Στο Αιγαιωτισσα το μικρο μπαρκαρισμενη..…Μολις ειχε πεσει από τα καρναγια…δεν ηταν όμως στο Βλυχο , ουτε στις θαλασσες τις δικες μας… Βαθυ μπλε το χρωμα των νερων… τρομαχτικο κ αγριο… κ κατι γκρεμνα στις ακτες σαν της Αμοργου τον αποκρυμνο γυαλο… και ξεκιναμε με μπουνατσα για ταξιδι αλαργινο… δεν τα ξερα τα πελαγα εκεινα… στην Γεφυρα ηταν ο Καπτα Σταυρος, ηταν κ ο Χρηστος?(δεν θυμαμαι)… στο καταστρωμα εγω να μαζευω τα μπαλονια κ να ντανιαρω τα σκοινια… κ όπως σαλπαραμε ολοενα να βαθαινει , να σκουραινει το μπλε της θαλασσας… Ειχαμε επιβατες? Δεν θυμαμαι…Ειχαμε πει όμως σε ολους τα φινιστρινια να κλεισουν καλα γιατι η μουνταδα του ουρανο προμήνυε επερχομενη καταιγιδα….
Και ξαφνου, σπηλιαδα δυνατη, και κυματα πελωρια χτυπουσαν την μασκα μας… Λογκαδα, βουβα , διχως να αφριζουν… Κ η πλωρη βουτηξε με το μπαστουνι μεσα (σαν τοτε οξω από την Μυκονο), αλλα το σκαφος δεν ετριξε, δεν κοπανισε , δεν ζοριστικε… Κ βγαινει ο Καπτα Σταυρος στην βαρδιολα και μας φωναζει να δουμε αν μπασαμε νερα γιατι το στριντζο ηταν ανοιχτο… Κ σκυβω από την κουπαστη κ βλεπω από τα φινιστρινια να βγαινει θαλασσα… σαν σεντινονερα από σωληνα ιντζων πολλων… κ μπηγω φωνη πως τα παραθυρα είναι ξεσφαλιστα….. κ σκυβω κ άλλο να δω την γραμμη φορτωσης κ αν το σκαφος είναι πατημενο… κ παει ο Βεσσαριος να δει φραχτες κ στεγανα … κ λενε ενταξει τα φινιστρινια σαν μπουνια δουλεψαν κ τα νερα βγηκαν…όμως πρεπει να τα σφαλισουμε τωρα… κ αλλαζουμε ροτα … πρυμα , πρυμαδευτερα ο καιρος… κ κρεμιεται από το τακαδο ο Πανος κ ο Βεσσαριος ανταμα για τα κλεισουν λεει απ εξω καλυτερα… κ ω του θαυματος καλμα, λαδι η θαλασσα, νηνεμια κ όμως το μαβι το χρωμα εξακολουθει να βαβει τα νερα κ την καρδια. μου … και εμφανιζεται από το πουθενα γατα γοβιολισια πορτοκαλια να επιπλεει, να κολυμπα κ να βουτα σαν κολοβουτα στα μαυρισμενα τα νερα… με δοντια γαμψα ,μυτερα κ απειλιτικα να ορμα κατά πανω τους…" προσεχετε την γατα ", φωναζω … κ αυτή κανει αναστροφη κ χανεται στα βαθη…
Και μπαινουμε σε ένα στενο, σε ένα διαυλο… με ρηχαδες , με ξερες κ σημαδουρες…. Στ αριστερα μας στην στερια , λιμανι, ντοκος όμως κοντα δεν μπορουμε να παμε … αροδου λενε να αραξουμε… στερια ξενη…. Χωρα ξενη… Το Τσανακ Καλε πιανει τα αυτι μου ότι είναι…. Μα γιατι δεν δενουμε αναρωτιεμαι… κ η απαντηση απροσμενη…
-«Το βλεπεις εκεινο το ιστοφορο το μεγαλο… εχει κατσει… για αυτό δεν παμε κοντα…»
Κ στρεβω το βλεμμα κ αντικριζω εικονα βγαλμενη από ασπρομαυρη φωτογραφια εποχης… από γκραβουρα ισως…
Ιστιοφορο φορτηγο ατμοπλοιο μεγαλο… 50, 60 μετρα μηκος και… με καταρτια δυο… ΑΘΗΝΑ στο ονομα …ασπρο , στενο κ στελαδο…καθισμενο κ ακινητο… κ στην πλωρη του ή μηπως στην μασκα , ποσταλακι μικρο , ασπρο κ αυτό με κολοζωστη ζωμενο προσπαθεια αποκολησης να επιχειρει…ΠΗΓΑΣΟΣ 1 , το ονομα του…. Και πλωρα πρυμα εκεινα τα παραξενα τα τουρκικα σκαρια… οι πολυχρωμες αλαμανες… με αρμενισταδες ψηλους…. Και φουνταραμε κ χαζευα τα σκαρια ετουτα… κ σκεφτομουν πως σε εποχη παραξενη με ειχε μεταφερει το ονειρο το θαλασσινο… μα κατι μου θυμηζαν τα πλεουμενα τα μεγαλα κ ας ειχαν αλλιωτικα ονοματα… Σαν το «Αθηναι», σαν το «Γλαρο» το πρωτο … σαν το «Κυδων» το δευτερο… και τα καμαρωνα ολοζωντανα να μανουβραρουν, χαζευα τις γραμμες τις ναυτικες,τις καρφωτες τις λαμαρινες ,τα καπονια τους, τα καταστρωματα τους γεματα πληρωμα , τους μαυρισμενους αξιωματικους , τους θαλασσοδερμενους ναυτικους , … κ ηταν τα καραβια αυτά γεματα ζωη, φωνες, βρισιες, εβλεπα κ επιβαινοντες, με ημιψηλα, με κρινιολινα.….Κ εγω εψαχνα εναγωνιωδως να βρω φωτογραφικη μηχανη, ένα i-phone, κατι να αποθανατισω ετουτες τις εικονες , να τις στειλω λεει στον Εφοπλιστη για δημοσιευση….
…Όμως το φως της αυγης με ξυπνησε κ εμεινε μια αναμνηση από το ονειρο ετουτο
το σημερινο, το Θαλασσινο κ μ αλμυρα ποτισμενο…Κ επειδη στον υπνο μου ουτε camera ειχα ουτε κινητο, ειπα να γραψω τις εικονες που αντικρισα σε μια κολλα χαρτι… ετσι για να υπαρχει καπου ετουτο το ταξιδι μου το παραξενο…
