Ειναι καποια σκαρια , με την μοιρα τους σημαδεμενη και τα ιδια κατοτυχα.
Ειναι καποια καραβια με το τελος τους αδοξο και την ιστορια τους μαυρη...
Ενα τετοιο καραβι ατυχο ήταν και το Αποστολος Μ. που το τελος το οριστικό έμμελε να γραφτει ξημερωματα Δευτερας με την γερή νοτια.
Καραβακι -cult- αν μπορει ετσι να χαρακτηριστει που αν και η κατασκευη του ειχε αρχισει πριν απο 26-27 χρονια δεν ολοκληρωθηκε ποτε και το ίδιο περιμενε αταξίδευτο το τελος του στην μπουκα του διαυλου της Λευκαδας.
In memorial και επειδη τα καραβια που φευγουν μου αφήνουν μια φτεναδα στην καρδία και εναν κομπο στο στομαχι και η απωλεια, τους καραβολατρες μας πονα, θα μου επιτρεψετε να γραψω δύο λογια παραπανω...
Δεν θα μιλησω για τους ανθρωπους που το κατασκευασαν ουτε για τους λογους που το εγκατελειψαν, ουτε για τα ονειρα , τις φιλοδοξιες , τον κοπο και τα συναισθηματα που το συνοδευαν.
Θα μιλήσω για το ίδιο το σκαρι γιατι θεωρω οτι καθε πλεουμενο εχει ψυχη και νιωθει και πονα και γιατί στο τελος τελος του αξιζε να γραφτουν και για αυτο δυο αραδες.
Aποστολος Μ.
30 μετρο , ξύλινο πλαστικοποιημενο, προορίζονταν καποτε για τουριστικό επαγγελματικό. Ειχε μηχανες , ειχε καμπίνες , μεχρι και prospects διαφημιστικά είχε... Η τύχη μονο του απέλειπε.
Νησι αλλο δεν γνωρισε, για χρονια "χτιζονταν" στους μυλους στον αηγιαννη της Λευκάδας, η καθελκυση τους υπήρξε περιπετιωδης και οι παλιοι θυμουνται το δρομο να εχει κλεισει με ξύλα...Ενα φεγγαρι βρεθηκε στο Περιγίαλι , μετα εγκαταλήφθηκε στον διαυλο , διπλα ακρίβως απο τα δικά μας τα Αιγαιωτισσα...
Κουφαρι , σκοτεινο, ρημαζε μερα με την μερα, μεχρι που ενα πρωινο αερικό πριν απο χρονια 3 αποφασισε να παρει την "τυχη"στα χερια του... εκοψε μονο καβους , εκοψε σκοινια και ξεκινησε για το πρωτο και το στερνο του ταξιδι... Το αντικρίσαμε εκπληκτοι να εχει βάλη πλώρη για τον διαυλο με ενα καβακι πρυμιο να το συγκρατεί... Ειδοποιησαμε το Λεμεναρχειο και με τους λιμενικους και τον Πανο προσπαθουσαμε για ωρες να το κουμανταρουμε και να το ρεμτζαρουμε. Σκοινα και καβοι και μπαλονια του Αιγιαωτισσα δανειστηκαν για να δεσει ασφαλως.
Εκεινο το θεαμα με ειχε συγκλονίσει. Ειχαμε νιωσει ολοι εκεινη την μερα το "σιχτιρισμα" του σκαριου... ηθελε να φυγει, να μην τελειωσει την ζωη του αταξιδευτο... δεν τα καταφερε....
Μεχρι που το μοιραιο ξημερωμα του γεναρη , χτυπα το τηλεφωνο απο εγγλεζο, γειτονος σκαφους. Με φωνή πανικοβλητη φωναζε οτι ενα σκαφος βουλιαζει. Μη γνωριζοντας τι συμβαινει , ο καπτα Σταυρος πηγε και αντικρισε εικονα θλιβερη , το Αποστολος Μ. βουλιαγμενο... Καποιο ξωμολο , την ωρα που λυσσομανουσε ο αερας σταθηκε μοιραιο... το σκαρι καθισε στο βυθο... ειδοποιηθηκε ξανα το λιμεναρχειο... ματαια. επιστροφή δεν υπαρχει...
Μονη λεξη σαν επιλογος"Kριμα"
