Ριο - Αντιρριο

Εχω ξαναγραψει πως ειναι η χαρα μου κ η τιμη μου μεγαλη οταν καποια κειμενα που γραφω βρισκουν ανταποκριση...
Πως λοιπον να μην χαρω με τους ανθρωπους, τους ναυτικους , τους καπεταναιους αλλα κ τους αλλους που εφτιαξαν ενα βιντεακι με τα Φερρυ , με ενα υπεροχο τραγουδι συνοδεια του κ στο τελος μια ευχαριστηρια αφιερωση για το κειμενο.
Απο καρδιας κ δημοσιως το ευχαριστω μου....
Εδω το βιντεο με τα σκαρια που σε πεισμα των καιρων εξακολουθουν να ταξιδευουν κ να επιμενουν.
f/b riou antirriou 
και το δευτερο βιντεακι με το αγαπημενο wind of chnage εδω

καταπλους Εφοπλιστη...

Τευχος νοεμβρη του 2012...
ενα κειμενο μου για τις αγαπημενες παντοφλες μας...
Εκει που ξεκινησαν ολα - οπως εγραψε αγαπημενος φιλος που τωρα ξερω πως χαμογελα....

Αντιγραφω την αρχη του αρθρου μου οπως ειναι δημοσιευμενη στην σελιδα  του αγαπημενου ναυτικου περιοδικου....

Κατάπλους

«Οι φίλοι τους φεγγάρια ήταν νησιά…», στο ναυτικό το χάρτη μια δυο όλες κι όλες οι πορείες τους οι χαραγμένες και αποτυπωμένες. Ατέρμονες, αέναες, επαναλαμβανόμενες.
Δεν υπάρχουν νησιά άγνωστα ούτε ξέρες κρυφές και ύφαλοι. Όλα γνωστά, όλα μονότονα γνώριμα. Τα φεγγάρια των νυχτερινών δρομολογίων πήραν τη θέση των άγνωστων νησιών· εκείνων που ποτέ ο κάβος τους δεν θα τ’ απαγκιάσει, ούτε το αντιμάμαλο των βράχων θα τα βρέξει…
«Το πιο μακρύ ταξίδι τους αυτό…» των πορθμείων. Προορισμός και αυτοσκοπός τους η ζεύξη των κοντινών ακτογραμμών. Ίδιος ο μόλος, ίδιος ο ντόκος, ίδια η ώρα. Δρομολόγιο αυστηρά προκαθορισμένο.
Πού και πού καμιά φουρτούνα, ίσα να «αλμυρίσουνε», να στάξει λίγη σκουριά η λαμαρίνα, να δουλέψει λίγο το ματσακόνι· και ανάρια κανένα απαγορευτικό να σπάσει τη ρουτίνα, κανένας μικροκαβγάς οδηγών, καμιά αδημονούσα αγριοφωνή επιβάτη…
Διαβάστε τη συνέχεια στον «Ε» Νοεμβρίου...