να έχει η  έρμη μνήμη τέτοιες στιγμές?

Πίσω στο βράδυ εκείνο λοιπόν .
Τότε…
26 Σεπτέμβρη 2000 . Περί τις 22.00 βραδινή…. Η μοιραία ώρα…
Άγρια νύχτα σαν χειμωνιάτικη… Βόρειοι Βορειοανατολικοί οι άνεμοι, οχτάρι γεμάτο κ το Ικάριο να κατεβάζει χοντρό κύμα ζωντανό…

-«Βουλιάζει το Σαμινα». Αναγγέλλει ο αλαφιασμένος Λιμενικός…Ανάμεσα σε Πόρτες – Βουβές – Αγια Ειρήνη. Εντολή για παράσχεση κάθε δυνατής βοήθειας.
«….Οι καιρικές συνθήκες από τις δυσμενέστερες. Πνέουν άνεμοι πολύ θυελλώδεις με ισχυρότατη  αποθαλασσια. Το πλοίο διατοιχίζεται κ προνευστάζει. Πλοίο , πηδάλιο κ μηχανές  υποφέρουν….» η λιτή έγγραφη του ημερολόγιου Γέφυρας.

Πάση δύναμη οι μηχανές κ ξαφνικά ένα  χάος αναπάντεχο… Μες στο σκοτάδι κ την μαυρίλα της ανταριασμένης θάλασσας , εκατοντάδες λαμπιόνια φέγγουν, εκατοντάδες ναυαγοί έρμαια των κυμάτων κ του αντιμαμαλου … κ το βαπόρι  ήδη στο βυθό βουλιαγμένο δίχως φώτα …δίχως το παραμικρό σημάδι..
Κρατει απότομο , οι ρεβερσες  να αγκομαχούν . Σκάφη τριγύρω πολλά, ένας  συφερτος  καϊκιών, ψαράδικων, ανεμοτρατών, φουσκωτών , ιστιοφόρων , ότι πλεούμενο της Παροικίας  παρόν. Κ τούτο εδώ  το σκάφος το μεγαλύτερο το πιο δυσκίνητο για την μανούβρα αυτή…

«… Τις κινήσεις μας δυσκολεύουν τα μέγιστα, σχοινιά , οι ναυαγοί κ το πυκνό σκοτάδι…»

Και σε τούτη τη γέφυρα  - κ στις άλλες- ,να πρέπει να  επικρατήσει  η ψυχραιμία… χειρουργικές οι κινήσεις, ακρίβειας… κ ο προβολέας να φωτίζει , σκάφη, ξερές,  βράχια , ναυαγούς… να μην τσακιστούν, να μην σκοτώσουν κανέναν… Δυο φορές νόμιζαν πως βρήκανε σε Βραχιά… ήταν τα κύματα. Μια λέμβος κάτω από της πρύμης τον ναινά. ..
 –«Μην κανείς κίνηση, θα τους πάρει η προπέλα»

Και ετούτη τη γέφυρα να την καπελώνει από την πρύμη μέχρι την κόντρα γέφυρα το κύμα…. Έξι – εφτά μέτρα θεόρατο…
Και να ουρλιάζει ο ασύρματος… και εκεί φωνες απόγνωσης … και οδηγίες … κ συντονισμός…
-«φως, δωστε μας φως» …. να εκπληπαρουν οι ψαραδες, τα καικια…

Και στο κατάστρωμα … η κουπαστή να έρχεται ένα με την θάλασσα σε κάθε πλαγιοκοπημα σε κάθε μποτζαρισμα… Ο θάνατος κ η ζωή… και οι προσπάθειες υπεράνθρωπες, εκεί που τα όρια τα ανθρώπινα προ πολλού ξεπεράστηκαν … Κανένας δεν νοιώθει τίποτα… Ούτε φόβο… Ούτε οδύνη … Μόνο ένα υπέρτατο καθήκον, ένα χρέος  να σωθούν ετούτοι που βρίσκονται μες το νερό…
.
Και ένα μελαχρινό αγόρι , ένα παλικάρι  25νταχρονο με καρό πράσινο-μαύρο πουκάμισο σκάει πνιγμένο στου σκάφους τα έξαλλα , άψυχο κουβάρι δίπλα στην πλαϊνή τη σκάλα..
-«Θεέ μου ..ένας πεθαμένος» το ουρλιαχτό… και η φράση που έμεινε σε όλους μέχρι σήμερα, η πρώτη  πρώτη εκείνη του καπετάνιου  ορντινα :
-« Αφήστε τους πεθαμένους πάμε για τους ζωντανούς»
Και οι ζωντανοί περικυκλώνουν το καράβι… Από τα αριστερά τους πήγε ο καιρός, εκεί που ούτε σκάλα υπήρχε , ούτε απάγκιαζε… πώς να αρπαχτουν απ το ψηλο τακαδο?
Και πετιούνται σχοινιά , και κουλούρες  και μπαλόνια και βελαγια… Ότι υπάρχει εύκαιρο… από ότι μπορούν να κρατηθούν.
-«Μη φοβάστε , είμαστε δίπλα σας…» οι κραυγές μέχρι που έκλεινε η φωνή … μπας κ δεν νοιώσουν μόνοι… Λόγια που σκορπά ο άνεμος…
-«Κάντε κουράγιο, λίγο ακόμα»
Δυο κοπέλες , η μια δεν ξέρει μπάνιο… με το σωσίβιο απεγνωσμένα προσπαθεί να πιαστεί από την σκάλα . Μοιάζει παιδί. Μικρό παιδί…
-«Το παιδί… να σώσετε το παιδί…»
Την σπρώχνει με δύναμη η άλλη. Σκαλώνει η πλεχτή ζακέτα της στα ρέλια… την αρπάζουν… Την απιθώνουν στο σαλόνι… κουβέρτα πρόχειρη κ κονιάκ για την υποθερμία… και κλάμα … και θρήνος…
-«Μη μιλάς, μην λες τίποτε, κάνε το σταυρό σου, εσύ είσαι ζωντανή…»
Και ανεβαίνει  η πιο ψύχραιμη των ναυαγών  ,αυτή που ανέλαβε  να φροντίσει τους υπόλοιπους…
Και πιάνουν ένα παλικάρι Καριωτη  κ αυτός κατάχαμα στο σαλόνι με ένα κουβα γατζωμένο στα χέρια  να προσπαθεί να βγάλει τη θάλασσα που κατάπιε…
Και το σκάφος να κουπασταρει , και να χαροπαλεύουν όλοι μαζί διασώστες κ διασωθέντες.…
Και μια μικρομανα με το παιδί της σφιχταγκαλιασμένη , εκλιπαρεί, δεν έχει αντοχές , δεν έχει κουράγια, και πριν φτάσει σε κείνη ο κάβος , έρχεται το κύμα κ την πνίγει…
Και ο μεσήλικας που πρόλαβε να πιάσει το σχοινί μα δεν πρόλαβε να σωθεί… Επιθανάτιο τίναγμα κ το σώμα σπαρταρά παραδομένο. Την ώρα εκείνη που βγαίνει η ψυχή..
Και μια λέμβος σωσίβια τουμπαρισμένη κ ο ναύτης με το ένα πόδι πάνω να προσπαθεί να την δέσει κ γαντζωμένοι δυο άνθρωποι από τα σχοινιά της  αναζητούν την σωτήρια…
Και οι κουλούρες οι πορτοκαλιές  – το πιο πολύτιμο μέσο - με το βιλαι να πετιόνται σε οποίο ζευγάρι χέρια είναι πιο κοντά…
Και από τον εργάτη της πρύμης να βιράρουνε τον ναυαγό… Και να γλιστρά, να τον χάνουν…και τον αρπάζουν βιαία για να σωθει…
Και ο άντρας ο σαμιώτης βγαίνει σωος…Και αγκαλιάζει το κατάρτι κ ουρλιάζει…
-«την γυναίκα μου …πιάστε την γυναίκα μου» που το κύμα , το αντιμαμαλο, ο άνεμος ,τα ρέματα την περνούν μακριά…. Και ο σωσμένος ετούτος  κάνει απεγνωσμένη προσπάθεια να ξαναπέσει στο νερό , η να πνίγει ή να την σώσει ….
Και αντάμα με τους Έλληνες  και τέσσερις αλλοδαποί…
Και στο σαλόνι … με τα έπιπλα σωρό ,  την θάλασσα ξερασμένη στα χαλια…ένα  τοπίο βομβαρδισμένο … άνθρωπος να μην μπορεί να σταθεί ορθός από το μπότζι . κλεισμένα παραθύρια κ πόρτες , και κουβέρτες κ ρούχα, οι ναυαγοί κατάχαμα ξαπλωμένοι, πειθήνια άκουγαν οδηγίες… το βλέμμα τους  λέει απλανές, σαν να χάθηκε εκεί στις Πόρτες … σαν να ήταν αλλού…  το πλοίο διατοιχιζετε συνεχώς … και ένα τηλέφωνο  περνά από χέρι σε χέρι…και κλάμα κ οδύνη κ πόνος…
-«πάρτε τα σπίτια σας , να πείτε πως είστε ζωντανοί»…
Και άλλο τηλεφωνημα από ανυποψιαστους φοβισμενους συγγενεις… το λιμεναρχειο στο μακρυνο νησι τους λεει λογος ανησυχιας δεν συντρεχει κανενας… Εχουν σπευσει τα πολεμικα για περισυλλογη κ ο καιρος είναι καλος…
Η απαντηση προσγειωνει:
- «Η θαλασσα εχει γεμισει πτωματα»
-«Τι θέλετε?» η ερώτηση την ώρα της καταγραφής των  ονομάτων για μεταβίβαση στο θάλαμο επιχειρήσεων…
ένα μόνο, να πιάσουμε στεριά» παράκληση θερμή κ ικεσία απεγνωσμένη όλων…

« Τους μεταφέρουμε στο Λιμάνι της Παροικίας , απ όπου με φροντίδα λιμενικών κ ασθενοφόρων μεταφέρθηκαν για τα περαιτέρω. Εμείς επιστρέψαμε στο χώρο του ναυάγιου καθ ότι είχα επισημάνει στην βραχονησίδα Κακία Σκάλα ναυαγούς.»

Τώρα οι φωτοβολίδες φώτιζαν , τα ποσταλια σε μιλιών απόσταση αμέτοχοι παρατηρητές …το Πρεβελης σχεδόν 3 μιλιά μακριά συντονίζει…και στα 200 μέτρα ναυαγός… ζωντανός ακόμη… κ ο άνεμος αγγελιοφόρος των κραυγών του… ουρλιάζει για βοήθεια… Άπειρες απεγνωσμένες προσπάθειες να τον προσεγγίζουν. … και το σκάφος να μην ακούει…. Να μην υπακούει …και οι κραυγές να επιμένουν μέχρι που ξεψυχισμένες χάθηκαν… κ όχι δεν είχε κοπάσει ο αγέρας που τις έφερνε σιμά…

«δυσκολεύομαι πολύ με τις μηχανές κ τις κινήσεις καθ όσον υποπτεύομαι ότι στους έλικες έχω πάρει σχοινιά…»

Και φως , να φωτίζει στο βράχο τους ναυαγούς … τους ναυαγούς που χάνονταν από τα μάτια σε κάθε κύμα….

 ….«Ειδοποιήθηκα από το λιμεναρχείο Πάρου ότι επίκειται άφιξη ελικόπτερου για την διάσωση των ναυαγών. Εγώ προσπαθώ να κρατώ το σκάφος πλησίον της βραχονησίδας και να φωτίζω με τον προβολέα για εμψύχωση των ναυαγών μέχρι το πέρας της διάσωσης.»

05.00 « επιστρέψαμε. Αγκυροβολιση – πρυμνοδετηση»
10.00 «απελευθερώσαμε τους έλικες από τα σχοινιά, ιδιοις δυναμεις»…
Πιο λακωνικά δεν γίνεται… πονάνε οι λέξεις…
Επιστροφή στην παροικία… κ τα στόματα βουβά πια…. πονάνε οι κουβέντες..
Τα φορτοταξι στην προβλήτα φορτώνουν πλαστικές σακουλές πτωμάτων πια… σαν να μην πρόκειται για ανθρώπους..
Το κεφάλι χτυπάει στο μπουλμε… μια μονη φραση …- «Γιατί Θεέ μου , γιατί?»… υπάρχει απάντηση ικανη να  ξορκίσει την απόγνωση?

Μια κοπελιά αμήχανη έρχεται. Ψελλίζει ένα-« ευχαριστώ … με σώσατε…» χάνεται στο μουδιασμένο πλήθος.
Αναζήτηση εναγωνιωδης στο Κέντρο υγείας των ονομάτων… Στους επιζωντες..Μια κουβέρτα να σκεπάζει το κρύο της ψυχής…-«Θεια κρατά μου το χέρι»..

Δώδεκα χρόνια μετά…. Ζήτω από όλους να ανακαλέσουν τις μνήμες…
-«δύσκολα βάζεις.»
-«Τι έχει μείνει?»
Κανείς δεν ξέχασε ούτε μια στιγμή. Τίποτα δεν έσβησε από την μνήμη. Κάποιοι με «βρίζουν» με αγάπη … Και τους ναυαγούς? Πώς να τολμήσω να τους ρωτήσω?
-« Με το μαλακό… σιγά σιγά , να δεις αν σηκώνει».
-«τι έχει μείνει? Ρώτας τι έχει μείνει?»  Κρύβει θυμό, κρύβει οργή., κρύβει νεύρο…
-«Τα πάντα μείνανε»
-«Ένα σου λέω να μην αξιώσει ο θεός κανένα να το ζήσει. Να σε εκλιπαρούν για βοήθεια κ να μην μπορείς να την προσφέρεις…» αυτό έχει κατασταλάξει, αυτό  έχει μείνει στην ψυχή…

Τι έχει μείνει επιμένω πεισματικά και καταγράφω .…σαν να προσπαθώ να συλλέξω να ταξινομήσω τα άπειρα κομμάτια ενός γιγαντίου παζλ.

Το σημάδι της πλώρης… Δώδεκα χρόνια μετά το πρόσεξα… παλαμισμένο κ φρεσκοβαμμένο – από καρνάγια -το σκαρί   κ εκεί στην μάσκα την πλώρια στα δεξιά το μαδέρι χτυπημένο, σημαδεμένο…
- «Ετούτο εδώ γιατί έχει μείνει έτσι, πως  δεν στοκαρίστηκε?
-«Αυτό είναι από το ναυάγιο σημάδι… Κανείς δεν το πειράζει .Ποτέ..»

Ένα καντήλι  που καίει μόνιμα…στην Νάξο… Και δίπλα, σιμά στο εικόνισμα… ένα σωσίβιο, μια μπλούζα δανεικιά κ η φωτογραφία  του σκαριού μας…
- «Η μανά μου με γέννησε την πρώτη τη φορά …έτυχε… Ετούτοι εδώ δεύτερη…με ξαναναστησανε γιατί το θέλανε»…
Κ άλλο καντήλι στην Ικαρία… με τον Αη Νικόλα δίπλα μας…

Ένα τηλεφωνημα δώδεκα χρόνια τώρα… σε κάθε μέρα γιορτινή… ποτέ δεν απολείπει… κ το κλάμα βουβό…από γονείς ηλικιωμένους… -«κάποια μέρα να σμίξουμε, να σε γνωρίσουμε καπετάνιε από κοντά…»

Ένα σπιτι , - ίσως κ αλλα σπίτια- που τα Χριστούγεννα μένει δίχως λαμπιόνια , δίχως δέντρο… γιατί οι στολισμοί οι εορτινοι στο σκοτάδι ζωντανεύουν σαν των σωσίβιων τα  λαμπάκια…γιατί όταν πήδησε από το κατάστρωμα … γύρισε πίσω κ τ αντίκρισε την ώρα που βούλιαζε κ στο μυαλό φάνταξε σαν χριστουγεννιάτικο  δέντρο… μόνο που το συνόδευαν κ το στοίχειωσαν οι φωνές εκείνων που βούλιαζαν μαζί του εγκλωβισμένοι

Φόβος ,-« από τότε φοβήθηκα την θάλασσα… έβλεπα μετά κόσμο να κολυμπά στα βαθιά κ σφάλιζα τα μάτια… τους θωρούσα όλους ναυαγούς…»
… Και άλλος Φοβος… από τοτε δεν μπορεί  να ταξιδέψει με ποσταλι… Πανικός και σύγκρυο … κ κάθε φορά που πρέπει , βρίσκει στην γέφυρα καταφύγιο κ εκεί το πλήρωμα – που πάντα ξέρει- δεν ρωτά… μόνο καλαμπούρια λέει  να μην της θυμίζει…
… Και άλλος Φοβος… δεν ξαναμπήκε σε καράβι… δεν ξαναέφυγε από το νησί… δεν βγήκε από του σπιτιού την πόρτα… φοβόταν το κόσμο… το πλήθος.

Τίποτα… «δεν μου έμεινε τίποτα…»

Σεβασμός… « ποτέ δεν τη φοβήθηκα την θάλασσα, πάντα την σεβόμουν… κ τότε κ τώρα που σώθηκα» … «Κάποιοι δεν την σεβάστηκαν όμως αρκετά…»

… Ένα πορτοπαραθυρο που σφαλίζει τρομαγμένο στην Νάουσας την παράλια… Κάθε που δένουμε... του θυμίζουμε μας μαρτυρά ο νερουλάς, εκείνο το βράδυ κ δεν τ’ αντέχει…

…μια χειραψία καποτες στο ντοκο λιμανιού και μια ζεστή αγκαλιά από καπετάνιο άγνωστο  - «έκλαψα , σαν μικρό παιδί έκλαψα τότε σαν τα διάβασα»

…Ένα τραγούδι … ένα στίχος … «Σε μια εικόνα έχω κρυφτεί , θ ανοίξω την καρδιά μου, ας είναι ο θάνατος γλυκός»… στρατιώτη – ναυαγού Π/Ζ στην Σάμο η μελωδία …

… Και ο μικρος ο ναυτης –αδερφός του τραγουδοποιού - κάθε φορά  που από της πόρτες περνά αποστρέφει το βλέμμα με πόνο….

… ένα απόκομμα της γερμανόφωνης εφημεριδας… με τις περιγραφές του αυστριακού του επιβάτη… «ξέρει πια γιατί σε κάθε καραβι βλέπει του αη Νικόλα την εικόνα…»

… ένα μετάλλιο Α’ ταξης στης γέφυρας το συρτάρι , σε κουτί βελούδινο σκονισμένο – ανοίχτηκε αραγες ποτέ? , πλάι με το παλιό το ημερολόγιο…

Δυο σωσίβια αδειανά…στο πλωριό μας το στριντζο καταχωνιασμενα…

…Οι εφιάλτες που τα βράδια τυραννούν κ ζωντανεύουν…

… και η φτεναδα στην καρδια …

…και το δάκρυ που βουρκώνει τα μάτια κάθε φορά που ξεκινά αφήγηση για την νύχτα εκείνη την αποφράδα…

Πονάνε οι μνήμες, πονάν οι στιγμές, πονάν οι εικόνες…Έτσι πρέπει …

Και αυτό που αποκόμισα 12 χρόνια μετά, με κάθε σεβασμό στις αφηγήσεις τους, προσπαθώντας να μην βεβηλώσω τον πόνο είναι πως…. 
Κανείς δεν ξέχασε , κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει…
Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει…
Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει…

 -------------

26.9.12

Eξπ.Σαμινα... .12 χρονια μετα...


Σημερα ειναι μια μερα μνημης για αυτους που χαθηκαν αδικα πριν 12 χρονια στην Παρο κ το υλικο που ανεβαζω αντιστοιχο.. Καποιοι ισως γνωρισουν- καποιοι ισως οχι. Η συγκυρια ηταν τετοια που εκεινο το βραδυ στην Παροικια βρισκοταν το δικο μας Αιγαιωτισσα ΙΙ με τον Καπτα Σταυρο Αρελη πλοιαρχο.Οπως ολα τα πλοια της παρου ετσι κ αυτο συμμετειχε στην διασωση.οι μαρτυριες κ τα λογια των ανθρωπων μου ακομη κ σημερα πονανε. περα απο τις δυο καταγραφες που εγραψα σε διαδοχικα τευχη του Εφοπλιστη, εκτοτε δεν καταφερα- δεν ηθελα- να γραψω κατι για το ναυαγιο αυτο. Περασαν 12 χρονια για να μπορεσω να συνταξω ενα κειμενο , κ αυτο γιατι ο κινδυνος της ληθης , ο κινδυνος της λησμονιας ειναι πλεον ορατος. Μολις δημοσιευτει -σε λιγες μερες-  στο εντυπο που θα το φιλοξενισει τοτε θα το αναρτησω κ εδω....

....αποσπασμα προλογου ....
...Είναι πολύ «μικρές» οι λέξεις για να εκφράσουν όσα έγιναν…
Είναι πολύ «λίγα» τα κομμάτια για να συμπληρώσουν την φρίκη…
Είναι «βαρύ» το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων μου, των ανθρώπων του Αιγαιωτισσα ΙΙ που ήταν παρόντες στην διάσωση. Είναι βαριές, ασήκωτες οι διηγήσεις τους. Κρύβουν πόνο, κρύβουν θάνατο. Πως να το αποτυπώσεις με λέξεις…
Για μας οι ναυαγοί δεν είναι απλά ένα νούμερο, οι πνιγμένοι δεν είναι ένας αριθμός. Έχουν όνομα ( η Μαρία, η Μαρίνα , ο Σταμάτης, ο Σαμιώτης) , είναι εικόνες , είναι στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη …δεν είναι αποστεωμένη περιγραφή ενός τραγικού συμβάντος…Ενός σύγχρονου ναυάγιου…
 
 
Μεχρι τοτε μια αναδρομη φωτογραφικη απο το αρχειο μου....
Κ μια ευχη... να μην ξεχασουμε ποτε κ να μην απολειψει ποτε- ομως- η ναυτοσυνη
τα σωσιβια που την αλλη μερα ειχαν μεινει πανω στο καταστρωμα του Αιγαιωτισσα ΙΙ

στο τευχος 91 του Εφοπλιστη δημοσιευμενο το χρονικο της διασωσης μεσα απο την ματια των δικων μου ανθρωπων




καθεμερινη - 2 χρονια μετα, συνεντευξη ενος απο τους "δικους" μας διασωθεντες ναυαγους


η πρωτη πρωτη αναμεταδοση του ναυαγιου οπως την ειχα στειλει στον Ε


ενας αυστριακος ιατριδικαστης αναμεσα στους επιβατες μας, εθελοντης διασωστης εκεινο το βραδυ γραφει το συμβαν σε εφημεριδα της χωρας του

η πιο μαυρη σελιδα στην ναυτικης μας ιστορια της τελευταιας 20ετιας

το αρθρο μου στον Ε (τευχος 90)

16.9.12

ενας πεισματαρης παπαγαλος....

(αφιερωμενο σε οσους βλεπουν τα καραβια μοναχα σαν ενα ματσο λαμαρινες....)

μου ειπαν χτες μια ιστορια... αληθινη. 
Λαδας ηταν ο φιλος ...σε παλιο φορτηγο καραβι , εκει στα τελη της δεκαετιας του 70 κ σε ενα πορτο (στο Καρατζι ) μπαινει μεσα ενας ξεμπαρκος αδεσποτος παπαγαλος. 
Οχι απο αυτους που μιλανε, τους αλλους τους πολυχρωμους . Φερνει γυρα ολο το καραβι χωρις να μπορεσει να τον πιασει κανεις. 
Βρισκει μια καμπινα αδεια κ την οικειοποιηται... ετσιθελικα...κ τους ακολουθει στα ταξιδια τους... 
Αν πηγαινε κανεις να μπει μες το δωματιο του γινοτανε αγριμι, τους εβγαζε τα ματια. 
Αυτος τριγυρνουσε παντου ελευθερος , στις καμπινες , στο σαλονι στα μαγειρια.
Σιγα σιγα επιασε φιλιες με το πληρωμα. 
Πηγαινε κ καθοτανε στους ωμους. 
Δυο χρονια ταξιδευε συνεχως... 
μεχρι που το καραβι πουληθηκε για σκραπ, πηγαινε στο διαλυτηριο , στην Ινδια.
 Τους εβλεπε ο παπαγαλος να μαζευουνε τα πραγματα , να πακεταρουνε , καταλαβαινε πως κατι γινοτανε, μα εκεινες τις μερες αρνουνταν να τους πλησιασει. 
Προσπαθησαν να τον πιασουν, να τον βαλουν σε κλουβι, ξαναεγινε εχθρικος. 
Φυγαν ολοι, αρνουνταν να το εγκαταλειψει. 
Μεχρι την ωρα που κοβαν τους μπουλμεδες της καμπινας του παρεμεινε πεισματικα μεσα.

15.9.12

..."possa contro il dio Netturo"....



Σημαδια κ ψηγματα κ ψυχανεμισματα…

Hina te fatu

των ιθαγενων δηλαδή , το πνευμα του φεγγαριου  απο την μια κ της γης από την αλλη να το «φυλαει» στις ροτες κ τα ταξιδια του…. Το ονομα στην πρυμη Hina te fatu” λοιπον...
…σιδερενια γραμματα καλιγραμμα σφυριρατα κ κολλητα…Βαμμενα ασπρα , όπως ασπρο κ το σκαρι του παραξενου τουτο σιδερενιου παλιου ιστιοφορου… σαν σε παραλλαγη… δεν τα ξεχωριζες…και ένα κατακκινο ζωναρι – παρα ειναι φανταχτερο ,μηπως είναι το χαρακτηριστικο για να το ξεχωριζουν –τωρα- από την στερια? Η μηπως δεν θα εφτανε ποτε σε στερια… σαν τοσα αυτανδρα….
Σημαια – η μαλλον απομειναρια της – ιταλικη… νηολογιο αγνωστο… «στερειται ναυτιλιακων εγγραφων» ….κατασχεμενο


-«Να μπω? Μπορω?»

Βιαστικα ορμωμενη ,μετα την πρωτη επιβεβαιωση,σαμπως κ μετανοιωσουν κ δεν μου επιτρεψουν την λαθρα την ματια στα ενδοτερα…δεν ξερω τι περιμενω να δω, σιγουρα η περιεργεια μου εντονη… Σημαδια της δρασης της τωρινης κ του αδοξου αναποφευκτου τελους -«εδώ το βλεπω να βουλιαζει» ή μηπως ψηγματα πλοων προηγουμενων κ  «ενδοξων»? κ της παρουσιας ανθρωπων αγνωστων κ περασμενων…
Δουλεμπορικο λεει συγχρονο… εμποριο ψυχων, ανθρωπων , ελπιδων και κερδους (μεγαλο το αλισβερισι) … από αυτά τα σκαρια που μολις γερασουν, κυκλωματα γνωστα –αγνωστα τα αγοραζουνε κοψοχρονιας…(παντα με τρωει η σκεψη αν οι προτεροι των πλοικτητων γνωστες είναι του σκοπου του τωρινου)…
Απ εξω τιποτα δεν μαρτυρα την χρηση ή μαλλον την καταληξη του αλλοτε περιφανου  μικρου παλιου ιστιοφορου…
- «πανω από 30 χρονων είναι»
- «γερο σκαρι…κριμα».
Ποσα χρονια ειχα να δω μπρουτζινους παλιακους αεραγωγους… ειχε μερακι ετουτος που το εφτιαχνε…

Μεσα θελω να μπω …εκει που στιβαζονταν  τριαντα σαραντα πενηντα ψυχες…(.για ποσα ταξιδια, για ποσες περατζαδες αραγε ? σαν ποσα τετοια να ειχε κανει… θα το μαθει κανεις ποτε? Σαμπως ο ημιδαπος που συνεληφθει θα πει ποτε σε δικαστες ενωπιον τι ετοιμαζανε? Η απλως  «Μπαρκο ετοιμαζε για ιταλια…Κυριεδικαστα….»)

Σηκωνεται η μπουκαπορτα, η σκαλα η ξυλινα στραβα βαλμενη…
- «με προσοχη»….
Τοιχοι μαονενοι ξυλινοι λουστραρισμενοι εκει που καποτε ηταν σαλονι κ κουζινα, καφασωτες πορτες κ ντουλαπες…Μαρτυρουν μια καποια αλλοτινη πολυτελεια… σχισμενοι καναπεδες καταχαμα ρημαγμενοι  κ ριγμενοι  να στιβαζουν προχειρα το φορτιο μαρτυρουνε το προσφατο παρελθον ή μηπως το παρον… σαν λαιλαπα να περασε πολλακις…Εντονη μυρωδια οσμων ανθρωπινων… μουχλας, κλεισουρας , υγρασιας , αλμυρας , τροκτικων κ -όχι μονο- περιττώματα … Δυσαρεστη οσμη … οπου κ αν ακουμπω αφηνω αποτυπωματα πανω σε ένα παχυ στρωμα ασπρης σκονης…Κολλα στα δαχτυλα… μυριζει… δεν είναι της πολυκαιριας, μητε όμως κ της αλμυρας… (Καταχωρείτε στα «απροσδιοριστα»….)
Προχωρω πλωρα … δυο κ τρεις καμπινες μικρουλες τοσες δα… πεντε , εξι , δεκα …ποσοι να μειναν μερονυχτα κουρνιασμενοι κ κρυμμενοι εκει μεσα…(να εκανε κρυο, να τους πουντιαζε το αγιαζι ? η μηπως η προσμονη μιας nova Terra ζεσταινε σωματα κ ψυχες?)
Α εχει κ μπανιο… και μεσα σε τουτο το μισοσκοταδο με μονο φως αυτό των  ρημαγμενων  φωταγωγων  της οροφης κ τις ακτινες από τις τρυπες στο φθαρμενο ντεκ ( -"κ το βροχινο το νερο που θα μπαινει ?") … πως ξεχωριζει ο μεγαλος πορσελανινος καναρινι  - κιτρινος γυαλιστερος νηπτιρας… κ  μια λεκανη στρογγυλη φανταχτερη… ποσο αταιριαστα κ ποσο μελαγχολικη ετουτη η εικονα…
Κ περπατοντας ελαφρα πανω σε χαρτια, ρουχα, κουζινικα ,πιατα κ σκουπιδια προσπαθω να ιχνηλατισω το δικο μου μονοπατι στον εσωτερικο τον αλουε… Σαν να με  προσταζουν οι στιχοι… «περπατα ελαφρα γιατι πατας τα ονειρα μου»…
Πισω στο σαλονι… βουβη… επεξεργαζομαι με θαρρητα τωρα ,το παραξενο τουτο μερος… Μια γκραβουρα στο σκονισμενο μπουλμε…Αχ θεε μου ποσο αταιρη … μολις την μετακινω φαινεται από πισω καθαριο το ιχνος του τοιχου…Κορνιζα ξυλινη κ τρικαταρτο ονοματι Edimbourg  ετοιμο να σαλπαρει για θαλασσες μακρυνες, εκει που ετουτο δεν διαβηκε. Η μηπως όχι … τι είναι αυτό το σχισμενο εξωφυλλο Portolano Del Mediterraneo” –volume 1c  εκδοσης του 82… πανω κατω τοτε που πρωτοταξιδεψε αυτό το πλεουμενο…. Κ κατω από το απομειναρι  παλιου στρωματος (τσοχα να ηταν ντυμενο για βελουδο ?)  πολλα χοντρα βιβλια…( θα τα δω μετα…) .Σε ένα ξυλινο τραπεζι , σκονισμενο  με την ασπρη ετουτη παραξενη παχνη μια θηκη με κασεττες μουσικες… χρονια αχρησιμοποιητες…προς τερψην της ψυχης…  αποκλειεται οι εσχατοι οι μπαρκαρισμενοι του να τις ακουγαν … η περιεργεια μου εντονη να δω τα ακουσματα των αλλοτινων πλοιοκτητων… των αλλοτινων επιβαινοντων… «Lolipop»… στην πρωτη… δεν μου κανει…  με προσοχη πιανω εταιρη – (παει παντου αποτυπωματα μου θα βρουν)-…. candles in the rainκαποιος κανει πλακα  δεν μπορει  «We were so close, there was no room ….» οι στιχοι.
Και στο απεναντι τραπεζι … δυο όχι τρια  πλαστικα ( δυο για τα πλευρικα κ ένα για την πρυμη) … με γραμματα αυτοκολλητα επανω , ετοιμα προς χρηση… μαυρα κ μεγαλα… το νέο  το  λαθρο το ονομα … La Fatyma που θα βαφτιζαν το δουλεμπορικο… Αραγε το μοναδικο ετουτο «καινουργιο» ευρημα ,  α κ μια κουλουρα σκοινι της σκοτας- "στοιχειο εγκληματος " κατα τους ειδικους -να ηταν προιον σκεψης κ προβληματισμου των δουλεμπορων ή ένα ονομα στην τυχη διαλεξαν (ξερω ξερω οι  σκεψεις μου είναι τρελλες κ παρατερες)……

Και πισω στα βιβλια …παντου  σκορπισμενα, διαλυμενα … πω πω σκονη… κ ψαλιδες.. κ κολλημενες κιτρινες υγρες σελιδες  … σαν ετουτα να ειχαν πιοτερα χρονια από όλα του σκαφους τα αντικειμενα να χρησιμοποιηθουν…. Εχγειρηδιο χρησης σκαφους… Μανουαλ για μηχανες κ ηλεκτρογεννητριες… καμποι κ δεσιματα… «Ναυτιλος» πρωτη εκδοση 1900… θαλασσιες πρακτικες… Κ ένα εξωφυλλο –μονο απομειναρι- με ένα πιστολι να στρεφεται κ να πυροβολει από χερι με σημαια ισραηλ, αμερικης , αγγλιας… (ετουτο συναδει σκεφτομαι με την παραβατικη τη δραση του σκαφους)….

Και ξεφυλλιζοντας πεφτει – το μαζευω- ευχητηριο σημειωμα παλιο – των εγκαινιων αραγες κ των πρωτων των πλοων?- Καποια Ρομπερτα κ μια Αλεξαντρα του χαρίσανε , του καπετανιου ?, όχι  βεβαια …του σκαφους τον τομο τον χοντρο με το σκληρο μπλε εξωφυλλο «Nuovo corso di nagazione dei Glenans» ( νεα πορεια της πλοηγισης).

«Affinchè il Divino Cesar
possa contro il dio Nettuno
volare e degli Dei altri
sempre volger le vele in acque
quiete di nove terre.»
 
Και επικαλλουνται οι ευχομενες την θεια δυναμη του Καισαρα να παει κοντρα στου Ποσειδωνα κ της Αφροδιτης την θεληση κ να στριψει τα πανια στα νερα των νεων εδαφων….

Και σκεφτομαι σαν επιμυθιο πως δεν μπορει ετουτη η ευχη με τροπο παραξενο βγηκε αληθινη… μεχρι την υστατη την ωρα
-- - -- -- --- -- - -- - -- --- -- ----- -----

        – «ποια θα είναι η τυχη του?» η αγωνια μου
-         «εδώ θα βουλιαξει»

Εξω στο μωλο τωρα…λαστιχα αυτοκινητων  κουβαλαμε …να βαλουμε να μην σπασει στο ξωμωλο με την νοτια…
το υστατο αραγες ρεμετζο?
Και καβο πλωρισιο… κ σπριγκ .. κ κουτουκι μην το ανοιγει ο μαιστρος….(εχουμε υποχρεωση ? καμια… το επιβαλλει όμως της καρδιας μας το χρεος να το δεσουμε καλα … σαν να ‘τανε δικο μας)
-«Τα βλεπεις τα συννεφα ?»
Μαθημα νεφων λοιπον  για θυσσανους, σωρειτες κ σωρειτομελανες… κ για την επερχομενη καταιγιδα…
Βαρυς λεμε ο χειμωνας που ερχεται , κ τα μερομηνια του αυγουστου  για αερικες μερες κ αγριες νυχτες δινουν προμυνημα…
Και σκεφτομαι  - σκεφτομαστε πως «το σκαφος θα υποφερει» κατά πως ειδα γραμμενο σε καταγραφη παλια αλλου ημερολογιου γεφυρας …
Και σκεφτομαι πως καθως βατζιμανεοι ειμαστε στα δικα μας τα παρακειμενα πλεουμενα   (σιμα , σχεδον κολλητα πια οι πρυμες μας) κ οι κακοκαιριες κ οι φουρτουνες  κατω στο ντοκο μας βρισκουνε παντοτε βιγλατορες , η ψυχη μας αλλα κ το «νιτερεσο» για ολου του κοσμου τα σκαρια, εκει μας οδηγει ασυναισθητα … να το προσεχουμε κ τουτο το αμοιρο ιστιοφορο…Αφου κανεις πια δεν το οριζει… τι κοπο αραγε μας κανει  ένα μπαλονι περισσευουμενο …για ένα παλαμαρι…
(κ αν ημουν της μεταφυσικης ισως να πιστευα πως  τελικα των πολυνησιων οι θεοτητες …ισως εκεινος ο “te fatu” που προσταευει λεει τα καραβια , η ο δικος μας ο αρχεγονος ο ποσειδωνας να το εριξαν στην ροτα μας….αλλα δεν ειμαι )

Αντε καλο ξεχειμωνιασμα να εχουμε..




της πρυμης το ονομα

καποια απο τα βιβλια
η γκραβουρα

το σημειωμα.


11.9.12

compania Naviera...




Ξουθος λοιπόν... απο το παρελθόν μου ... Και ακομη πιο πισω … Του Ελληνα ο γιος κ Δωρου κ Αχαιου πατερας…
Οροφος 6ος  και  σημαδια ορατα από του αλεξικεραυνου την πυρκαγια…ανσασερ διπλο μεγαλο κ παλιο , με πορτες βαριες κ κουμπια μεγαλα….
πρωτη η εικονα  απροσμενη που την εντονη της συντευξης αμηχανια αποδειωχνει  αυτοστιγμη …Εφοπλιστρια  & τρυπιο καλτσον... Συναδουν? Ενδεχομενως… Γαμπα λεπτη κ γοβα παλιακια… Και μας συνδεει Γενεθλια μερα κοινη... και η «τυροπιτα απο τον πλανοδιο , να μυριζει φετας νερο» και να θυμιζει της εποχης ποσταλια του κοντινου μας ντοκου… Μα αλλιως τους φανταζομουνα τους εφοπλιστες εγω…Και όμως υπηρχει κατι  στον αερας… όπως υπηρχει κ της ιστοριας η διαδρομη διαχυτη στην ατμοσφαιρα… Τα βαπορια  όμως που είναι ? Και η αλμυρα κ η σκουρια… αναζητησεις εν μεσω αγωνιας… …
Και οποια αδημονια… terra ingotina η μαλλον mare ingitina …Και το χερι προτινει μια εφημεριδα, από κεινες τις τεραστιες (στα δυο διπλωμενη)  με τιτλους πηχαιους αγγλιστι…- «διαβασε κ μετεφρασε»… Σιγουρα κατω από την βαση… όμως  ιδου το γραφειο … απεναντι … εκει στο Master το δωματιο…
Και η οθονη μαυρη… καταμαυρη login & .accept σε λογισμικο αγνωστο ...Και της Αυγης το πρωινο και πρωτο και πρωιμο  αναγνωσμα  (Αναγνωστακης) και το αγγλοφωνο εφημεριδας maritima... –«των ημερων σημαδια λεει, περνουμε την κατιουσα».. μα εχει χωρο η λογοτεχνια εδώ?
Ένα ατελειωτο πηγαινε ελα, ένα αλισβερισι φωνων, ποδοβολητων κ εγγραφων… Δουλευω λεει σε ναυτιλιακη … κ τουτοι είναι οι συναδερφοι… μα δεν είναι θαλασσογεννημενοι… Μα γιατι τοσο σιμα στο λιμανι το μεγαλο κ τοσο μακρυα από των καραβιων τα απονερα… Που κ που μια μπουρου παρεμβαλεται στου δρομου τα κορναρισματα .Και κοσμος… πολυς … μα που να τους συγκρατισω… …
Ενας ενας κ με την σειρα «βδομαδα» θα σου παρει»…Αντε ας κλειστω στο καβουκι να παρατηρω περνοντας απαρατηρητη…
…του αρχαγγελου ο συνονοματος  προισταμενος και στο πρωτο το ξενυχτι  "τι να μας πεις και συ..."  Μια Κατερινουλα μονιμως αφαντη το προκαλυμα…
…της Ανοιξης (ουχι της χαμενης) το ραγισμενο δοντι. Γοητεια δειλη κ κρυφη.. κρουστα και κουρκουτι σε κολοκυθια τηγανητα («την μπυρα μην ξεχασεις» της συνταγης το μυστικο)
... ενα μπουκαλι Τζονι και τα 2 τα ογδοα της αλφαβητου ακρα αντιθετα... ορμωμενος ο Κριος...και ασυγκρατητος αλλα συμπαραστατης στου ερωτα το μπερδεμα… «Και μην νομιζεις κ εγω τα περασα» και η πριγκιπεσσα κ η αποθηκη...
..στριγγλιες απο διπλα... Στον αντιποδα… Καμια η σχεση των αδερφων.. Καμια η σχεση με την δικη μας…-«Τον Κατσιφαρα…» «-παρτε μου τον Κατσιφαρα»…από την μελαχροινη πληθωρικη διπλανη εφοπλιστρια…
….«μαλαξ… που είναι ο μαλαξ» - «-Μαλιστα κα Εμυ» η ιστορικη απαντηση της υποταγης… οπου μαλαξ η σικ κ «εξευγενισμενη» εκφανση της πλεον διασημης ελληνικης υβρεως…. Ο δυστυχης παρακουσε κ απαντησε στο βρισιμο νομιζοντας πως
…σε βουντου και ερωτες ανιερους παραδομενη η πιστη η γραμματεας.. Κ ας δειγματισε διαμαντικα  κ  δαχτυλιδια αξιας  ξεδιπλωνοντας μαυρη δερμοτοθετη θηκη….
….το μαλλι καρροτι , και κοκκινο και μαυρο να εναλλαζει... εν μεσω ταπερ με τηγανιτους κεφτεδες – όχι δεν ηταν μονο των ποσταλισιων το δρομολογιων ιδιον του νεοελληνος….
…. ο γαμπρος καλοστεκουμενος – των οδοντων ο ιατρος - να τον τυλιξουμε με χυλοπιτες σπιτικες πελλοπονησιες...
….ο ψηλολιγνος εξ αιγυπτου ορμομενως με του γιου  αιωνιου φοιτητη την εγνοια…
…. η εκ μεγαλονησιου , με σκαλτσουνια κ καλουδια κ χαμογελο …κατι σαν την μεγαλη μαμα… με τον καημο της ατεκνης να μπολιαζει κ να φαρμακωνει κάθε σκεψη…
….«μα τι δουλεια εχω εγω εδώ σε τουτο το μπουρδελο…Εγω εγω που ημουνα στην jotun» η οργισμενη με παραπονο φωνη από το διπλανο το πρακτορειο… αχ ετουτος εκανε για μεγαλοσχημος υπαλληλος του δημοσιου…
…στην συρα διακοπες το μονο που εμεινε από την ξανθουλας της αχρωμης κ υποτονικης  τον ερωτα…
…ιδρωμενο το πουκαμισο από την αμηχανη την οδηγιση στου Πειραια του δρομους… φιλωνος κ νοταρα τα μποτιλιαρισμενα τα στενα… την Barclays Να προλαβουμε…
….Με ένα Volvo παλιο στο Πασαλιμανι… «Γιατι δεν περνεται άλλο αμαξι» - «δεν μ αρεσουν τα χλιδατα τα καινουργια»…παει το στερεοτυπου του εφοπλιστη – κατερρευσε…
… με βασιλικο ονομα η αφαντη του γραφειου… για τουτη εδώ την αγνωστη εικονα προσπαθω να σχηματισω ξεφυλιζοντας στα μουλωχτα τα χαρτια… Βαρετες αποζημιωσεις , βαρετων αποζημιωσεων κ claims
….«και του δίστομου την ιστορια να μαθεις» εκει σιμα στα ασπρα σπιτια… κ σε ταξη τους φακελους….του κυριου του σοβαρου κ τακτικου που συντονιζει Κρητη κ Αντικυρα…
….«-δεν σας ειπα να μην κατουρατε την λεκανη?» αχρηστοι… αντρες οι στριγλλιες…
… νατο  το πρωτο κινητο… με καμαρι το γυριζε δεξια κ αριστερα να βεβαιωθει πως ολοι το ειδανε…Και οδηγοντας περιφανη εκανε μπρος πισω στο συνταγμα περατσαδες , με το κινητο το τεραστιο στο αυτι, εκει στην βουλη μπροστα… τρια λεει υπηρχαν σε ολοκληρη την επικρατεια…Το ένα δικο της « δηλαδη με αυτό τωρα θα μιλας οπου κ να σαι ?» η κοινη ολων απορια…
Και το χωριστο το διαμερισμα… χωρος αβατος κ απαραβατος… εκει ηταν οι αρχι καπεταναιοι… εκει κ οι αρχιμηχανικοι …Εκει όμως πρεπει να εισβαλω… εκει ερχεται «ψιχαλα» από θαλασσινη παχνη… Εκει κ οι ιστοριες… Εκει τα κυματα… Αχ να τρυπωσω εκει… Προθυμια μεγαλη… «αφηστε καπετανιε, θα το κανω εγω» το πρωτο το κονε… Και τα πολυχρωμα τα γραμματοσημα των πολυπληθων καθημερινων φακελων το δευτερο… Και τωρα που φευγαν οι πολλοι.. το φλυτζανι του καφε κ ένα τσιγαρο … να αφουγκραστω ακουσματα ναυτικων κ όχι γραφειου ορους…-«γιατι σ αρεσει εκει μεσα?» «μπαρκαρω…για αυτό»
απαγγιο και εξερευνιση... βρισκω στην αποθηκη… εκει που των περασμενων ταξιδιων , των περασμενων καραβιων είναι τα αρχεια από αρχων αιωνα λεει …Τελεια … Το δικο μου αβατο ανακαλυψα… «αφηστε να τακτοποιησω κα Ελενη…» -«Είναι πολύ δουλεια θα σε φαει η σκονη…» -« μα κοιταξτε ποσα ντοσιε μαζευτηκαν εδώ» … να παω τουλαχιστον τα ναυλα που settled … τα παλια… Αποκομενη, απομονωμενη στο χαμηλοταβανο σκοτεινο δωματιο εξερευνω κ ταξιδευω… Κοιτα να δεις ιστοριες « collision» λεει ο ενας φακελος…m/v Κλεαρχος wreck… ντρεπομαι να ρωτησω… σαν να είναι καποιο μυστικο θλιβερο … ξεφυλιζω τα αγγλικα , τα γαλικκα κιτρινισμενα χαρτια… Ωρες αγωνιες… για πληρωμα… για ανθρωπους … για καραβια… δεκαπεντε εικοσι χρονια μετα κλεισμενα σε ένα ξεχασμενο ντοσιε… στην ληθη…Αραγε ποσοι εκει εξω ξερανε , ηταν τοτε εδώ…να ρωτησω…
Και στον άλλο τον τοιχο “apollonia” κ “Marc … κατι” islandchallengerspyros… ετουτα δεν τα αγγιζω είναι τα μεσογειακα των διπλανων συστεγασμενων… τα εμαθα τα ορια… Και σινιαλα…κ σημαιουλες τριγωνες με ξυλινο «καταρτι» κ οσμη από παλια ατμοπλοια.. Και τι είναι αυτό …δυο κοχυλια...αταιρο απομειναρι… της αφροδιτης… να τα φερε κανενας καπετανιος ενδυμιο…Ξεχασμενα…Τα λατρευω… Φυσικα κ τα περνω...θρυμματισμενο σε ενταση σε σπιτι « μα γιατι τα εσπασες?» «..εταξα ποτε εγω  πιστη?» ποτε μου δεν καταλαβα γιατι πρεπει να ανηκουμε ψυχη τε κ σωματι σε καποιον για παντα… μα αντε να εξηγησεις ετουτη τη λογικη… κ εσπασε το κοχυλι μου… της αφροδιτης… σε κομματια πεντε…Ας μαζεψω τις παραπεταμενες γκραβουρες τις παλιακες... με τακαραβια παλια στις απαρχες του αιωνα… όλα δικα μου μοιαζουνε…μα το συμαζεμμα τελειωνει…
Πισω στα γραφεια και τα τηλεφωνα… να ταξινομω  τελεξ ( κοκκινο του αρχειου, μπλε του καραβιου, κιτρινο της γραμματειας, ασπρο το πρωτοτυπο ) κ ο ηχος ο μονοτονος, ο γρηγορος ο δυνατος  των πληκτρων στις μοναχικες βαρδιες λεει πως καποιος εκει εξω «σημαδι» ζωης στελνει…  -«το Σπυρος εχει δυο μερες να στειλει» συμβανει κατι? – « επιθεση –ανεπιτυχης στο μανθος πειρατων» …. –«Εδωσε Ε.Τ.Α.» - «με καθυστεριση ΕΤD»…
 και ασφαλειες   μαζι με τα κοντρατα και Π&Ι και χολς και ριγκ του Ο...Και λεξεις μαγικες και ορολογιες να συναρπαζουν …να ταξιδευουν σε μερη μακρυνα, σε λιμανια με ονοματα παραξενα… σιβιταβεντσια… αντε να το μαθεις…Και μαντεψια  στις ροτες από του Μαστερ το ακκαουντ…και του νου ταξιδια… και μετρημα στα τσιγαρα  πω πολλες οι κουτες του… θεριακλης… και στα τηλεφωνα… καημος τον εδερνε… και οι εξετασεις μετα την κρεπαλη... και τα των  μαστερ τα d/a ταξιδια του νου ...ακαμπα και σουεζ και τενεριφη ....και αρμενιζω …..παρεα με πληρωματα δικα μας κ αλλοτρια…με το μικρο τους τους ξερω ολους … κ τους φιλιπινεζους ακομα… κ τους μισθους απεξω…
Και ενα ματσακι παπαρουνες μπλε , μοβ, μπορντω καλοσορισμα  για τον τουρκο των επιχειρησεων και το τραπεζι μαονενιο γυαλιστερο σε αιθουσα κλειστη κ σκονισμενη..
Και εμφανιση αρχοντικη… καπελακι κ μπαστουνι γηραιου μετοχου… σαν μερα γιορτινη η αφιξη του….
Και μια  «μπομπα τεραστια»   ..πιτας γιορτη…και κρασι κ το φλουρι στο τυχερο…
Και «Μαρικα» & «Μανθος» & «Σπυρος Μ» τα bulk carrierTα οριοθετω στο νου με βαση το τοναζ…και τουτα κ των αλλων…  cargo capsize, panamax , cranes, D.W.T.
 «Μανθος» το μικρο το παλιο… Από τα ναυπηγεια στην οικογενεια… «-Σας ειδα ονειρο, αποψε… να προσεχετε»…« θελω να παω με τη λαντσα να το δω.. θα το πουλησω» - «γιατι?»… «- παλιωσε, δεν πιανει ναυλα κ όμως με ποναει»… ευτυχως δεν ειμαι η μονη ρομαντικη η μονη αλλοπαρμενη με των καραβιων τις ψυχες…
«Μαρικα» …34,054 DWT M/V "MARIKA"…  στην ανεμοσκαλα σε θελω να φανεις..Περαμα… Περασμα από την εικονικη του γραφειου την πραγματικοτητα στου καραβιου την απτη.. την ναυτικη …τη μερα κ αυτή… «Επιασε Ελλαδα» «Ερχεται Περαμα» «Για μια μερα» «Παρτε με μαζι»  Εικονες,εικονες, μυρωδιες, να προλαβω να διαβαζω τα παντα, με εξαψη να κατλαβω τα παντα, να σιγανεμιστω…και σεβασμος στην γεφυρα και δεος στο chartroom.. κ ένα μηχανοστασιο που ομοιο του δεν ξαναδα… Μα μονη εγω από ολους νοιωθω δεος…τους αλλους αδιαφορους τους αφηνει το θεαμα?  Και τι δεν δινω για ένα μπαρκο … για ένα ταξιδι
Και πισω στου γραφειου την ασφαλεια , να προσπαθω την αλμυρα να οσμιστω… κατω από προσφορες, κατω από αναφορες , τα περιοδικα, τα εντυπα… « να κανω εγω την αρχειοθετιση?» και ω τι τιμη… αναθεση αναγνωσης .. τσεκαρισμα για τα σημαινοντα.. α και μην ξεχνας τις χρηματαγορες… και σαν κοντοζυγωνε η ρουτινα… λαθραναγνωστης σε μπαρκα αλλα…
Και στο γραφειο απενταντι απομεινε απαραβιαστο κουτι παλιακο κ ασηκωτο……Ο συνδιασμος  κρυφος και υπογραφη και το μαντεμι βαρυ του παλιου του χρηματοκιβωτιου... και gmth  το καταχωνιασμενο τιμογολιο απεραστο  και Ολυμπια....του νομου του 67 και των παρακτιων...
Και εκει που τα χαρτια πια δεν με ταξιδευουν να σου κ ερχεται πλοιαρχος να μας δει… «Θα μας λεει ιστοριες?» η αδημονια μου…πηγανε Κινα , πηγαν απω ανατολη… τιποτα δεν ειδαν παρα μονο ντοκους… φορτια… φορτωσεις κ εργατες… «μην περιμενεις εδώ να ακουσεις περιγραφες…» «Μα γιατι οι ναυτικοι λαλιστατοι πρεπει να είναι στην στερια… να ξεφορτωνουν εικονες… εμπειριες… φουρτουνες…» - «Μα στην στερια  κανεις δεν τους ακουει»…
Και ηρθε ένα καλοκαιρι κενο… φημες κ κινητικοτητα για χρεοκοπια των διπλανων μας… απολυσεις … δακρυα … κατασχεσεις καραβιων κ ακινητων… κ μεις παρακολουθουμε αμετοχοι… όμως με τι καρδια να δουλεψεις… όλα μοιαζουν βαρετα πια… τα τηλεφωνα χτυπουν από οργισμενους προμηθευτες των αλλων… τα καραβια δεν εχουν ναυλα καλα… και μπηκε κ η ρουτινα… όμως δεν θελω  να φυγω…θελω να ειμαι εδώ…Και ξαφνικα κ απροσμενα κοπηκε η πορεια…-« Κα Ελενη πρεπει να παραιτηθω» - «Γιατι?» -«-θα γινω μαμα, θα παντρευτω…»
Και αποχαιρετισμος στο γραφειο… στα καραβια… στο ταξιδι μου….Ενα βιαστικο κ αποτομο προ της ωρας του αντιο – οδυνειρο- σε τουτη την compania naviera ….την Κομπανια γενικως....

10.9.12

«Το πιο μακρύ ταξίδι τους αυτό …» παντοφλες - ανοικτου τυπου πλοια...



«Δεν έκαναν  ταξίδια μακρινά….» Μοναχα μεχρι την ακτη την απεναντι… Προασπισμενη λενε η θαλασσσα κ προασπισμενη κ  η περιοχη … δεν κινδυνεουν… «μικρη» η θαλασσα τους μικρη  κ η ακτοπλοια τους….
.….
 «οι φίλοι τους φεγγάρια, ήταν νησιά» …Στο χαρτη τον ναυτικο μια , δυο οι πορειες τους ολες κ ολες οι χαραγμενες… Ατερμονες, αεναεες , επαναλαμβανομενες… δεν υπαρχουν νησια ανγωστα , μητε ξερες κρυφες κ υφαλοι… Όλα γνωστα, όλα μονοτονα γνωριμα…Τα φεγγαρια των νυχτερινων δρομολογιων λοιπον πηραν την θεση των νησιων των αγνωστων…εκεινων  που ποτε ο καβος τους δεν θα τα απαγκιασει…μητε το αντιμαμαλο των βραχων τους θα νοιωσουν…

 «Το πιο μακρύ ταξίδι τους  αυτό …» λοιπον… των πορθειων…προορισμος τους η ζευξη των κοντινων ακτογραμμων… Ιδιος ο μωλος, ιδιος ο ντοκος, ιδια η ωρα .Το δρομολογιο τους προκαθαρισμενο κ αυστηρα καθορισμενο… Που κ που καμια φουρτουνα, ισα να «αλμυρισουνε» κ κανενα απαγορευτικο να σπασει την ρουτινα…κανενας καυγας οδηγων… καμια αδημονουσα αγριοφωνη…

Θα μπορουσαν λοιπον οι στιχοι παραφρασμενοι να ειχανε γραφτει για τα ταπεινα , τα μικρα κ ακουραστα φερρυ των πορθμειων … τις «παντοφλες…»

Αναυτο ονομα κ ακαιρο για πλεουμενα…. Θυμιζει σπιτι, θυμιζει χαζουρι, θυμιζει στερια κ όμως ταιριαστο απολυτα για τα σκαρια αυτά… Είναι το σχημα βεβαιως βεβαιως που παραπεμπει απευθειας σε «πατουμενο», είναι όμως κ η «ψυχολογια» τους - αν υπαρχει τετοια που συναδει με της στεριας «την ασφαλεια»… Τραβηγμενος ισως ο συνειρμος αλλα…χωρος οχηματων ανοιχτος κ μη στεγασμενος λεει ο ορισμος… κ κομοδεσια κ υπερκατασκευη από πανω τους σε Π στηριζομενο….Ελληνικης ναυπηγισης κ πατεντας ( κυριως…) δεκαετιων «χρυσων» όπως του 70 κ του 80…

Προδρομος τους λεει τα περαματα .. .τα θρυλικα εκεινα –αυτοκινουμενα ή μη- περασματα της κοντινης στεριας… Στην λευκαδα θυμουνται οι παλιοι την Βερα να κινα τα συρματα  κ το περαμα να ενωνει το νησι με της αιτωλοακαρνανιας την στερια… Κ εγω θυμαμαι να περιμενουμε τα συρματα να βουλιαξουνε καλα για να περασουμε από πανω τους…

Και σκεφτομαι πως παραειναι παρατημενα στην μοιρα τους , παραμελημενα στην ληθη τους κ ταπεινα… Κ ισως δεν τους πρεπει…Και προσπαθω να ανακαλεσω μνημες ετσι ισα να γραφτουνε κ για τουτα δυο αραδες…


Και θυμαμαι της Κερκυρας τις παντοφλες… τοτε που μας πηγαινοφερναν από το νησι απεναντι… Στα παιδικα τα ματια μου , ιδιες σχεδον ολες μου μοιαζανε… και ειχαν ονοματα γυναικεια οι περισσοτερες… «Ναντη» - Ναντια την ελεγα…. «Ξανθουλα» - σαν την δασκαλα του δημοτικου,   «Ειρηνη» - το αγαπημενο μου…give peace a chance από μικρη…. « Βιβη» - ετουτο δεν μου εκανε συνειρμο κανεναν… Α κ «Αγαπητος»- ποιος αραγε να  ηταν αυτος ο κυριος με το τοσο συμπαθες ονομα….  Και ηταν καμποσα από δαυτα …Και αραζανε κοντα μας… Εκει στο παλιο το λιμανι… Σε ένα ντοκο που εξηχε σαν «κεφαλι» κ γυρω τρυγυρο τα πρωτα χρονια ειχε κατι «σπιτακια» σαν τροχοσπιτα για εκδοτηρια… κ καποια ειχαν κ της Ιταλιας εισητηρια… κ χαζευα τις αφισες τους με τα μεγαλα τα επιβλητικα βαπορια που τα εβλεπα να περνανε σιμα μου για το νέο το λιμανι…
Κάθε δυο ωρες ειχε τον καλο καιρο αναχωρηση…Και  δυο  μιση ωρες  εκανε από την Ηγουμενιτσα… Και έπαιρνα το ποδηλατο  κ καθομουνα στην ακρη της προβλητας (Σε μιαν ακρουλα όμως  παραμερη κ αποκομμενη μην ενοχλω κ μην σφυριξει ο λιμενικος… τα φοβομουν τοτε τα πηλικια τα ασπρα…)κ χαζευα τα αμαξια που ξεφορτωναν… τα αμαξια που φορτωναν…στην αραδα παραταγμενα… να ανεβαινουν πανω στα σχοινενια τα χαλια – εκεινα τα πλεγμενα από παλαμαρι … να παταν τον καταπελτη – κ αν ηταν κανενα μεγαλο οχημα κ βαρυ να τον πατα κ να σηκωνεται του φερυ η πρυμη… και να ακουγονται των ναυτων οι ορντινες… κοψτο δεξια… αριστερα ολο…σαν τροχονομοι… να επιβαλουνε του καταστρωματος κ του γκαραζ το νομο…
Αλλα ηθελα να περνω απεναντι… να κανω το ταξιδι ετουτο το μικρο… Και όταν εφτανε η ωρα να σαλπαρουμε μαζι….χαζευα τα ρελια τους τα σιδερενια, την σκουρια που ποτιζε το καταστρωμα κ «σηκωνε» την λαμαρινα… Ηθελε ματσακονι ελεγαν… Περπαταγα αργα στον πλαινο τον αλουε με το εισητηριο στο χερι…..δεν βιαζομουνα Και περναγα ξυστα από του μηχανοστασιου την πορτα , εκει που παντα χειμωνα καλοκαιρι εβγαζε ζεστα… να μυρισω την βαπορισια οσμη, καπνα , ανακατη με ντιζελ κ σεντινονερα κ λαδια ( α κ συνεπικουρουμενη από του γκαραζ τις αναθυμιασεις)… Ξερω ακουγεται τρελο όμως κ τωρα ακομη η μυρωδια αυτή η καραβισια  λατρεμενη παραμενει…Και στην πρυμη χαζευα τα βιντζια της αγκυρας βαμενα στις «φαβας» το χρωμα  …Κ ανεβαινα σιγα σιγα τα σκαλια…Και το σαλονι γεματο καπνα χαμηλοταβανο, τραπεζια από φορμαικα στενα γυαλιστερα κ καναπεδες δερματινης σκισμενοι… κ καρεκλες… αλλα καλυτερα εκει να μην καθομαι γιατι μπορει να κουνησει κ να πεσω… η παιδικη η «πισινη»….
 Και  ειχανε κ Μπαρ, ένα ψηλο μπαρ ισα που εφτανα να δω από μεσα… καφεδες , τοστ , πατατακια… το τριπτυχο… Καποια ειχανε κ μπουκαλια ποτων  για τους μερακληδες. Σκονισμενες ξεχαμσενες  μποτιλιες ουισκι κ πενταστερα κονιακ… δεν ειδα ποτε μερα καποιον να παραγγελνει… μονο σε κατι νυχτερινα – τα αγαπημενα μου- μεσα στην θαμπη από καπνα κ χαμηλο φωτισμο ατμοσφαιρα  κατι θηριωδεις τυποι – γιατι ολοι ειχανε μουστακι ??- παραγγελναν κ σιμα στο μπαρ σε τραπεζι ξεχωρο καθονταν… παντα καπνιζαν… κ παντα αποκομενοι από τους αλλους επιβατες του σωρου… με το πληρωμα ειχανε παρε δωσε… γνωριμοι κ θαμωνες μονιμοι… φορτηγων κ νταλικων οδηγοι….
Και ηρθε κ  η τεχνολογια κ ηρθαν κατι κουτια μεγαλα… σαν από κοντρα πλακε μοιζανε φτιαχμενα… Μαυρα  κ σκουρο καφετι… Μια οθονη μεγαλη ειχανε με κατι μπαλες(?) μεγαλες  που τρεχαν ξοπισω από κατι μικρες κ τις καταπινανε…. Πακ μαν λεει το λεγανε κ ητανε παιγνιδι… για να ψυχαγωγει τους επιβατες…μονο που εβγαζε συνεχεια μηνυμα “insert a coin to continue”….Και πηγανα σιμα στους μουστακαληδες (κ αυτοι δεκαετια 80 γαρ) παιχτες κ χαζευα πως νευριαζαν όταν χανανε….
Και στο γυρισμο από μακρυα προσμενα να δω της Κερκυρας το φρουριο, σημαδι πως κοντοζυγωναμε… Και δεν κουνουσε πολύ ετουτο το ταξιδι… Μονο μια φορα… αποκλεισμενοι στην στερια της Ηπειρου κ στο αχαρο – στα παιδικα ματια – λιμανι της ηγουμενιτσας…  οδηγοι, νταλικες , κ οχηματα… γκρινια παντου κ νευρα… βραδυαζε κ το απαγορευτικο σε ισχυ κ ουρα ατελειωτη τα αμαξια… χαμογελα μονο από του ξενοδοχειου την ρεσεπτιον… νομιζω πως  ετουτοι – μονοι από την ομυγυρη παρακαλουσαν τον αη νικολα να συνεχισει την φουρτουνα… Και αξημερωτα στην ουρα να περιμενουμε … Και ηταν το «Ναντη» που μας φορτωσε… και φευγαν καφεδες από τα τραπεζια κ ηταν κατι γιαγιαδες που σκουζανε… (Αχ με τους συνεπιβατες ποτε μου δεν συχνωτιστηκα…)Και ηταν ο βοριας ή μηπως ο μαιστρος -που να θυμαμαι- , γερός πολυ κ ειχαμε ολοι στριμωχτει στο διαδρομο γιατι φταναμε… όμως το φερυ αντι να παει προς την προβλητα , ολοενα κ ψηλωνε κ αρχισαν να βριζουν οι παραστεκουμενοι  μουσκεμενοι  καθως ητανε ως το κοκκαλο από τα κυματα τα σκονιστα που κοντραρανε στην μασκα…κ λεγανε πως ο καπετανιος ασχετος είναι κ δεν ξερει τι του γινεται με την πορεια που τραβα, και αλλοι λεγαν πως μας παει στο περα το λιμανι… κ θυμαμαι που σταθηκα στις μυτες των παπουτσιων για να αγναντεψω… κ ψελισσα πως στον ιδιο μωλο θα αραζαμε , μονο που ψηλωνε για να τον παρει η μανουβρα… Και θυμαμαι τα βλεμματα τα βλοσυρα των μουστακαληδων… γεματα απορια…να κοιτουν ένα δεκατετραχρονο δειλο κοριτσι… κ να το προσπερνουν ενοχλημενοι που τολμησε να διακοψει των υβρεων τον ειρμο… δεν ξαναμιλησα…. Φτανει που εξω δεν επεσα…

Και ηρθε η χρονια που εφυγα από την Κερκυρα… κ εχασα τις παντοφλες μου κ το χαζεμα τους … κ  μαζι το καμελια κ το Παξοι κ το Αλεξανδρος το παλιο του Κατεχη ( ερικκουσα , οθωνοι) κ το μικρο το Αλαχμανα…

Και ανταμωσα του Ριο – Αντιριου τα παμπολλα… με ονοματα κάθε λογης… ενιοτε ηρωικα… σαν του «Καναρη», ενιοτε στην Παναγιά κ σε Αγιους ταμενα… καποιες φορες ιστορικα «Σαλαμινια» σαν την αγγελλιοφορο την τριηρη τοτες με τον Αλκιβιαδη… και φυσικα πολλα παρα πολλα φεροντα ονοματα των πλοιοκτητων κ των αγαπημενων τους….
Και εκει ουρες … και εκει αψημαχιες… ακομη κ οδομαχιες… κ στριμωγμα στο γκαραζ… Ένα κοσαλεπτο το ταξιδι… ισα να πιεις ένα καφε κ δυο τσιγαρα… « το εισητηριο σας παρακαλω»….Μονο εκεινη η περατσαδα τοτε στης τριτης λυκειου την εκδρομη φανηκε να κρατα πολύ… ολη η ταξη φωτογραφια εβγαζε στο upper deck…μακρυα από τον καθηγητων τα βλεμματα… να μην τελειωνε ευχομασταν ….
Εκει στο καταστρωμα την εβγαζε φοιτητρια… κάθε δευτερη παρασκευη το Πηγαινε… κάθε δευτερη κυριακη το Ελα … και τι εφιαλτης η ταμπελα που ενημερωνε «Ριον Κλειστον» ….Κ κοντοζυγωνα  στα κλεφτα στην γεφυρα … να δω το τιμονι…να δω καπεταναιους κ να στησω αυτι… όμως συνηθως ραδιο ακουγα…συντροφια στα δρομολογια των ναυτικων αυτων… κ απογοητευση τα σερτικα βαρυα καψουροτραγουδα… Και αργοτερα σε τουτα τα Φερυ ειχα γραψει αρθρο ολακερο στην Περιπολο του Εφοπλιστη… «τα φερρυ μποουτ του Ριο» ειχε λεζαντα… Υπεροπτικα κοιτωντας τα , μαλλον τα υποτιμουσα… (α θα το βρω εκεινο το κειμενο να το ξανανεβαζω , τωρα που αλλαζα γνωμη για αυτά)….
Και ηρθε η γεφυρα κ φυγαν όλα… Σχεδον όλα…
Καποτε στο Ριο λοιπον… η λεζαντα

Και γνωρισα από την καλη κ την αναποδη του Ακτιου…Και αυτά καποτε… πριν την υποθαλασσια την ζευξη… ηταν ο «Θωμας»…. Ηταν το «Πρεβεζα»… το «Νικοπολις».. δεν ητανε πολλα… και αν αργουσες ή αν ειχε κινηση κ σε αφηνε απεξω ητανε ταλαιπωρια μεγαλη να περιμενεις το επομενο… Μ αρεσε όμως γιατι μας αφηνανε να περιμενουμε μεσα στ αμαξια…τι να συμβει σε τοσο κοντινο πορθμειο…



Και οπου περασμα μικρο λοιπον , να σου και καποια μοναχικη παντοφλα να κανει από το πουθενα εμφανιση… ποτε  στον Παγασητικό… ποτε  χαλκιδικη… στην Κρητη … σε ξεχασμενα μικρονησια… με επιβατες ολιγαριμθους που μητε το ονομα της θα συγκρατησουνε μητε στην μνημη το ταξιδι…
Και σαν να μην εφταναν οι  γεφυρες οι  μοντερνες κ οι συρραγγες οι  υποθαλασσιες  ηρθαν  και τα κλειστα τα μεγαλα τα νεοτεκτα, τα λιγοτερο καταπονημενα… ηρθαν πολυτελης κ γρηγοροι ανταγωνιστες…υπερσυχρονοι λεει… ηρθαν ταχυπλοα κ αμφιδρομα….Και παραμερισαν διχως να βγαλουν τσιμουδια, διχως να διαμαρτυρηθουν οι μικρες παντοφλες…
Και διαφανηκε σαν τελος εποχης για τουτες τις ναυπηγισεις , για τουτες τις δρομολογισεις … Και καποιες πηραν βιαστηκα  την αγουσα για τα διαλυττηρια της γειτονος Τουρκιας… καποιες αδικως  παροπλιστικαν  … σκουριασμενες να περιμενουν αδικη μοιρα κ αδοξο τελος… Και τα ζητησανε λεει – τα πιο τυχερα , τα πιο μεγαλα -σε χωρες μακρυνες να πανε να υπηρετησουνε αλλοτριους τοπους κ προορισμους… σημαδια κ μερη που απολειπαν από τον χαρτη τους….Και βαλαν πλωρη για Νικαραγουα  , για Μαγαδασκαρη, για την Σιερρα Λεονα … Ποιος να το φανταζοτανε πως θα κανανε –τα τυχερα- τετοιο ταξιδι….

Αλλα σαν να βαλθηκαν  κ αυτά που απομειναν στα πατρια τα υδατα  εσχατως να παρουν την εκδικιση τους… Και στης Κερκυρας τη γραμμη του ανοιχτου του τυπου τα φερυ πιο συμφεροντα κρινονται για  αμφοτερους , επιβατες κ πλοιοκτητες … δεν εχουν λεει καταναλωση ασυμφορη κ η συνθεση τους δεν κοστιζει τοσο… ασε που κ ρομαντικο το βρισκουν το ταξιδι τους πια πανω στο ανοιχτο καταστρωμα… Σαν αλλης εποχης αρωμα να αποπνειι λεει  …(κ όμως εγω νομιζω πως του μηχανοστασιου η θολερη κ βαρια μυρωδια είναι που βαλθηκε κ αλλους να μαγεψει)….Να ζουμε αραγε την σιωπηλη εκδικηση της Παντοφλας….Οψομεθα….


Υ.γ. Με απειρως ρομαντικη –oh yes !!!εγω – διαθεση….Ενα κειμενο αφιερωμενο λοιπον στα ακουραστα  ετουτα πλεουμενα που ουδεποτε βαρυγκομισαν….

 

5.9.12

φωτογραφικο αρχειο....

Οι φωτογραφιες των καραβιων που εχω ειναι μερικες εκατονταδες.... Ισως κ παραπανω... Παλιες κ τωρινες... Καποιων καραβιων τα ονοματα ουτε καν τα θυμαμαι... Παντα βλεπεις θεωρουσα τα βαπορια ως σταθερες... Αυτα θα ειναι παντα εδω... κ ετσι την πατησα... Παρολα αυτα οι φωτογραφιες εξακολουθουν να εχουν σημασια μεγαλη τοσο για μενα οσο και για αλλους φιλους θαλασσινους κ καραβολατρες που εχουν φαει την ιδια με μενα "πετρια" με την θαλασσα - οπως ειχε πει καποτε αληστου μνημης καπετανιος-....
Εφτιαξα - η καλυτερα  φτιαχνω ακομη - μια σελιδα στο facebook οπου προσπαθω να τις ταξινομισω κατα κατηγορια.. Οσοι ενδιαφερεστε η σελιδα ειναι αυτη . Ειναι - φυσικα- ανοιχτη σε ολους κ μπορειτε να "δανειζεστε" φωτογραφιες αρκει να γινεται μια αναφορα στην πηγη...
Μεχρι τωρα υπαρχουν οι εξης ταξινομισεις
αφιερωμα στην γεφυρα Σαντα Μαυρα εδω
Αφιερωμα στο La Grace εδω
Aφιερωμα σε ξυλινα "πειρατικα " σκαρια που πλεουν στα υδατα μας εδω
Αφιερωμα στα πριαρια - τις παραξενες βαρκες του Ιονιου.εδω
Αφιερωμα στων καικιων το σπασιμο. εδω
Αφιερωμα στο αγαπημενο κ αξεχαστο sunny cruise εδω
και φυσικα στα Αιγαιωτισσα...
ιδιαιτερη αξια εχει η φωτο αυτη μιας ΑΛΑΜΑΝΑΣ στην τουρκια πριν 22 χρονια. Ενα παραξενο κ σπανιο σκαρι
επονται φωτογραφιες καρναγιων, τρατας & γριγριων, μικρων ψαροκαικων, παλιες σκαναρισμενες βαποριων κ πολλες πολλες αλλες (εν ευθετω χρονω κ αν δεν βαρεθω - δεν νομιζω αλλα...)