Το Αιγαιωτισσα ΙΙ στην Παροικια με ενα γκρουπακι Αυστριακων και πληρωμα τον Καπτα Σταυρο, την Μαρια ( τους γονεις μου δηλαδη) ,την Λιτσα, το Πανο μου, τον Γερασιμο... Μια νυχτα που δεν προκειται ποτε να ξεχασουν, ποτε να σβησουν απο την μνημη τους... ηταν λιγο μετα τις δεκα οταν ηρθε ασθμενοντας ο Λιμενικος και τους ζητησε να βγουν για διασωση... " βουλιαζει το Σαμινα , εξω απο τις Πορτες"... Καθηκον δραματικο η διασωση... εχουν περασει τοσα χρονια κ ομως ολα ειναι στη μνημη και στην καρδια τους ασβεστα... και τα δακρυα ειναι το ιδιο νωπα... Αντι κειμενου αλλου ,αναδημοσιευω το αρθρο μου στον Εφοπλιστη, που το εγραψα ξημερωντας 27ής - εν βρασμο ψυχης- ενα κειμενο χωρις δομη και ειρμο -αλλα γεματο απο τις εικονες που μου περιεγραφαν, μεσα απο τα ματια των ναυτικων των δικων μου , μεσα απο τις μαρτυριες των ανθρωπων των δικων μου για τα οσα αντικρισαν εκεινη τη νυχτα. Οσοι εχετε το κουραγιο ξανα -διαβαστε το.
Εφοπλιστης Οκτωβρης 2000-τευχος 90
300 ζευγαρια χερια - μαρτυρια νυχτας αποφραδας.
Δεν εχω το δικαιωμα ουτε να κρινω , ουτε να επικρινω, αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν, να ρωτήσουν, να απορήσουν.
Αφήνω τις μαρτυριές των δικών μου ανθρώπων , του πληρωματος του ΑΙγαιωτισσα ΙΙμ αν πουν όσα με φρικη αντίκρισαν το βραδυ του ναυαγίου, την ατελειωτη νύχτα της διασωσης...
Ηταν η πρωτη σκηνη, οταν εφτασαν στο καταραμενο μέρος. Ο πρωτος πνιγμενος που φωτίστηκε απο τον προβολεα: " Καπετανιε, εκει, ενας πνιγμενος" η κραυγη της Λιτσας.
-"ασε τους πνιγμενους, πάμε για τους ζωντανούς"...
Ηταν οι ζωντανοι, τριακόσια ζευγαρια χέρι να ζητουν βοήθεια. Ο τόπος κοκκινος απο τα σωσιβια και τα λαμπακια. Να μην ξερεις απο που να περασεις, να μην χτυπησεις με την προπελα κανενενα ανθρωπο. Να κουπασταρεις απο το μποτζι και να νομίζεις πως εισαι σε μπουνατσα. Να θες να τους σωσεις ολουςν και να ειναι αδυνατο, να ειναι ψηλο το σκαρι και να παιρνει τον κοσμο μακρια το αποθαλασσο.
Ηταν η μανα με το παιδι αγκαλια που κραυγαζε για βοηθεια, να της λες κουραγια και πριν προλαβεις να ριξεις την κουλουρα βα ερχεται τοκυμα να τη βουλιαζει και γαι παντα να χανεται απο τα ματια σου...
Ηταν ο βραχος, Η κακαι σκαλα με τις δωδεκα - δεκαπεντε ψυχες να σου φωναζουν γαντζωμενοι, να μην μπορεςι να τους πλησιασεις, μονο να φεγγεις με τον προβολεα στο εγγλεζικο ελικοτπτερομ να τους φωναζεις να αντεξουν, θα τους παρουν ολους. Και οταν πεντε πεντε τους μαζευε στον αεραμε το σκοινι, οι υπολοιποι να χανονατια, μαζι και ο βραχος οταν τους σκεπαζε το μανιασμενο κυμα. Και αν λες , δεν θα τους ξαναδουμε...
Ηταν οι ψαραδες που μονοι με τα καικια γεματα ως τα μπουνια, την ισαλο, το τακαδο προσπαθουσαν και δεν εγκατελειπαν. Και εκεανες το σταυρο σου, επικληση σε ολους τους Αγιους να μην τους τουμπαρει...
Ηταν το βαρελακι με τους ναυαγους και το βιλαι που δεν αντεξε να τους φερει κοντα.. Και η λαχταρα να τους σωσεςι που εκανε τον Πανο να κρεμαστει απο την κουπαστη , ετοιμος να πεσεις στα νερα να τους πιασει...
ηταν τα φωτισμενα ποσταλια που ολοι ανραωτηθηκαν γιατι μια βαρκα δεν εριξαν...
Ηταν ο Γερασιμος που στην σκαλα κρεμασμενος χτυπησε προσπαθωντας να τους τραβηξει επανω...
Ηταν το τηλεφωνο που χτηπυσε -σ.σ. στην γεφυρα μας χτυπησε για καλη τυχη το σηκωσε η μητερα μου- για να αναγγειλει πως μεσα στους ναυαγους ηταν η πρωτοανηψια σου και ο γιος της . Και να μην ξερεις αν ειναι πνιγμενοι ή ζωντανοι. Να βλεπεις ολο τον κοσμο σαν ανιψια σου και να μην το λες στον καπετανια, να μην τρελαθει και δεν κανει την δουλεια του καταπως επρεπε...
Ηταν η βαρκα που εκ των υστερων η εκ των τυχωρων ανιψια σου σου ειπε πως με τις βαριες κοπανουσαν τα ραουλα να τις ριξουν ( και το πληρωμα τους βοηθουσε, οτια και οι αλλοι λενε)...
Ηταν ο γιος της που κολυμπωντας με τους αλλλου στην στερια κοιταζαν το μεγαλο σκαρι που ο καιρος δεν αφηνε να το μανουβραρεςι και λεγαν " Θεεεμου θα τσακιστει στα βραχια, κι αλλοι θα πνιγουν..." διχως να ξερεις ποιοι ειναι μεσα....
Ηταν οι αγκαλιες αυτων των των λιγων που μπορεσες να σωσεις ( σ.σ.18 ή 19 ατομα) οταν στις κουβερτες τυλιγμενοι ικετευαν να πιασουν στερια.
ειναι τα φορτοταξι την αλλη μερα στην προβλητα με τωους σακους των πτωματων.
ειναι το σωσιβιο το βαρυ το σκισμενο του 75 , που εμεινε την αλλη μερα (σ.σ. ακομα υπαρχει στο στριτζο μας) θλιβερο απομειανρι στην βομβαρδισμενη κουβερτα του σκαφους να ζηταει ενα γιατι...
ειναι αυτο που ολοι οι νησιωτες, ολι εσεις, ολοι εμεις , αχνα ειχαμε απο καιρο ψυχανεμιστει πως απλα ηταν θεμα χρονου να συμβει.
Γιατι???
υ.γ. Πολυ μελανι θα χυθει, μεγαλοστομιας και μικροψυχιας λογια θα ακουστουν και τωρα που ο πονος συγκλονιζει και αργοτερα οταν τα πρωτα δακρυα στεγνωσουν.
Ισως να μην ειναι αρεστα ολα τουτα, μπορειτε να πειτε τι δουλιεα εχει το κοριτσακι και μιλαει, ασε τιυς μεγαλοσχημους συνδικαλιστες να ομιλουν, να ξαναπουν για αλλη μια φορα τα ηδη γνωστα, τους επιχειρηματιες των μεγαλοπνοων σχεδιων, τους ειδικους των μεγαλων γαλονιων... μπορει καν το βημα να ακουστει η φωνη μου να μη μου δωθει... ομως περνω δικαιωμα , εχω υποχρωση απεναντι στις δεκατεσσερις (σ.σ. τοσους νομιζαμε τοτε οτι ειχαμε διασωσει) ψυχες που σωθηκαν, στις αλλες που αψυχα κορμια περνουσαν διπλα απο το ΑΙγιαωτισσα να κανω εκκληση να μην σωπασετεμ να μην συγκαλυψετε, να μην εξυπηρετησετε σκοπιμότητες. Ειναι κραυγη απογωνσης αυτο οπως ηταν η κραυγη της μανας που αγκαλιασμενη με το παιδι ζητουσε βοηθεια απο μια αλλη μανα, την μητερα μου.
ΣΤΕΦΗ ΑΡΕΛΗ
