-"Στεφη, ειμαι στην Αιγινα και καιγομαι".
Εμεινα αποσβολωμενη.Δεν καταλαβαινα. Καποιος κανει πλακα νυχτιατικα σκεφτηκα.Ζητησα να επαναλαβει...
-"Ειμαι Αιγινα και βλεπω το καικι να καιγεται. Ετοιμασε το Αιγαιωτισσα να ερθει αυριο να παρει τον κοσμο.Ειναι η πυροσβεστικη, δεν ξερω αν θα καταφερουν να σωσουν το παναγιωτα."
Δεν νομιζω οτι εχω ξαναακουσει πιο δραματικη επικληση. Το μυαλο μου θολωμενο ακομη εβλεπε φλογες να ζωνουν το 30 μετρο ξυλινο ιστιοφορο. Ματωνε η καρδια μου. Σαν να ηταν ανθρωπος. Δεν ήθελα , δεν μπορουσα να φανταστω οτι η μοιρα του επιφυλασε τετοιο τελος. Χτυπησε απευθειας την ευαισθητη μου χορδη... (apropo ποτε δεν θα καταφερω να γινω στιγνη επιχειρηματιας, μια ζωη ρομαντικη και ονειροπολα θαλασσινη θα παραμεινω) Μια σειρα απο τηλεφωνα... Ο πατερας μου, ο βεσσαριος...Σεναρια και υποθεσεις και νεωτερα. Βραχυκυκλωμα, στο μηχανοστασιο, τετοια ωρα και τοσο υπουλη φωτια μονο το ρευμα το 24 την κανει. Χαραματα με πηρε ο υπνος αφου εμαθα οτι δεν βουλιαξε οτι εσβησε η φωτια.
Και χαραματα ξαναξυπνησα, να ειδοποιησω τον Πανο , τον Χρηστο τον καπετανιο μας , να ειναι σε ετοιμοτητα. Ειχαμε ωρες ελαχιστες μπροστα μας να ετοιμασουμε το αιγαιωτισσα, να παμε απο Λευκαδα - Αιγινα... Και πρωτη φορα ειχαμε αρχισει τις επισκευες και την συντήρηση με το τελος της σεζον.... που σημαινε οτι ειχε ξηλωθει το καταστρωμα της γεφυρας , ειχαν αφαιρεθει μπουλμεδες απο το σαλονι, ειχαν βγει κουπαστες και σκαλες ... Πως να προφτασεις εργασιες που απαιτουσαν ενα δεκαημερο γεματο δουλειας σε λιγες ωρες?
Ταχιστα αποφαστιστηκε ο Πανος και εγω να συμπλευσουμε για να μπορεσουμε να συνδραμουμε... Απο την μια ηξερα οτι η κουραση που μας περιμενε ηταν απεριγραπτη, απο την αλλη θαλασσα και ταξιδι να ειναι και ας ειναι ζόρι... ξεκινησαμε απογευμα απο Λευκαδα . Βεσσαριος και Πανος ηδη κατακοποι να εχουν κλεισει τους μπουλμεδες, Ο Χρηστος ξενυχτης ( γενεθλια γαρ την προηγουμενη) και εγω κλασσικη πελαγωμενη... μεσανυχτα και καλαφατιζαν το καταστρωμα.... ανασα δεν περνανε... Πριν απο την Οξυα ο καπετανιος μας μου εδωσε το τιμονι... σαν γυφτικο σκεπαρνι καμαρωνα... ειχα χρονια να κανω βαρδια σε λογκαδο.. .παντα αλλοι τιμονευαν... μου εβγαλε πορεια , συνηθισε και το ματι στο σκοταδι και μετα την παραλλαξη ειπε να τον ξυπνησω να καλεσει το πατρα τραφικ... σε λιγο τα πρωτα φωτα πορειας μπροστα μου και στο ρανταρ σημαδι...Στο διαβα μας " δεξανενοπολοιο Κυθνος¨", και ποιο περα το μεγαθηριο " σοφοκλης Βενιζελος" και μπροστα σταθερα στην ιδια ροτα και με ιδια πορεια το ιστιοφορο τραμουντανα , συνοοδοιπορος μας....Και να βγαινω στην βαρδιολα να κοιτω με τα κιαλια τα καλαδουρια, την σπιθα που αναβοσβηνε, να μετρω και να ξεχωριζω τα αστερια και μολις το σκαφος εστρωνε στο τιμονι να κατεβαινω στο μηχανοστασιο να κοιτω αν ολα ειναι καλα καθως φοβο μεγαλο πηρα απο την αβαρια του "παναγιωτα". Και να τσατιζομαι με το gps, μολις αλλαζαμε πορεια εβαζα με το ματι τα σημαδια και αυτα ακολουθαγα με την πυξιδα και ασε τα ηλεκτρονικα να λενε οτι θελουν...Γουσταριζα τρελλα την πορεια την νυχτερινη... συντροφια ειχε βαλει ο χρηστος τραγουδια του καββαδια και οχι μονο..." μαθημα πορειας νυχτερινο", "φαλτσο η πορεια"... καθε στιχος να με αγγιζει και πιοτερο... αφου ακουσα τι ζητα το τραφικ της Πατρας, ειπα στο Ριο να μην το ξυπνησω , να καλεσω εγω. Χαρα μικρου παιδιου....να καλω εγω στο vhf....Δεν συναδει και καλα σε πλοιοκτητρια ομως ενιωθα πανεμορφα....
-"rio traffic το αιγαιωτισσα.sierra whisky 2864.κλπ κλπ" .
"στα δυο τεταρτα καλεστε για περαιτερω οδηγιες, απο ποιον πυλωνα να περασετε..."
Το πρωι το ιδιο σκηνικο.... ξανα στο τιμονι μεχρι τον ισθμο.... οι οδηγιες του χρηστου σαφεις... θα καλεσω την Ποσειδωνια στο 11. ελα μου ομως που το ξενυχτι με θολωσε.... Ποσειδωνεια μου ειπε να καλεσω ή ισθμια....Το πλανο του πλοηγου να μην διευκρινιζει... τηλεφωνο στο καπτα σταυρο και λυθηκε...
και μετα μεχρι αιγινα να τρεχω να μαζεψω τα αμαζευτα ... το καταστρωμα περασμενο με το τριβειο να φυγει το λαστιχο και στο σκαφος μεσα στη σκονη και να μας εχει τελειωσει το νερο...με μπουκαλια ποσιμο να πορευομαστε και με την μανικα την πυροσβεστικη με το νερο το θαλασσινο να καθαριζουμε....κοψαμε γιατι θα φταναμε νωρις και ανετοιμοι... εξω απο την Αιγινα οσο και αν φαινεται παραξενο μας ηρθε η μυρωδια του καμμενου... Το Παναγιωτα μπροστα μας με την φλογα να εχει σημαδεψει το αριστερο το κομοδεσιο.... πλαγιοδετηση στο πληγωμενο σκαρι. αγκαλια και δακρυα απο τον Γερασιμο... και περιγραφη της περιπετειας του... ο ταξιτζης που ειδε πρωτος τον καπνο, οι πυροσβεστηρες που δεν εσβησαν την φωτια, το νερο ,. ο αφρος το σαλονι ανοιγμενο απο την πυροσβεστικη. ξυλωμενα πατωματα, ξυλα καρβουνιασμενα, καλωδια λιωμενα και σωληνες... απο το πρεσοστατικο του γλυκου νερο ξεκινησε.... σταματησε οταν κοπηκαν τα καλωδια των μπαταριων...αγιο ειχε που ηταν σε λιμανι.... ενα μετρο νερα εβγαζε μετα η αντλια να το ξεκαθισει... ευτυχως δεν εισακουστηκε η προτροπη των αρχων να ρυμουλκισουν το σκαρι στα ανοιχτα. εγινε πρωτη επιθεωρηση.... οι μηχανες δουλευαν, χειριστηρια δεν ειχε, ελιωσε η ντιζα, μπομπα δεν ειχε, νερο και ρευμα κομμενα ελιωσε η γραμμη, πινακες καηκαν αλλα οι παρατηρηση προς αποκατασταση ,για τον αποπλου σαφης.... δυναται ιδιοις δυναμεις να προσεγγιση το Πειραια κοστα κοστα, με το φως της μερας αλλα να εχει χαρτες και φανοδεικτες....
Η σκαντζα εγινε , πληρωμα και επιβατες στο Αιγαιωτισσα , εγω με τον Πανο ξεμπαρκοι πια στην Αιγινα και το βραδυ κερασμα στην ψαροταβερνα σε μενα και τα συνεργεια και το πληρωμα... μονη γυναικα με δεκα νοματαιους και ομως να νιωθω μεσα στα νερα μου , να αφουγκραζομαι ξανα και ξανα τις λεπτομεριες του συμβαντος, τον Γερασιμο να με συγκινει λεγοντας πως μετα την κορη του εμενα σκεφτηκε να παρει οταν οι λιμενικοι τον εβγαλαν απο το σκαφος, να με συγκλονιζει οταν μοιραστηκε τις εφιαλτικες σκεψεις που κατεκλυζαν το νου του την ωρα που το αποτελεσμα της κατασβεσης ηταν αβεβαιο..." δυο φορες ειπα οτι θα φουνατρω στην θαλασσα αμα καει"
... και το βραδυ διανυκτέρευση στο καπνισμενο σκαφος... Και ας μην ειχαμε νερο ξανα, και ας φεγγαμε με φακο στο δωματιο και ας μην νιωθουμε ποδια και χερια απο την κουραση...ενιωθα ομως γεματη, γεματη απο θαλασσα, γεματη απο αλμυρα... και απομεινα στο μισοσκοταδο , μισοκοιμισμενη να σκεφτομαι πως ειμαι απο ρατσα θαλασσινή και τις στιγμες των καραβιων , τα ζορια, τις πορειες ,τις φουρτουνας με τιποτα στεριανο δεν τα συγκρινω... Και πως αν μπορουσα την ζωη μου απο την αρχη να οριζα πάλι την θάλασσα θα διάλεγα για πατρίδα...καράβι θα όριζα για σπιτικό και με ναυτικους θαλασσινους να συναναστρεφομαι θα επελεγα....
