οταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ... (επιλογος)

Aιγαιωτισσα Ν.Κ 32….

Η σειρα μου πια σε μονιμη βαση για δεκα κ χρονια να αφηνω κ να αποχαιρετω την στερια… ότι με πληγωνε … ενας κοσμος στον οποιον δεν ανηκα εμενε πισω… ότι αγαπουσα, οσους αγαπουσα δεν τους αποχωριζομουνα, ημουν μαζι τους στην θαλασσα….δεν ηταν πια οδυνηρος ο αποχωρισμος….

……

Ετσι ηρθε η Εφηβεια κ ηρθε το Πανεπιστημιο, κ ηρθε η δουλια κ ηρθε το πρωτο το παιδι κ ηρθε κ ο γαμος ….Σταθερο κ μονο σημειο αναφορας το νεοτευκτο τοτε το Αιγαιωτισσα το πρωτο , το μικρο… Όλα στην ζωη μου αλλαζαν … μονο αυτό παρεμενε το ιδιο, όλα στην ζωη μου μεταβαλλονταν γοργα … μονο τα καλοκαιρια παραμεναν αναλλοιωτα κ τα ταξιδια τους…Παραβιαζομαι όμως, σαν να θελω να τα προσπερασω γρηγορα τα δεκα δεκαπεντε εκεινα χρονια … Αγαλι αγαλι λοιπον κ με την σειρα….

Εφηβεια λεει… εποχη αμφισβητισης κ εναντιωσης στις οποιες μεχρι τουδε –επιβεβλημενες εν πολλοις- επιλογες της ζωης…

Θυμαμαι πως ποστο μου ηταν η πλωρη ….μικρες κ λιγες οι αρμοδιοτητες της «κουβερτας»… Φουντω τις δυο , βιρα – μαινα  κ στο βιρα μεσα στο μπουντρουμι του στρινζτου κλεισμενη (σκοταδι- υγρασια- λασπη κ αλμυρα το τετραπτυχο του) να σπρωχνω την καδενα να μην γινεται ντανα….Α και στα ρεμετζα να δενω τα μπαλονια, να φτιαχνω κ τα σχοινια μετα…. Και ναι θλιβερη παρενθεση πως επρεπε να βοηθω στην κουζινα στα πιατα κ το σερβιρισμα ( τι κ αν κανα δυο πιατα λουσαν ατυχους επιβατες, κριθηκα η καταλληλοτερη)

Δεν θυμαμαι εκρηξεις κ αντιδρασεις  αρμοζουσες με την ηλικια…Μονο μια φορα πλενοντας μια κατσαρολα μεγαλη με φακες – αληθεια ένα πορτοκαλι / καροτι απαισιο χρωμα θυμαμαι να ειχαν , με επιασε ένα ξεσπασμα εφηβικο… Σφουγγαρι , απορρυπαντικο , τριψιμο κ δακρυα –ωσαν να καθαριζα κρεμμυδια- Εκεινη την στιγμη , ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να ειμαι εκει…καπου αναμεσα Στροφαδια  - πυλο ή Πυλο – Καλαματα… Η μονη μοναδικη στιγμη της ζωης μου που δεν θελησα να ειμαι σε σκαφος…Εφταιγε το γκρουπ που ηταν παρατερω για τα γουστα μου?εφταιγε το ταξιδι ? (ποτε δεν αρεσε της Πελοποννησου η Κοστα… μονο το ναυαγιο στο καβο Μαλλια με συγκινουσε κ το σφυριγμα στους φαροφυλακες του νοτιου ακρου ) …δεν ξερω , ξερω πως εκεινη την μερα κ της επομενες βρηκα απαγκιο σε ένα κομματι χαρτι… στην αρχη ηταν ένα μπλοκακι σημειωσεων με χαρτι τετραγωνισμενο μιλιμετρε…. Εκει εγραφα… όπως γραφω κ τωρα… Και μετα ένα μπλοκ ακουαρελας κ μπογιες… Εκει ζωγραφιζα… όπως καλλιτεχνω κ τωρα…. Τα λιμανια μου , ο αποσκιος μου ακομη κ σημερα… Καταφυγιο λοιπον της ψυχης μου περα από τη θαλασσα εγιναν στα ξαφινκα κ τα αποτομα τα χαρτια κ τα μολυβια…

.Δεν ενοιωσα όμως ουτε καν τοτε τις μονες μαυρες μερες μου την αναγκη να μιλησω … μονο να γραψω (ειπαμε ειμαι παραξενο τρενο)….

 Και περαν από κεινες τις βδομαδες τις αχαρες…

Ηθελα πια – συνειδητα-   να θυμαμαι μονο ρεμετζα…Μονο σπιατζες… μονο ιστοριες ναυτικες… μονο φουρτουνες… μονο διασωσεις κ συμβαντα ναυτικα…. Ουτε καν ιστοριες πολλες με τους επιβατες…αυτοι ερχονταν – φευγαν- ερχονταν –φευγαν… ενα αεναο ατελειωτειωτο πηγαινελα ανθρωπων – ψυχων –συμπεριφορων γινοταν μπρος στα ματια μου , αλλα πια με αφηνε μαλλον αδιαφορη…

Ηθελα πια –συνειδητα- να αφουγκραζομαι την ζωη από την κουπαστη κ να ατενιζω τους ντοκους… να βλεπω τα ρεμετζα των ποσταλιων , να χαζευω τα απονερα τους –«Θεε μου τι αγρια ομορφια όπως σπαει το κυμα στα μπλοκια» κ μαζευα εικονες , χρωματα, στιγμες …

Ηθελα πια – συνειδητα- να χωνομαι τα βραδυα στα λιμανια, σε ετερα ομορα σκαφη κ να ακουω τις ιστοριες των αλλων… των καπεταναιων…  τις φημες… τους θρυλλους τις παραδοσεις ακομη κ τις δοξασιες… Κερνουσαν χταποδακι ψητο, ουζο κ συνηθως στα ξαρτια λυσομανουσε ο αγερας… Και εγνοια ειχαν μονο αν «αυριο θα σπασει ο καιρος?» κ μαζευα στην μνημης το καταστιχο τις σκορπιες κουβεντες κ τις ορμηνιες … «καπελωμενο συννεφο – κακο σημαδι»… «την θαλασσα ποτε μην φοβασαι αλλα παντα να την σεβεσαι» , «Αν κολυμπας κ ακουσεις θορυβο διχρονης μηχανης , το νου σου είναι «σκύλος»…κ με τις αφηγησεις τους εγω εφτιαχνα βιβλια κ ζωγραφιζα τα ονειρα μου…

 Κ δωρο πολυτιμο αποχτημα -μεχρι σημερα- ένα φυλαχτο από φαλαινας δοντι…στο χερι σκαλιστο από χωρα μακρινη κ αγρια… Ιστιοπλοος – από αυτους τους ατρομητους  που τον γυρο του κοσμου αποτολμουνε-  μου το χαρισε όταν με καιρο κ μελτεμι αιγαιοπελαγιτικο τον αφησαμε κ τον βοηθησαμε να δεσει πανω μας…( τι ρεμετζο κ κεινο …Και από διπλα μας- στην Μυκονο – από την άλλη μπαντα την δεξια το Μπαρι το μεγαθηριο… και μεις κρεμασαμε μπαλονια να αβαραρουν…)

Ηθελα  πια να περνω τα κυαλια μεσοπελαγα κ να αγναντευω πιο είναι εκεινο το δικαταρτο,  «-Το τρικαταρτο είναι το Ειρηνη?» να παιζω ένα παιγνιδι αναγνωρισης για τα σκαρια που πλησιαζαν… (-«είναι το Αννουλα? « - Όχι το Ωραια Ελενη» ή μηπως το «Αγγελικα?»  παντα τα μπερδευα από μακρυα… -« αυτό τωρα ποιο Ζευς είναι?» … κ τα καραβια αυτά με το αγνωστο πληρωμα – με τους αγνωστους πλοιοκτητες – με τους αγνωστους επιβατες εγω τα εχρηζα  φιλους κ συνοδοιπορους μου…. Και όταν σμιγαμε στα λιμανια δεν ειχα ονομα… «ελεγα μονο εγω ειμαι από το Αιγαιωτισσα»….

Ηθελα πια να φτιαξω τον δικο μου μικροκοσμο «Σε αυτό το Καπεταν Αντωνης είναι ο Καπτα Μανωλης?» - « Εκεινος ο καπετανιος ο καρλοβασιτης που πηγε φετος?»  «-Σε αυτό δεν κανει κουμαντο μια γυναικα?» …Στην τηνο στο ρεμετζο «θα ερθει ο Μαρκος να μας δεσει ή ο Βαγγελης?» κ ενοιωθα όμως κ εισεπραττα πως κ για τουτους το σμιξιμο το τυχαιο στα λιμανια, η αφιξη η απρογραμματιστη το ιδιο σημαινε… λυναν οι καβοι φευγαμε… δεν ηταν όμως πια αποχαιρετισμος δεν ηταν αντιο…

Κ ηθελα πια συνειδητα να ανηκω κ να γινω αποδεκτη , μονο από τους λιγους, από τον κοσμο αυτόν της θαλασσας , αφου στους ανθρωπους τις στεριας οι ιστοριες τα βιωματα κ οι αγωνιες τους φανταζαν τοσο ξενες… οι μηπως οι δικες τους δεν μ αγγιζαν? Μαλλον αμφιδρομη η αρνηση συνυπαρξης…Και καπου εκει θελησα να μαθω , να ρουφηξω σαν σφουγαρι τα παντα για την θαλασσα, για τα βαπορια , για τα κυματα… μη τυχει κ ποτε βρεθει καποιος θαλασσινος κ μ αποδιωξει σαν παρεισακτη από τον κοσμο τουτο το δικο τους το μαγικο…

….

Και ηρθε το πανεπιστημιο…. Πρωτη των πρωτων λεει περασα στις εξετασεις…-«Μα γραψαν το ονομα σου στις εφημεριδες . Δεν το ειδες?»

- «Όχι» .Εγω τοτε ταξιδευα τα πρωτογνωρα  τουρκικα παραλια και μαζευα τις μονες εμπειριες που πραγματικα με ενδιεφεραν ( τα παραξενα παλια σκαρια οι Αλαμανες, οι απηνεμοι κορφοι, τα τουρκακια που σε μικρες βαρκουλες πουλουσαν στα κοτερα μαντηλια χρωματιστα… οι μεγαλες μαρινες… ακομη κ τα αγιρογουρουνο που με ξυπνησε αγριοχαραμα κανοντας μακροβουτι σιμα στην πρυμη μας…) με τις Πανελληνιες θα ασχοληθω..

… Οικονομολογος λεει θα γινομουν… Και ενώ ολοι αισθανοταν περιφανοι , -εμενα παλι ποσως με αγγιζε - ταυτοχρονως αναρωτιωταν γιατι ειχα δηλωσει επιλογη πρωτη του Πειραια το Πανεπιστημιο αφου πρωτευα κ στην ΑΣΟΕ…. Η απαντηση μου αβιαστη στην απορια τους , φαινοταν όμως να τους αφηνει αφωνους…(δεν πηρα ποτε απαντηση , ουτε καν μια ενσταση)… Σε μενα όμως φανταζε τοσο φυσιολογικη…

-«Βιομηχανικη Πειραια δηλωσα, τι άλλο, θελω να ειμαι κοντα στα καραβια., να κατεβαινω στο λιμανι να βλεπω θαλασσα».

Δεν μπορουσα να φανταστω την ζωη μου σε μια τσιμεντενια μεγαλουπολη , ασφυκτικη κ πιεστικη διχως της θαλασσας τον οριζοντα….

Αλλα τωρα πηγαινα στο σκαφος από το πρωτο πρωτο το ταξιδι κ ξεμπαρκαριζα τελευταια…δεν κουνανα μαντηλι στεριανο… Κ πηρα κ αρμοδιοτητες προσθετες… αλλα παλι κανεις από τους συμφοιτητες κ τους κατά καιρους συγκατοικους δεν συγκινηθηκε ως θα αρμοζε – λεμε τωρα - ακουγοντας  με – ναι τωρα εγω διηγουμουν ιστοριες στην ομυγυρη- να λεω τοτε που περασαμε το Καρπαθιο για Κρητη  κ ειχαν δυναμη 9 τα μποφορια… κ μεις τραβηξαμε ροτα για Λιβυη κ ηρθε το ελικοτπτερο του Π.Ν. από πανω μας κ μας εκανε νοημα ο πιλοτος αν θελουμε βοηθεια… τρεις ανθρωποι μονοι σε ένα σκαρι 24 μετρα… κλεισμενοι για 16 συναπτες ωρες σε μια γεφυρουλα , διχως ρανταρ, διχως gps, μονο με χαρτες, με ένα μπουκαλι νερο κ μισο καρβελι ψωμι… κ να μην μπορουμε από το μποτζι ουτε κατω να κατεβουμε να δουμε αν κανουμε νερα…. Α κ με το λιμεναρχειο της Ιεραπετρας εναγωνιωδως να μας καλει …Sierra Whiskey 2864.. ακουει… Αλλα εμεις δεν ακουγαμε… όπως δεν ακουγαν κ οι συμφοιτητες… Παρα ηταν αγνωστες οι λεξεις κ οι εικονες γι αυτους…what a pitty λοιπον κ εγω τραβω για αλλου ροτα… δεν πληγονομαι όμως πια από αυτή την παραξενη αδιαφορια…

Και τοτε ηταν – φοιτητρια ουσα- που αντικρισα το πουλημενο σε ξενα χερια sunny cruise βουλιαγμενο μεσα στα βρωμικα νερα του Πειραια… το αλμπουρετο να εξεχει μονο… Και εκλαψα γοερα απαρηγοριτη , δεν μ ειχε πονεσει άλλος χωρισμος οσο ετουτος… και από κεινη την ωρα πειστικα πως τα καραβια – τα καραβια ετουτα- τα καραβια όλα εχουν ψυχη…

Οικονομολογος φυσικα δεν εγινα ποτε… δεν ειχαν ποιηση οι στατιστικες , ουτε χρωμα οι αριθμοι , τα συγραματα εκεινα παραηταν βαρετα διχως πλοκη κ τα χρηματα ηταν –είναι- μονο θεωριτικη για μενα αξια….επιασα όμως δουλεια σε ναυτιλιακη… Στο Μεγαλο λιμανι -βεβαιως – βεβαιως- άλλος κοσμος , άλλη ιστορια (εν ευθετω χρονο)… αλλα τα καλοκαιρια δραπευτευα ξανα για τα μπαρκα μου… με αδεια ανευ αποδοχων… γιατι η αλμυρα πια ειχε γινει κομματι δευτερο της φυσης μου…

Και καπου εκει βρεθηκα αρρεβωνιασμενη, αφου ετσι επιτασει της ζωης ο κυκλος, καπου χαθηκα στο δρομο… καπου ισως σκεφτηκα πως αφου κ τουτος είναι της θαλασσας κ ναυτικος δεν θα αλλαξη την ζωη μου ( βεβαια τωρα που το σκεφτομαι μονο με ναυτικο ειχα πιθανοτητες να στεριωσω – εκ της στεριας,κακος δηλαδη ο συνειρμος … δεν ειχα ακομη την δυναμη να καταλαβω πως μπορει να πηγαινω κοντρα στο ρεμα γενικως, δεν ηταν αναγκη να πνιγω σε κατι συμβατικο για να ομοιαζω ευτυχισμενη σαν τους πολλους… Αλλα λιγο πριν οι αμφιβολιες γιγαντωθουν κ στην πρωτη νιοτη ακομη ουσα, θα γινομουν λεει μαμα… Άλλο  κ τουτο... Κ ταξιδευα μεχρι λιγες μερες πριν γεννησω….κανεναν γιατρο δεν θα υπακουα σιγα μην ξεμπαρκαρω…-«Σαν φωκια θα γεννησεις σε καμια ακτη» μου φωναζαν… Και το πρωτο μωρο που επιασα ποτε στα χερια μου ηταν το δικο μου ….lost in space  κ ψαρι εξω από τα νερα … α κ φυσικα γαμος υποχρεωτικος….

Και ξανα εγω να λυνω τον καβο της στεριας να μενω απεξω κ να προσπαθω –επι ματαιω- να προσποιηθω την πετυχημενη κ ευτυχισμενη συζυγο, νοικοκυρα , μαμα κ λοιπους αγνωστους για μενα ρολους….κλεισμενη σε ένα διαμερισμα , σε μια κουζινα, σε τοιχους, οπου «θαλασσα» σημαινε πια πλατσουρισμα με μπρατζακια στα ρηχα… Κ φυσικα να προσπαθω να βγαλω ριζες, να βρω ριζες, να ριζωσω με ανθρωπους εγω που μεχρι τουδε ειχα μαθει μονο να αποχαιρετω…και φυσικα να προσπαθω εις ματην να δεθω με ανθρωπους… Η αληθεια είναι πως προσπαθειες κατεβαλα φιλοτιμες , όμως μετα την «πρωτη γνωριμια» με την σταθεροτητα της στεριας… βαρεθηκα… βαρεθηκα γρηγορα… Ενοιωθα πως δεν εχω τιποτα να περιμενω… τιποτα να μου ταραξει τα νερα… γιατι απλα δεν υπηρχαν νερα, δεν υπηρχε καραβι , δεν υπηρχε διαφυγη…Και εγω ειχα μαθει να περνω συναισθηματα μονο από τα καραβια, αγωνιες μονο από τα κυματα κ σημαδια μονο από τον ανεμο… δεν ειχα μαθει να διαχειριζομαι τα τερτιπια , τα συναισθηματα των ανθρωπων… δεν ειχα μαθει να τα ανεχομαι… Αγνωστο κοσμος κ περιπλοκος… δεν εκανε για μενα… Αρχισα να χανομαι στις μνημες μου, τρικυμια υπηρχε μονο εν κρανιω… και στην καρδια μονο η θαλασσα…Κενη συναισθηματων λεει ημουν…

Και ξαφνικα σανιδα σωτηριας ξανα από της θαλασσας τα μετεριζια… Εγραφα λεει καλα, γιατι να μην τα γραψω κ στο  στο περιοδικο το ναυτικο… Επιτελους ειχα κοινο να αφουγκραστει , να διαβασει , να νοιωσει τις μυχιες , τις οποιες σκεψεις μου… Όμως σαν παταγα το send κ εφευγε το μειλ με το κειμενο …αδειαζα… ξεφορτωνα κ σκοτεινιαζε ξανα ο οριζοντας μου… κάθε πρωτη του μηνα προς στιγμην χαμογελαγα… με το ιδιο χαμογελο που ειχα στην φωτο του περιοδικου… όμως όλα τριγυρω μου παρεμεναν στασιμα… Ακομη κ το δευτερο παιδι σαν προδιαγεγραμενη πορεια μου φανταζε αλλα εγω ηθελα ροτα με πυξιδα τρελη…δεν ειχα όμως δικαιωμα να επιβαλω σε τουτες τις μικρες ψυχες την δικη μου επιλογη…Κ ας εβλεπα κάθε βραδυ ονειρο σημαδιακο πως ημουν καραβι κ εκοβα των αγκυρων μου τις καδενες από ριζα εκει στο οκιο κ αρμενιζα τυφλα διχως τιμονιερη….(κ δυο χρονια μετα τις εκοψα )

Αιγαιωτισσα ΙΙ….Νκ.38

Το σκαφος που καμαρωσα κ καμαρωνω αλλα πιο λιγο ολων εζησα…. Μικρομανα μονη προτιμισα να παρουν τα μικροπαιδια τσουρες μονο αλμυρας… διακοπες ολιγομερες εφταναν… διχως να βαρυγκομω… Δεν το εζησα αυτό το σκαφος ως επρεπε …Δεν εχω πολλες κ σημαινουσες αναμνησεις να μοιραστω…Δεν με σημαδεψε ως οφειλε… Και μπορει να ακουστει βεβηλο, να ακουστει απρεπο όμως πραγματικα αν γινοταν να αλλαξω του χρονου την ροτα σε ένα συμβαν θα ηθελα να ημουνα παρουσα στην κουβερτα του. Τοτε στις Πορτες , στου Σαμινα την διασωση.

Αιγαιωτισσα  .ΝΚ 32 ξανα…

Μεγαλωμενο πια κ αλλαγμενο κ μετασκευασμενο… λες κ η μοιρα μου κ η δικη του ηταν  συνυφασμενη σε κουβαρι παραξενο… Εγω κ αυτό….αλλα τωρα καπεταναιοι αλλοι πια…πολλοι παραξενοι , παρατεροι κ αλλιωτικοι… Κ ότι μεχρι τουδε ειχα μαθει επρεπε κάθε φορα να τα ξενχω κ να προσαρμοζομαι με τα χουγια τους, με τις συνηθιες , με τα χουνερια τους, να τους πιλατευω , να με πιλατευουν …δυσκολο πραμα ο συγκαιρασμος χνωτων παρατερων… (καποια στιγμη για τουτο το παραξενο συναφι πρεπει να γραψω) ..Για μενα όμως ολοι ετουτοι οι περιεργοι τυποι ηταν η κεφαλη κ ειχα μαθει να τους σεβομαι …

Και εμαθα λεει την υπομονη κ την καρτερια κ την στωικοτητα…

Και όταν η μοιρα το οριζε μπαρκαρισα – στα ξοφαλτσα – για λιγες μερες ή για περισσοτερες … Και ηταν το πεπρωμενο στα ζορια τα μεγαλα , να ειμαι μεσα σε τουτο το σκαρι… Και μαζεψα εμπειριες αλλα κ επιστρατευσα τις εμπειριες που ειχα από την προτερη θητεια για να τα βγαλω περα εκει που κ αντοχες απαιτουνταν αλλα κ κοτσια…

Και εμαθα λεει να ειμαι  η σκληρη  , εκεινη που η ψυχραιμια δεν της απολειπει , που παντα προτασει την λογικη ….

 Και εγω η μοναχικη , ενοιωσα μοναξια αφορητη κ πνιγνηρη δυο φορες … στην Παροναξια ακυβερνητοι κ στα Ρηνια όταν καλαραμε νερα… Και τοτε ηθελα να είναι κοντα μου εκεινοι που ξερουν…(τον καπετανιο μου ζητηγα , όχι τον πατερα, τον Πανο που οι πατεντες του κ η ευστροφια σωζανε , τον Θεοφιλο με την λογικη κ την πρακτικη την λυση)…

Και εμαθα λεει πως δεν πρεπει να φοβαμαι αλλα να δρω… όταν η αδρεναλινη χτυπαει κοκκινο (και χτυπησε το αλαρμ καμποσες φορες)…Μαθηματα  ζωης κ διαπλαση – όχι παιδων- αλλα χαρακτηρα…

Και ηρθε ο Κουρσαρος τωρα στα πισω πισω…Μικρο σκαρι , πειρατικο κ αλλοκοτο…. Κατι σαν εμενα…Δεν ξερω ακομη τι θα αποκομισω από τουτο …είναι νωρις ακομη ,όμως για ένα ειμαι σιγουρη πως  σηματοδοτει ξανα για μενα την φυγη … την διαφυγη…Ετουτη τη φορα όχι από μεμονωμενους ανθρωπους, όχι από δεσμους στεριανους- μεγαλωσαν ετουτοι και τραβανε το δικο τους δρομο-  αλλα από μια μιζερια γενικευμενη… από το χαωτικο κ το ανελπιδο της εποχης…από την ζοφερη μαυριλα που απλωνει παντου το σκοτεινο πεπλο της… Από μια κακομοιρια μοιρας κ ψυχων … Και ετσι όταν ερχονται τα ζορια εγω ονειρευομαι  κ χανομαι σε  ονειρο τρελλο…

Περνουμε λεει τον Κουρσαρο, τον αρματωσουμε πανια κατακοκκινα  κ αρμενα πολλα κ σχοινενια  κ να κανουμε ενα ταξιδι μεγγγγγαλοοοο εξω απο την ελλαδα αυτη κ τα νερα τα δικα μας... Τραβουμε πλωρη για διαδρομες παραξενες... εκει που θα εχουμε να αντιπαλευουμε μονο τα κυματα… μονο της φυσης τους ορισμους…να μας κυβερνα μια θαλασσα ασπιλη από τις βουλες των αρχοντων που μας διαφεντευουν….
Για αρχη της Μεσογειου το γυρο , Mare nostum ( η δικη μας θαλασσα)....του δικου μας μεταξιου ο δρομος της καρδιας …γιατι για να αρχισει το ταξιδι δεν χρειαζεται παπορι μεγαλο… Αρκει κ ένα μικρο πλεουμενο να αρμενιζει στα αδυτα της ψυχης…(κ όχι μονο)

Σημειωση συντακτου κ λοιπες εξηγησεις…

 Και αν φανηκε σε καποιους ο τιτλος παραδοξος … πιστευω να λυθηκαν οι αποριες… ισως ακομη πιο πολύ να αρμοζε κατι σαν «του φρουντ τα καραβια» , αφου όπως αλλων το δρομο της ζωης τους τον χαραζουν τυχαιες συναπαντησεις με ανθρωπους, ετσι κ μενα την ροτα μου τα καραβια την ιχνηλατισαν…

Και αν σε καποιον ηθελα  να καταδειξω, να ερμνηνευσω, να εξηγησω το γιατι, το ποτε κ το πώς , αυτος  ηταν πρωτιστως στον εαυτο μου …

Και επειδη σιγουρα  μειναν αποριες αναπαντητες κ αφηγησεις που δεν ειπωθηκαν  σε κειμενο επομενο με νοτα πιο ναυτικη κ λιγοτερο βιωματικη , οι εμπειριες αυτές  θα γραφοτουν….