Καΐκια της Ελλαδας: Επιδοτούμενη θανατική ποινή
εφοπλιστης τευχος 238
Ενα κειμενο μου με αφορμη το κοψιμο - σπασιμο- καταστροφη του "Αθανασιος γ"
Τι να γράψω για ένα θέμα που μόνο ντροπή, θλίψη και θυμό με γεμίζει… Χρονικό ενός επικείμενου αποτρόπαιου εγκλήματος, μιας νομοθετημένης πράξης που στερείται παντελώς λογικής. Επιδοτούμενο σπάσιμο ή κόψιμο ή απόσυρση αλιευτικού σκάφους. Έχει σημασία ο τίτλος; Όχι.
Καταστροφή και θάνατος το αποτέλεσμα. Μα πώς να ξεκινήσω και τι να πρωτοπώ; Για τις παράπλευρες απώλειες πέρα από την καταστροφή ενός ακόμη παραδοσιακού σκαριού; Για τη ναυπηγική εμπειρία που χάθηκε και δεν μεταλαμπαδεύτηκε; Για τις θέσεις εργασίας αλιεργατών και πληρώματος που εξέλιπαν; Για την απαξίωση της πρώτης ύλης, του ξύλου, που δεν ανακυκλώθηκε; Για την έλλειψη σεβασμού στην ίδια την προπατορική ναυτοσύνη; Από τούτες τις ψαρόβαρκες δεν γεννήθηκε η ναυτική Ελλάδα;
Με
τη σειρά λοιπόν η καταγραφή. Έτσι όπως τα είδα, όπως τα έζησα, όπως τα
άκουσα και τα κατέγραψα, χύμα και μπερδεμένα· από την προηγούμενη μέρα,
όταν αφαιρέθηκε ο μηχανολογικός εξοπλισμός, μεχρι τη στιγμή που
θρυμματίστηκε το τελευταίο μαδέρι. Τότε που δεν άντεξα να κοιτάξω πίσω.
Οχτώ
ώρες κράτησε όλη η διαδικασία. Το σπάσιμο ούτε μια ώρα. Εικόνες βίαιες,
βάρβαρες, ταπεινωτικές για τη ναυτική μας κληρονομιά. Ένα ακόμη καΐκι
που επιδοτήθηκε για να καταστραφεί. Μην ψάχνετε λογική, δεν υπάρχει.
Διαβάστε τη συνέχεια στον «Ε» Φεβρουαρίου… http://www.efoplistis.gr/page_view.php?id=422