ήλιος, πλώρη, και του Αιγαιου τα νερα... μια εικονα , οαση , να γαληνεψει τις ψυχες μας...
αφιερωμενη σε ολους οσους αγαπουν τη θαλασσα , τα ταξίδια , τα καράβια
20.6.09
ψάρεμα στο γυαλό - fishing
ψάρεμα στο γυαλό - fishing
Originally uploaded by AEGEOTISSA
εικονες πανέμορφες που για αλλους αποτελουν κομματι αναποσπαστο της καθημερινότητας τους ενω για μας τους υπολοιπους μας φανταζουν μακρινες και ξενες αλλα παραλλήλα μας φωτιζουν και μας γεμιζουν χρώμα ήχους.
express samina- ναυάγιο
Παρος - 2000 .ενθυμιο θλιβερο αποφραδας νύχτας. Απομειναρι της διασωσης τα σωσίβια του expess Samina πανω στο καταστρωμα του Αιγαιωτισσα ΙΙ. οταν οι μνημες ακομα μας πονανε.
Απλα για αυτους που ρωταν πως βρεθηκαν τα σωσίβια στο καταστρωμα μας, αναφερω οτι το σκαφος μας πήρε μέρος στην διασωση εκεινο το καταραμένο βραδυ.
Οι μνήμες ειναι ακόμα εντονες και πικρες και ας εχουν περασει 9 χρόνια ακόμη νώπες.
Πολλοι εχουν ρωτησει γιατι δεν ξαναγραψα κατί για το Σαμινα - μονο δυο αρθρα στον Εφοπλιστη τότε (τευχη Οκτώβρη & νοέμβρη 2000)- που ειχαν σκοπο να αγγιζουν , να μην αφήσουμε να περασει αδιαφορα το ναυαγιο και το δραμα του.
Εκτοτε το κομματια της μνημης , τα κομματια του παζλ που συνθέτουν εκεινη τη νυχτα τα φυλαω σαν κόρη οφθαλμου , μυστικά πολυτιμα και τα καταγραφω σε κομματια χαρτιου αδημοσευτα. Δεν εχω βρει ακόμη το θαρρος να τα καταδέσω δημοσια, ειτε γιατι δεν θελω εστω και ως υποψια να νοίωσω οτι καπηλευομαι τον αβασταχτο πόνο του ναυαγίου, οτι γιατί ακόμη τα δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια την ώρα που γραφω, ειτε γιατι η οργή με πλημμυριζει οταν ψυχανεμιζομαι πως παρόλες τις υποσχεσεις και τους βαρύγδουπους λογους των αρμοδιων τίποτα δεν εχει αλλαξει...
Οταν θα βρω το θαρρος και το κουραγιο υποσχομαι οτι θα τα γραψω και δημοσια..
Στο ενδιαμεσο μένω να κοιτω τα σωσίβια που τα φυλάμε ακόμη στο στριντζο του Αιγαιώτισσα, αδεια και αψυχα.
Απλα για αυτους που ρωταν πως βρεθηκαν τα σωσίβια στο καταστρωμα μας, αναφερω οτι το σκαφος μας πήρε μέρος στην διασωση εκεινο το καταραμένο βραδυ.
Οι μνήμες ειναι ακόμα εντονες και πικρες και ας εχουν περασει 9 χρόνια ακόμη νώπες.
Πολλοι εχουν ρωτησει γιατι δεν ξαναγραψα κατί για το Σαμινα - μονο δυο αρθρα στον Εφοπλιστη τότε (τευχη Οκτώβρη & νοέμβρη 2000)- που ειχαν σκοπο να αγγιζουν , να μην αφήσουμε να περασει αδιαφορα το ναυαγιο και το δραμα του.
Εκτοτε το κομματια της μνημης , τα κομματια του παζλ που συνθέτουν εκεινη τη νυχτα τα φυλαω σαν κόρη οφθαλμου , μυστικά πολυτιμα και τα καταγραφω σε κομματια χαρτιου αδημοσευτα. Δεν εχω βρει ακόμη το θαρρος να τα καταδέσω δημοσια, ειτε γιατι δεν θελω εστω και ως υποψια να νοίωσω οτι καπηλευομαι τον αβασταχτο πόνο του ναυαγίου, οτι γιατί ακόμη τα δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια την ώρα που γραφω, ειτε γιατι η οργή με πλημμυριζει οταν ψυχανεμιζομαι πως παρόλες τις υποσχεσεις και τους βαρύγδουπους λογους των αρμοδιων τίποτα δεν εχει αλλαξει...
Οταν θα βρω το θαρρος και το κουραγιο υποσχομαι οτι θα τα γραψω και δημοσια..
Στο ενδιαμεσο μένω να κοιτω τα σωσίβια που τα φυλάμε ακόμη στο στριντζο του Αιγαιώτισσα, αδεια και αψυχα.
ο πανος και το πριαρι... και οι ιστοριες του
Αυτο ειναι το πρωτο πλεουμενο που σκαριασε ο Πανος πριν 12-13 χρονια... μαθητης ακομα, θελοντας να συνεχισει μια οικογενειακη παραδοση που ήθελε τους "Κοκκινεους" να εχουν καποιο μικρο βαρκακι στην κατοχή τους... για παραγαδι, δύχτια ή Πρια .
Δείγμα τοπικης ναυπηγικης -αποκαλουμενο "πριάρι" συνανταται στην Λευκαδα και με καποιες μικρες διαφορες στο Μεσολογγι.
Η γάστρα
του ειναι ετσι κατασκευασμενη ωστε να πλεει σε ρηχαδες. Η ελλειψη καρινας προυποθετει ομως θαλασσα απήμενη και για αυτό το βρισκουμε συνήθως σε μέρη οπου απουσιαζουν οι μεγαλοι κυματισμοι...
Βεβαια αυτό δεν σημαινει οτι δεν τα βγαζει πέρα και σε φουρτούνα...
Χαρακτηριστικό το περιστατικό που ζήσαμε πριν απο 2-3 χρόνια...εναν δεκαπενταυγουστο .
Ξεκινήνοντας με θαλασσα λάδι απο το Καστρο της Λευκάδας για τα Διαβασίδια και στο μικρο νησάκι του Αη νικόλα ( ερημητήριο καποτε του Αγγελου Σικελιανου) μια παρέα μεγάλη... Ο Πανος ,η υπογραφουσα ( οι θαλασσινοι και πελαγογυρισμενοι), η Σοφή με την Αποστολία (ο γνωστός γκαντεμης της παρεας) , ο Γιωργος και ενα ζευγάρι φίλοι του απο την Αθηνα , αδαής περι τη θάλασσα...
Αφου λοιπον καναμε μπανιο στα διαβασίδια,
δοκιμασαμε το πανακι μας εν είδη ιστιοπλοων ,
αναψαμε το κερακι μας στο ερημο ξωκλήσι και επιδωθηκαμε σε λοιπες εκδρομικες δραστηριότητες,
κινησαμε για την επιστροφη (μετ εμποδίων η μαλλον μετά φουρτούνας)
(οταν τίποτα δεν προμυνηνε τι θα επακολουθουσε, η θαλασσα λαδί , μια υποψια ανεμου στο πανι μας, και γελια στην παρεα)
Απογευματακι ον και κλασικα έβαλε την τοπική μπουκαδούρα , μονο που αυτή την φορά τον φρεσκάρισε τον καιρο πολυ παραπάνω απο τα συνηθισμενα..
Ειχε ενα 6-7 αρι γεματο.
Για οσους δεν γνωριζουν, το νησι του Αη νικόλα , βρίσκεται σαν μεσα σε λιμνοθαλασσα. Εκει δεν μπαινει το κυμα , καθως υπαρχει φυσικος για μερικους, τεχνιτος απο τα χρονια της κλεοπατρας και της ναυμαχιας του Ακτιου για αλλους κυματοθραυστης.
Το μεγάλο μας προβλημα ήταν οτι επρεπε να βγουμε απο την μπουκα, ενα πολυ στενο περασμα πλατους μολις 2 μετρων, με τα βραχια- πλακες δεξια και αριστερα μας και το κυμα να σκαει βουνο . 2 μέτρα κύμα απο την πλωρη ειναι υπόθεση για ενα τοσο μικρο βαρκακι ακαρινο. Ο κινδυνο να μας αναποδογυρισει την ωρα που θα επιχειρουσαμε να βγούμε ήταν ορατος. Επρεπε να το ορθοπλωρήσουμε και την καταλληλη στιμγη αναμεσα σε δύο κυματισμους να ξεμπουκαρουμε με το γκαζι τερματισμενο.
Η Σοφη και η Αποστολια ειχαν στριμωχτει κατω απο το πλωρη, το ζευγαράκι στην αρχη αμεριμνο καθοταν και αυτο μπροστα για προσθετο βαρος βασταζόμενο απο τα σκοινια, ο Πανος με το Γιωργο στο τιμονι να παραφυλαμε τις θαλασσες .Στην τριτη προσπαθεια καταφεραμε να βγούμε αφου κοντεψαμε να πεεταξουμε τη μηχανη απο τη βαση .
Ο αερας λυσομανουσε και οι θαλασσες εμπαιναν ζωντανες μεσα- οποιος μπορουσε αδειαζε τα νερα με τον κουβα. Επρεπε οπωσδήποτε να ψηλωσουμε γιατι κοντα στα βραχια ειχε ανιτμαμαλο και το πριαρι σίγουρα δεν θα αντεχε σε διπλοθαλασσο . Οριστικα εγω ως βιγλατορας να κοιτω τα κυματα, ο Πανος σε ετοιμοτητα στο γκάζι και ο Γιωργο στο τιμονι. Μολις εβλεπα θαλασσα μεγαλη φωναζα "κοψε , κοψε" και εκανε ο πανος "κρατει", ο Γιωργος βαστουσε το δίακι με τα δυο χερια για να μην του φύγει και οι υπολοιποι ηταν τρομοκρατημενοι και κατακίτρινοι...ο φοβος τους δε μεγαλωσε οταν με ειδαν να σφίγω το χερι του Πανου... Καθως εκανε κρατει εκοψε το χερι του σε μια λαμαρινα και αιμοραγουσε. του το τύλιψα με την πετσετα και το εσφιγγα γερα για να σταματήσει. Η Αποστολια ομως το πηρε στραβα και σκεφτονταν (όπως μας ειπε αργοτερα) πως για να βασταω το χερι του φοβαμαι , την εχουμε πολυ μα πολυ ασχημα...
Τελικα για3 μιλια αποσταση καναμε μιαμιση ώρα.... Οι κοπελιες βγήκαν πιασμενες κατω απο το πλωριο ταμπουκιο αλλα ακεραιες, το ζευγαρακι δεν ξαναπατησε το ποδι του σε πλεουμενο, ενω οι τρεις του πληρωματος στιβόμασταν απο το νερο... αλλα το " διασκεδασαμε"...
και το φιλοσοφήσαμε πως οσο και να γνωρίζεις την θαλασσα και να κόπτεσε πως εισαι γεννημα θρεμμα της, κι ας εχεις φαει αιγαιοπελαγίτικα μελτεμια με το κουταλι, κι ας εχεις δει ναυαγια και διασωσεις ποτε δεν ξέρεις που στην φυλαει...
Και συμφωνησαμε ομοφωνως πως για μια ακομη φορα επιβεβαωνεται η ρηση οτι την θαλασσα δεν πρεπει ουτε να την φοβασαι ουτε νατην υποτιμας, μονο να την σεβεσαι γιατί αυτή οριζει πάντα το παχνιδι.
(η Αποστολια σε πρώτο πλανο)
...Φυσικα την Αποστολια - για καλο και για κακο- ο Πανος δεν θελει να την ξαναβάλει στη βάρκα....και ας οριεται η ιδια πως δεν ειναι αυτή η γρουσούζα...
Δείγμα τοπικης ναυπηγικης -αποκαλουμενο "πριάρι" συνανταται στην Λευκαδα και με καποιες μικρες διαφορες στο Μεσολογγι.
Η γάστρα
του ειναι ετσι κατασκευασμενη ωστε να πλεει σε ρηχαδες. Η ελλειψη καρινας προυποθετει ομως θαλασσα απήμενη και για αυτό το βρισκουμε συνήθως σε μέρη οπου απουσιαζουν οι μεγαλοι κυματισμοι...Βεβαια αυτό δεν σημαινει οτι δεν τα βγαζει πέρα και σε φουρτούνα...
Χαρακτηριστικό το περιστατικό που ζήσαμε πριν απο 2-3 χρόνια...εναν δεκαπενταυγουστο .
Ξεκινήνοντας με θαλασσα λάδι απο το Καστρο της Λευκάδας για τα Διαβασίδια και στο μικρο νησάκι του Αη νικόλα ( ερημητήριο καποτε του Αγγελου Σικελιανου) μια παρέα μεγάλη... Ο Πανος ,η υπογραφουσα ( οι θαλασσινοι και πελαγογυρισμενοι), η Σοφή με την Αποστολία (ο γνωστός γκαντεμης της παρεας) , ο Γιωργος και ενα ζευγάρι φίλοι του απο την Αθηνα , αδαής περι τη θάλασσα...
Αφου λοιπον καναμε μπανιο στα διαβασίδια,
δοκιμασαμε το πανακι μας εν είδη ιστιοπλοων ,
αναψαμε το κερακι μας στο ερημο ξωκλήσι και επιδωθηκαμε σε λοιπες εκδρομικες δραστηριότητες,
κινησαμε για την επιστροφη (μετ εμποδίων η μαλλον μετά φουρτούνας)
(οταν τίποτα δεν προμυνηνε τι θα επακολουθουσε, η θαλασσα λαδί , μια υποψια ανεμου στο πανι μας, και γελια στην παρεα)Απογευματακι ον και κλασικα έβαλε την τοπική μπουκαδούρα , μονο που αυτή την φορά τον φρεσκάρισε τον καιρο πολυ παραπάνω απο τα συνηθισμενα..
Ειχε ενα 6-7 αρι γεματο.
Για οσους δεν γνωριζουν, το νησι του Αη νικόλα , βρίσκεται σαν μεσα σε λιμνοθαλασσα. Εκει δεν μπαινει το κυμα , καθως υπαρχει φυσικος για μερικους, τεχνιτος απο τα χρονια της κλεοπατρας και της ναυμαχιας του Ακτιου για αλλους κυματοθραυστης.
Το μεγάλο μας προβλημα ήταν οτι επρεπε να βγουμε απο την μπουκα, ενα πολυ στενο περασμα πλατους μολις 2 μετρων, με τα βραχια- πλακες δεξια και αριστερα μας και το κυμα να σκαει βουνο . 2 μέτρα κύμα απο την πλωρη ειναι υπόθεση για ενα τοσο μικρο βαρκακι ακαρινο. Ο κινδυνο να μας αναποδογυρισει την ωρα που θα επιχειρουσαμε να βγούμε ήταν ορατος. Επρεπε να το ορθοπλωρήσουμε και την καταλληλη στιμγη αναμεσα σε δύο κυματισμους να ξεμπουκαρουμε με το γκαζι τερματισμενο.
Η Σοφη και η Αποστολια ειχαν στριμωχτει κατω απο το πλωρη, το ζευγαράκι στην αρχη αμεριμνο καθοταν και αυτο μπροστα για προσθετο βαρος βασταζόμενο απο τα σκοινια, ο Πανος με το Γιωργο στο τιμονι να παραφυλαμε τις θαλασσες .Στην τριτη προσπαθεια καταφεραμε να βγούμε αφου κοντεψαμε να πεεταξουμε τη μηχανη απο τη βαση .
Ο αερας λυσομανουσε και οι θαλασσες εμπαιναν ζωντανες μεσα- οποιος μπορουσε αδειαζε τα νερα με τον κουβα. Επρεπε οπωσδήποτε να ψηλωσουμε γιατι κοντα στα βραχια ειχε ανιτμαμαλο και το πριαρι σίγουρα δεν θα αντεχε σε διπλοθαλασσο . Οριστικα εγω ως βιγλατορας να κοιτω τα κυματα, ο Πανος σε ετοιμοτητα στο γκάζι και ο Γιωργο στο τιμονι. Μολις εβλεπα θαλασσα μεγαλη φωναζα "κοψε , κοψε" και εκανε ο πανος "κρατει", ο Γιωργος βαστουσε το δίακι με τα δυο χερια για να μην του φύγει και οι υπολοιποι ηταν τρομοκρατημενοι και κατακίτρινοι...ο φοβος τους δε μεγαλωσε οταν με ειδαν να σφίγω το χερι του Πανου... Καθως εκανε κρατει εκοψε το χερι του σε μια λαμαρινα και αιμοραγουσε. του το τύλιψα με την πετσετα και το εσφιγγα γερα για να σταματήσει. Η Αποστολια ομως το πηρε στραβα και σκεφτονταν (όπως μας ειπε αργοτερα) πως για να βασταω το χερι του φοβαμαι , την εχουμε πολυ μα πολυ ασχημα...
Τελικα για3 μιλια αποσταση καναμε μιαμιση ώρα.... Οι κοπελιες βγήκαν πιασμενες κατω απο το πλωριο ταμπουκιο αλλα ακεραιες, το ζευγαρακι δεν ξαναπατησε το ποδι του σε πλεουμενο, ενω οι τρεις του πληρωματος στιβόμασταν απο το νερο... αλλα το " διασκεδασαμε"...
και το φιλοσοφήσαμε πως οσο και να γνωρίζεις την θαλασσα και να κόπτεσε πως εισαι γεννημα θρεμμα της, κι ας εχεις φαει αιγαιοπελαγίτικα μελτεμια με το κουταλι, κι ας εχεις δει ναυαγια και διασωσεις ποτε δεν ξέρεις που στην φυλαει...
Και συμφωνησαμε ομοφωνως πως για μια ακομη φορα επιβεβαωνεται η ρηση οτι την θαλασσα δεν πρεπει ουτε να την φοβασαι ουτε νατην υποτιμας, μονο να την σεβεσαι γιατί αυτή οριζει πάντα το παχνιδι.
(η Αποστολια σε πρώτο πλανο)...Φυσικα την Αποστολια - για καλο και για κακο- ο Πανος δεν θελει να την ξαναβάλει στη βάρκα....και ας οριεται η ιδια πως δεν ειναι αυτή η γρουσούζα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)