3 ναυπηγησεις ξύλινων σκαριών , παραδοσίακων με κοινός παρανομαστή και πάντα παρόν το Καπτα Σταυρο τον Αρέλη ,έχωντα όχι απαραίτητα πάντα την ίδια ιδιότητα.
(ο Καπτα Σταυρος τον απρίλη του 2008 , ακουμπισμένος στο ακράπι του Κουρσάρου της Αγίας Μαυρας )
Πρώτη στάση στη Λευκάδα στα καρνάγια του Βλυχ
ού ,τότε που ναυπηγήθηκε το Αιγιαιωτισσα Ι ( πέρασαν κιόλας 23 χρόνια)( ο Καπτα Σταυρος τον Οκτωβρη του 1985, ακουμπισμένος στα μπουντελια που κρατουν το σκαρι του Αιγαιώτισσα)
Λευκαδα - Ειναι Οκτώβρης του 1985. Εχουν τελειωσει τα ταξίδια του Sunny Cruise και ο Καπ. Σταύρος μολις εχει
ξεμπαρκαρει. Σπεύδει στη Λευκάδα οπου ναυπηγούνταν κατά παραγγελία του και με σύμβαση αποκοπης η ναυπήγηση του πρωτου Αιγαιώτισσα ( 24 μετρα τοτε, πριν την μετασκευη του 2000). Το χρονοδιαγραμμα ειχε καταστρατηγηθει απο τα καρναγια και τα περιθώρια ειχαν στενέψει επικύνδυνα. Το σκαρι ήταν μόνο με τις στραγαλίες , με το πρώτο του κλεισμενο ναύλο για το Μαη του 1986. Εμοιαζαν όλα τα εμπόδια ανυπερβλητα. Χρήματα δεν υπήρχαν για να μπουν προσθετα συνεργεία. Η απέλπισία περίσσευε. Τοτε ήταν που επιστρατεύτηκαν παντιοτρόπως οι φίλοι και με περίσση κουραση και προσωπική εργασία πραγματοποιήθηκε το ακατόρθωτο. 26 Μαιου του 1986 το σκάφος επεσε στην θαλασσα, μη εχοντας χρόνο ούτε για δοκιμαστικό, 29 Μαιου του 1989 εγινε η πρωτη επιβίβαση επιβατών στην Κερκυρα...Χρονιά σκλήρα που έθρεψαν την μετέπειτα εμπειρία....
Πρέβεζα 1995-1998
Και επονταν συνέχεια - σαν χτες μου φαίνεται - στην Πρεβεζα , στην Μαρ
γαρώνα ,οταν φτιαξαμε το καμάρι μας το "Αιγαιώτισσα ΙΙ".( ο Καπτα Σταυρος τον χειμώνα του 1996 μέσα στο σκαρί του Αιγαιώτισσα ΙΙ)
Τόλμημα σοβάρο και με κινδύνους πολλούς, εμελλε να είναι το μεγαλύτερο ξύλινο της τελευταίας 4ο ετίας που ναυπηγήθηκε στην ελλαδα - μεχρι εκεινη την στιγμή-.Αυτή τη φορά θέλαμε ένα καραβόσκαρο γνήσιο και περήφανο... το πάθημα της ππροηγούμενης ναυπηγησης θέλαμε να ειναι μάθημα στην παρούσα, ετσι δεν μπλεξαμε με καρναγια και συμβάσεις έργου. Καραβομαργκος και συνεργός ο Κώστας ο Χαρίτος , εκ Σαμου ορμώμενος - με περγαμηνές στους καρλοβασίτικους ταρσανάδες... Η χρηματοδότηση και εδω απέλειπε, το ίδιο και κάθε λογής ενίσχυση... Δουλευε και όργωνε τις θαλασσες το Αιγαιώτισσα το μικρό για να"βγάλει" το μεγάλο....
Εμενε και αυτή τη φορά η εργασία η προσωπική , ακόμη πιο κοπιαστική ...Και επειδή τα χρονοδιαγραμματα ειναι για να "καταπατούνται" και οι "μαστορες" για να τους κυνηγας και αυτή τη φορά ο χρόνος περνουσε γρηγορα ανεκμετταλευτος και εις βάρος μας - παρόλες τις ποινικεςρήτρες και τις ασφαλιστικές δικλειδες...
Η καρίνα έπεσε το 1995 - το πετσωμα ολοκληρωθηκε το 1997 και καθελκύστηκε το 1998
Σαφώς από τις πλέον συγκινητικές στιγμής ήταν όταν έπεσε στη θάλασσα ανήμερα του Αγίου Κωνσταντινου ( 21.05.1998). Με την Σχολή των Πλοιαρχων της Πρεβεζας παρούσα, με βάζα δανεικά απο τα καρνάγια του Βλυχου ( ρυμουλκιο τα έφερε στα μουλωχτα το Αιγαιώτισσα Ι απο την Λευκάδα στην Πρέβεζα) , με υπευθυνους για το ριξιμο και αυτους δανεικους απο την Λευκάδα, με την καρδια να χτυπά δυνατα και με το στομαχι ενα κόμπο... Α και κλασσικά με την απίστευτη ελληνική γραφειοκρατία που δεν επετρεπε να μεταφερθει το σκάφος στην Λευκάδα.
21 Μαιου 1998 - Η καθέλκυση
η πρωτη προπελια
το πρωτο ρεμέτζο
Στιγμες που χαραχτηκαν στην μνημη ανεξίτηλα και που προφανως αυτες είναι που μας γεμίζουν αισιοδοξια και θρεφουν την φαντασία μας ωστε να βλέπουμε ήδη τον "Κουρσάρο της Αγίας Μαύρας " να ταξιδέυει , όταν ολοι οι άλλοι βλέπουν μονο άψυχα ξύλα...
Τότε είχε γραφτει στο περιοδικό "εφοπλιστής"το ακόλουθο κειμενο- γραμμα:
"το χρονικό της ναυπήγησης ενος παραδοσιακου καραβόσκαρου- Αιγαιώτισισα ΙΙ Ν.Κ. 38"
"Του Αγίου Κωνστατίνου ανήμερα, τον Μαιου που μας πέρασε έγινε στην Μαργαρώνα Πρεβεζας ( καρνάγια Δ. Μανέτα) η καθέλκυση του "ΑΙγαιώτισσα ΙΙ" ενος ολοκαίνουργιου - από τα σκαρία - καραβόσκαρου. Ενα σκάφος που ζήλεψε τη δόξα και την περηφάνια των παλίων Γαλαξιδιωτικών και βάλθηκε να τους μοιασει. βέβαια κατά την καθέλκυση του, ετσι ασαβούρωτο και μινιαρισμένο που ήταν, λίγο θύμιζε τα παλία εκείνα σκαρία. Με λίγη φαντασια όμως , οι πιο ψαγμένοι εκείνης της μέρας μπορούσαν να δουν έτοιμο, τελειωμένο, οπως θα έιναι τον Ιούνιο του '99 οπότε και θα αρχίσει τα ταξίδια του. Το φανταστηκαν λοιπον με αρματωσία, με τα άλμπουρα και τους φλόκους του, με την γοργόνα την πλωρια να χαιρετά, με σκαλισστά στην πρυμη, καθισμένο γύρω στους 60 πόντους ακόμη, με το πανωκάραβο βερνικωμένο, ενα σκάφος ετοιμο να φιλοξενήσει 24 επιβάτες και εξαμελές πλήρωμα.
Με τα ως τώρα στοιχεία που έχουμε, πρόκειται για το τελευταίο μεγάλο ξύλινο που ναυπηγειται στην ελλάδα, Πρρορίζεται για Τουριστικό επαγγελματικό και άρχισε να κατασκευαζεται τέλος του 1994. Πρόκειται για μια κατασκευή που κόστισε πολύ και σε χρημα καια σε χρονο. Μια κατασκευή που βήκε έξω απο κάθε όριο χρηματικού και χρονικού προυπολογισμού. Που σημαδεύτικε απο την ελλειψη οποιασδήποτε κρατικής επιδότησης , χρηματοδότησης ή επιχορήγησης όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο για ένα τόσο μοναδικό έργο... Οχι ότι δεν υπήρχε η ανάγκη μιας κρατικής ενίσχυσης, απλά κανείς αρμόδιος δεν μπορούσε αρμοδίως να πληροφορήσει ενα υπήρχαν τα αντίστοιχα αναπτυξιακά κονδύλια...
Εχει κατασκευαστεί κατα 90% από ξυλεια Ιρόκο, με πολύ μεράκι και πολύ ψυχή, με προσόχη στην λεπτομέρεια και με αυστηρή τήρηση όλων των κανόνων της παραδοσιακής ναυπηγικής..."
Διαβάζοντας το 10 χρόνια μετα, το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω ειναι πως το σκάφος αυτό ακόμη μας κάνει πέρηφανους, αγαπήθηκε από πολλους, δεν έβγαλε προβλήματα όντας καλοταξίδο και σκαρί γερό...Μονη παραφωνία του γραμματος, η πλωρία γοργόνα που ακόμη περιμένει να την σκαλίζω και οι φλοκοι ...
