Το δικό μου μέτρημα...

Γεννήθηκα μάλλον με την αρμύρα στο αίμα. Και σαν όμοιους μου λόγιζα μόνο όσους είχαν την ίδια πετριά. Και πίστευα και μάλλον πιστεύω  ακόμα , σε πείσμα των συνθηκών πως στους ναυτικούς κ τους καπεταναίους θα βρίσκω μόνο της θάλασσας την αλήθεια…

Kάποτε ένοιωσα να βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο πυρά… Ηταν τα λόγια του πρώτομπαρκου κ ανυποψίαστου δοκίμου που άρον -άρον εγκατέλειψε, καράβια κ θαλασσινή καριέρα :

-«Κυρία Στέφη είναι κακοί άνθρωποι οι ναυτικοί , σας λέω. Κακοί άνθρωποι»…

Και του ρομαντικού καραβολάτρη «δόκιμου» που εσχάτως – η «κακιά» βάλθηκα να του γκρεμίσω ( με πολύ αγάπη πάντα)  το γαλάζιο παραμυθένιο συννεφάκι . «Δεν νομίζω πως υπάρχουν πιο μορφωμένοι άνθρωποι από τους ναυτικούς».

Διαφωνούσα και με τα δύο άκρα των απόψεων όσο και αν κατά καιρούς βρέθηκα στην δυσάρεστη ή ευχάριστη  ανά περίσταση θέση να αναρωτηθώ «βρε μπας και…»

Ενδόμυχα βέβαια ήξερα πως  η αλήθεια κάπου  κοντά στην μέση βρίσκεται κ ίσως να μπαλατσάρει  κ προς την «καλή» την μπάντα, όσο κ αν εσχάτως καταβλήθηκαν «φιλότιμες» και έντεχνες προσπάθειες να αμαυρωθεί  συνολικά η έννοια του «πλοιάρχου» (-«Αυτός  που άρχει του πλοίου», -«σιγά μην ξέρει την ετυμολογία»), από κάποιους που κακώς φέρουν αυτόν τον τίτλο κατά το πανθομολογούμενο….

Και σίγουρα δεν είναι τιμητικό εύσημο- και ας γράφει «αμοιβαία συναινέσει» στην απόλυση- ούτε χρυσό γαλόνι να έχεις για κατευόδιο την ρήση  ηλικιωμένης καραβοκύρισσας  -«Σε λυπάμαι γιατί δεν είσαι ούτε άντρας, ούτε άνθρωπος, ούτε κ καπετάνιος.»

Και όσο και αν δηλητηρίαζαν τοξικά κάποιοι, από βλακεία, μαλάκια, δόλο ή ανικανότητα (μαζί κ χώρια) την έννοια του κυβερνήτη, πλοίαρχου, καπετάνιου, θαλασσινού («μα παιδί μου κ εσύ από κατσικοχωρί κ θα  ήτανε καλός ναυτικός?» « Μα ο άλλος , κοντοχωριανός….» Εκείνος ήταν η εξαίρεση του κανόνα…) πεισματικά κ από γινάτι έλεγα «όχι δεν είναι έτσι. Δεν θα αφήσω  κάποιους χείριστους ,να μαυρίσουν τον κόσμο μου, την ψυχή μου, το λυτροφόρο θαλασσινό μπλε…

Όσο κ αν νομίζουμε κ όσο κ αν στεκόμαστε στα κακά κ στους κακούς  δεν είναι ΑΥΤΟ το φυσιολογικό, δεν είναι ΑΥΤΟ  το γενικό , δεν είναι  ΑΥΤΟ που εν τέλει θα μείνει κ θα σημαδέψει.  Ναι Έγινε. Ναι τους ζήσαμε. Ναι το «κακό» το μετουσιώνουμε σε θετικό κ πάμε παρακάτω  ”block – delete”. Και «το» , και «τους» ξορκίζουμε. Πριν ποτίσουν τα πάντα με το μίζερο, το ανώφελο, το άχρηστο, το κακό και το άδικο.

Γιατί όμως στεκόμαστε εκεί ?έλεγα κ σκεφτόμουνα

Γιατί για να πολεμήσουμε το ανήθικο, το άδικο, να υπερασπιστούμε ανυπεράσπιστους – βορά σε πεινασμένα μάτια λυσσαλέων- πρέπει να μπούμε στον τρόπο σκέψης τους το μολυσμένο κ μαλακισμένο?

Και ναι , το ένοιωθα στο πετσί μου , κ στο βλέμμα το κουρασμένο κ στην ψύχη που θέριευε αγριεμένη πως ελλοχεύει ο κίνδυνος , σαν τρούμπα κ σαν σκρονταδούρα να με ρουφήξει αυτό όλο.  

Και όχι, σαν  ύστατη αντίδραση , είπα πως θα τους μετρήσω, όλους όσους πέρασαν από τις γέφυρες μας… Από τα μέσα του 70 μέχρι χτες…

Να πείσω τον εαυτό μου , και τους άλλους, πως οι αναλώσιμοι, κ οι ποικιλοτρόπως ανίκανοι, δεν φτάνουν κ δεν πρέπει να φτάνουν ,για να αμαυρώσουν μια ολάκερα πάστα και ράτσα αλλιώτικων  ανθρώπων… (ναι είμαστε δυσλειτουργικοί οι ναυτικοί στις σχέσεις τις ανθρώπινες εν γένει, ναι μπορεί να είμαστε παράδειγμα προς αποφυγή στων κλινικών  μελετών τις αναφορές, όμως την ντόμπρα μαγκιά, κ την σταράτη ξηγησιά μας , στην στεριά ακόμη πιο σπάνια συνάντησα).

«Τους  «καπεταναίους»  των σκαφών  μας
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.»

Του Αιγαιώτισσα, Του Αιγαιώτισσα ΙΙ, του sunny cruise… 30 στο σύνολο. Ενας τους  ο καπτα Σταύρος.

Ονόματα ξένα κ ξεχασμένα

ονόματα αγαπημένα, φίλοι κ αδελφοί

περαστικοί για ένα φεγγάρι μπάρκο, και άλλοι για χρόνια…

Πλοίαρχοι Α κ υποπλοιάρχοι κ με του τρίτου το χαρτί…

Καπεταναίοι κ πλοίαρχοι που αγάπησα, που δέθηκα , που σεβάστηκα κ σέβομαι παρόντες πάντα κ για πάντα στη ζωή μου. Με παρουσίες έντονες, με ιστορίες όχι πάντα χαρωπές. Με φουρτούνες, με μπουνάτσες, με αβαρίες, με στενοχώριες. Με χαρές και λύπες και με πολλές δυνατές κ ανθρώπινες στιγμές .Που μας σημάδεψαν κ μας χαράκωσαν ενίοτε αδερφοποιητά, σαν σταυραδέρφια … Οι πολλοί προσωπικοί. Με ανοιχτές τις αγκαλιές κ αληθινές όσα ξένα μπάρκα κ αν ακολουθήσουν, όσα χρόνια κ αν μεσολαβήσουν.

Κάποιοι ουδέτεροι… « Α ήταν ναι κ αυτός. Δεν τον θυμάμαι…»

κάποιοι με την νοσταλγία που συντροφεύει παλίες χιλιοειπωμένες αστείες ιστορίες. «Θυμάσαι τον Καπτεν φλαμίγκο, τον Κις-Κις , το Κούλη τον σπερδουκλο»… Ανώδυνοι και κατ ουσία αβλαβείς, στην ψύχη κ στην καρδία.- «κυρία Στέφη είστε όμορφη» ασε μας καπετανιε…

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι (θεέ μου σε ευχαριστώ, μόνο 4 οι σκάρτοι κ οι σάπιοι)
ή μου βγαίνουνε πολλοί ( οι αγαπημένοι κ οι άξιοι με το θαλασσινό το αίμα κ την αλμύρα στο βλέμμα)
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου (τους καπεταίους μου )
θα `θελα να τους κρατήσω... (στα γραπτά κ στην ψυχή)
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και ναι αυτούς τους 4 , τους σκάρτους, τους λίγους , τους μικρούς,  κ τους ποταπούς, στους 30 απλά τους πήρε το σκοτάδι. Και η θάλασσα τους ξέβρασε κ τους ξεβράζει σαν τα αποσούρια της κακοκαιριάς πάνω στα βράχια…  Αυτούς τους πήρε το σκοτάδι…

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.

Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.

Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία

Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....

Όχι δεν χάνω το μέτρημα.

Γιατί πάντα θα μου βγαίνουνε πολλοί. Οι καλοί , οι αγαπημένοι, οι παρόντες.

Και αν σπατάλησα στο βιβλίο της γέφυρας μας κάμποσες σελίδες για καμώματα που ξένισαν ήταν γιατί τόσο παράξενα  φάνταζαν  σε ένα κόσμο  που δεν είχαμε μάθει…

Και ναι αν ποτέ βγει προς τα έξω το ανάγνωσμα αυτό, οι  μαύρες σελίδες τους  απλά θα υπάρχουν ως αντιπαραβολή κ αντιπαράθεση στην παρουσία των άλλων, των σεβαστών κ αγαπημένων…

Και αν μπορούσε το Αιγαιώτισσα να μιλήσει, ένα σκαρί  που όπως λεγαν  έμαθε πια, στα πίσω – πίσω  κατ ανάγκη να «ταξιδεύει μόνο  του , από το φιλότιμο του» σίγουρα νοιώθει περήφανο  που γνώρισε κ έζησε  κ ταξίδεψε με τον Γιάννη Μπ., τον Θεόφιλο, τον Χρήστο, τον Αρτέμη, τον Θοδωρή .

Και εγώ όμως που μπορώ κ μιλώ κ έζησα κ αγάπησα κ άλλους καπεταναίους από το ΙΙ, στην λίστα αυτή, αυτών «που τιμή μου κ καμάρι μου» που τους γνώρισα θα έβαζα  πρώτους πρώτους αντάμα κ μαζί με κείνους, και τον Δημήτρη, τον Καπτά Νίκο, και τον Φώτη, και την Βάσω,  και τον Αποστόλη και τον Γιάννη Λ.

Όσους άφησαν σημάδι…

τους πολύ προσωπικούς….

του γιατρού... του θαλασσογιατρού...

volume #1 (γιατρέεεε... την τύχη μου μέσσσσαααα)

-«Τι θα πει γιατρέ μου να αφήσω κατά μέρος τέτοιες σκέψεις? Γιατί καλέ μου κυριουλή να μην τους κράξω λιμανίσια?. Έτσι κ αλλιώς ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν τοίχο για ένα γαμω-λαικ ζουν»

-«Τους ξέρω καλέ μου καλα… άκου που σου λέω… Και μην προσπαθησεις να με ηρεμήσεις. Άκου. Για μια εντύπωση ζουν, να προβάλουν κ να πλασάρουν το ψέμα τους για αλήθεια… Γιατί κάλε μου άνθρωπε να μην τους απομυθοποιήσω στους followers?. Πάντα μ άρεσε τα κάστρα της άμμου να στραπατσάρω”

-“Nαι καλέ και εκείνοι που δεν έχουν τοίχο, ποζάρουν αυτάρεσκα οι ανίκανοι, κάποιος θα τους δει κ ας είναι περιορισμένο το κοινό κι η πρόσβαση, κάποιος θα τους το σφυρίξει ή από το ματί που τους ματιαξε κ το χασμουρητο κάτι θα ψυλλιαστούν»

-«Δεν ξέρω μωρέ τι λέει η επιστήμη σας αλλά πολύ θα ξαλάφρωνα με ένα δημόσιο ξεκατίνιασμα…και tag αντάμα.. Ναι ναι ,ξέρω η αστική μου ανατροφή, η φυσική ευγένεια, τι θα πει ο κόσμος. Ξεχνάτε βεβαίως βεβαίως πως εγώ είμαι του λιμανιού ε?… Ναι βέβαια, ένα δίκιο το έχετε, σαν άσυλο ανιάτων ανίατες περιπτώσεις θα φιλοξενεί».

-«Ναι καλά , τα ξέρω αυτά τα τσιτάτα, τα γράφουν σε τοίχους κ στάτα με υπογραφές στυλ «μαντολες παρολες»… « μη πέφτεις στο επίπεδο τους». «Ο βλάκας είναι ανίκητος» «Δίνεις αξία σε μηδενικά κλπ ..κλπ… Σιγά γιατρέ , με την φόρα που πήρατε μέχρι κ Λειβαδίτη θα μου απαγγείλετε… Είμαι μια ξεροκέφαλη εγώ… Μια πεισματάρα. Από τα παιδικάτα μου. Ωωω ξέφυγα του θέματος. Συγγνώμη»

-“ οχου κ μην μου λέτε να κάνω υπομονή, να κάνω τη δουλειά μου, να κάνω το μαλακα με τους μαλακες, με εκνευρίζετε αφάνταστα γιατρουλη μου κ δεν κάνει.Ετσί κ αλλίως το δοκίμασα.Περσινά , ξυνά σταφύλια..»

-«έχετε δοκιμάσει αγαπητέ μου χριστοπαναγιτσες να μοιράσετε κ διαλοσκορπισματα στα ανεμομαζωματα? Α χάνεται καλέ… λυτρωτικό σας λέω. άπαιχτο. Δοκιμάστε κ θα με θυμηθείτε»

-«Τι survivor κ συνθήκες απομόνωσης μου τσαμπουνάτε καλέ μου? Τύφλα να έχει ο Ντανος-εξολοθρευτής κ οι μηχανορραφίες του κινέζου. A propo μεγας fan του, τι περιμένεις»

-«Έλα μωρέ, καντε μου την χάρη, δυο λεξούλες για τον καθένα τους θα χαραμίσω. Δυο μόνο, που γλαφυρά θα τους περιγράφουν. Καλέ πλάκα θα έχει. Μην φρικάρετε. Στοίχημα πως μπορεί να μπερδευτούν , και σε αλλουνου τα κουσούρια τη φάτσα τους να αναγνωρίσουν.»

-«τι θα πει μου το απαγορευτε? Είναι τόσα που να τα γραψω βιβλίο? Άντε , Δεν το είχα σκεφτεί. Ανάρπαστο θα γίνει στης ψυχιατρικής κοινότητας τα στέκια? Μοναδικές περιπτώσεις οι ήρωες κ αντιήρωες? Σωπα? Κλινικές περιπτώσεις ε? Μα γλυκέ μου. ΕΝΤΣΤΑΣΗ, εγώ ξέρω να γράφω ναυτικά, θαλασσολουσμενα θαλασσογραφήματα? Τι λάθος κάνω κ εδώ? Αλήθεια? Σχετίζονται ε? "

-«θα το σκεφτώ. Λετε να είναι ιδέα καλή? Αν είναι να το τολμήσω το πόνημα να γελάσει κ ο κάθε πονεμένος , πικραμένος κ ονειροπαρμένος αναγνώστης..

-«Μα γιατρέ μου, όμως ξεφύγαμε από το θέμα. Εγώ για άλλο σας τηλεφώνησα. Μήπως εκεί στα άπειρα παπίρια κ διπλώματα-παπλώματα σας, σας βρίσκεται εύκαιρο και κανένα ΝΑΥΤΙΚΟ φυλλάδιο? Κάτι πέρασε από το μυαλό μου… Σατανικό η αλήθεια είναι….. Ένα μπάρκο είναι. Μη κάνετε έτσι… Μη … Μη το κλείνεται …σας παρακααλλλ……..»

-«μπιπ μπιπ μπιπ…»
-«μπιπ μπιπ μπιπ…»
-«μπιπ μπιπ μπιπ…»
«Ο αριθμος που καλείτε δεν λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους»
-«μπιπ μπιπ μπιπ…»
-«μπιπ μπιπ μπιπ…»
«Ο αριθμός που καλέσατε ενεργοποίησε φραγή εισερχόμενων κλήσεων»

volume # 2 (Του γιατρου… «Αυτοί , όχι εμείς» …)

-«Που είχαμε μείνει καλέ? Πράματα κ θάματα γίναν από τότε… Τι σας έλεγα?»

-«Μα καλέ μου, ναι ναι ξέρω σας πήρε καιρό να συνέλθετε από εκείνη την δειλή την παλαβή την πρόταση… Ναι ναι μα το Δια και το Toουτατη και το Ραμσή και τον Ιανό και τον Θορ αν γουστάρετε… υπόσχομαι ο στομας μου δεν θα ματατολμησει να το ξαναψελιζει… Ναι εκείνα τα λόγια για το πασαπόρτι το ναυτικό το εύκαιρο…»

-«Ναι καλέ μου το εμπέδωσα… δεν θα σε ξαναπρήξω… Ακόμη κ αν είναι του γιατρού και δει ειδικότητας σα και ελόγου σου…»

-«Άλλο είναι το θέμα μας… κάτι στιχάκια (σαλεμένων εποχών) , εσχάτως μου τριβελίζουν γιατρέ το μυαλό. Τα σκαρώνω και τα ξεσκαρώνω μονομιάς. Τι? να πω παράδειγμα? Μα θα αναρωτηθείτε τι θέλει να πει ο ποιητής… Μα τίποτα παραπάνω από το προφανές .Φθηνή ρίμα της πενταροδεκάρας… σα και ελόγου τους…»

-«Μα το καρφί /βίδα κρυφή, βιδά κρυφή , βιδά κρυφή» «Ψάξε ,ψάξε δεν θα το βρεις, το ρουφιανάκι που ζητείς». Ψάχναμε το καρφί τοτενες… Αλλά στο τοίχο κανείς δεν σκέφτηκε να δει…

-«Είδατε γιατρέ… οίστρος ουδείς, άσπρα κοράκια , μαύρα κοράκια. Από αυτά ειδικά μπόλικα».

-«Τι εννοείται ότι παραείναι σουρεαλ  ο λόγος μου απόψε. Νταλκάδες η γυναίκα. Μα να χω τόσους θαυμαστές, κρυφά λέει να γράφουν  και να καταγράφουν τον εξάψαλμό? Και ούτε ένα γλυκόλογο η σκύλα. Χριστοπαναγίες κ στον αγύριστο, του λιμανιού λέμε… Και θα την βρίσκουν έτσι τις κρύες , τις ανήλιαγες νύχτες του χειμώνα με το μισό φεγγάρι? Στριγλλίτσες κ βρισίτσες κ οδυρμούς να ακούνε στο replay ?Βίτσια γιατρέ μου βίτσια, μα όπως λέει κ ποιητής (ααα συνάδερφος) «Τι να πεί κανείς για το αυτό της αυτηνής”… και το αυτό του αυτουνου…

-«Ναι φυσικά δεν θα σώσουμε εμείς ολο τον κόσμο. Σα δεν θέλουν να σωθουν , μη σώσουν. Θε να τα φάνε , σε κακέκτυπα τρουμποειδη καταγώγια? Σε σαμπανιέρες με βαθμό ξυδιού, στου προέδρου τα φορτία? Kαρφάκι (ωχ είπα την λέξη που στοιχειώνει ε? φτου κακό… πιπέρι στο στόμα) δεν μου καίγεται… Δεν πα να καταλήξουν σαν τον Γουιλι  ( όχι του survivor τον αλλονα ντε ) τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί (τουλάχιστον στου Καββαδία τα χρόνια κ τα παπόρια περίμενε τη βάρδια του την βραδινή να σχολνούσε ε?»

-«σωστά δεν μιλάω γιατρέ? Ναι βεβαία μια κατάντια «με δίχως πλευρικά» την απεύχομαι η αλήθεια είναι .Τώρα που το σκέπτομαι  κακώς πολύ κακώς την απέρριψε κείνη την πρόταση 18-30 , yolo, sex drugs & roc’n roll, ψέματα και βιντεοταινίες κ.ο.κ.» Ταμάμ του ταιριάζει η σκούνα , εξάλλου «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» και άμα έχεις κ τέτοιο τσούρμο, τύφλα να χουν του αστεριξ οι περιπλανώμενοι κουρσάροι. Κ ας είναι η μόνη καριέρα της νύχτας- που κορδώνεται-  πορτιέρης σε τριτοκοσμικό κωλάδικο της Εθνικής, σε παράδρομο βεβαίως βεβαίως… στα σκοτάδια κ τα σκοτεινά…

-«Ναι τα ξαναματαπατε αυτά. Για την αστική ανατροφή, τους τρόπους τους καλούς, το σεις, το σας κ τα κουραφέξαλα.και για το σεβασμό το είπατε. Οσο δείξαν στον πόνο, την αγωνία και το θάνατο, τόσο εισπράττουν. Και αι σιχτιρ . Και κουβέντα τσιμουδιά γιατρέ μου γιατί αγριεύω ε?

-«Όσο για την τσουπρα , τη γνωστή κ μη εξαιρετέα,  πάντων κ πασών και παλουκιών που εζήλωσε δόξα και τιμή «εταιρίας δολοφόνων» και πρόθυμη και ασθμαίνουσα και κλαίουσα να συντάξει την στερνή των επιθυμιών και παραδόπιστη κ σκορδόπιστη και το «σκατό μας παξιμάδι» ( όχι γιατρέ δεν υπαινίσσομαι τίποτα για την σακούλα που ίπταται κ προσγειώνεται… ουπς, τσουπ… βρωμάει) , προφανώς όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα… Όχι όχι το ορκίζομαι (στον Δια, Τοοτάτη, Ραμσή, Ιανό….) τυχαία η αναφορά στη κοπρια….»

-«Μα ναι , ας χαλαρώσουμε λίγο την κουβέντα μας γιατί η γυαλάδα στο μάτι σας τρομάζει ε? Δεν έπρεπε εσάς… ταπεινά συγνώμη, μα είδατε πως πλανάται κανείς. Τόσα περιστατικά και αγιάτρευτα, κρυωματάκι τα δικά μας…»

-«Μα ναι τώρα που το λέτε και αυτό χειρονακτική εργασία λογίζεται και δει κοπιαστική τα μάλα. Βέβαια σε ηλικίες άλλες είθισται τέτοιο … χμ ας σας κάνω τη χάρη κόσμια να εκφραστώ … παίγνιο… Αλλά ναι ναι συμφωνώ»

-«Και που θέλετε να ξέρω καλέ πόσο πάει η ταρίφα της. Δεν έκανα ρεπορτάζ για τα κόκκινα φανάρια . αν και προ διετίας στο τσακ την είχα την αποκλειστικότητα, 69 διαφορετικοί προορισμοί στο Αιγαίο λέμε…»

-«Ναι καλέ, ακόμα γελάω… αχαλίνωτη η φαντασία τους. Μα θα άφηνα την ομάδα χωρίς σέντερ φορ για ένα μήνα.  Άσε που σπόνσορα μας έχουν , μα την περσινή περσόνα θα έφερνα… για όνομα….»

volume  # 3 (Του γιατρού… «Αυτοί , αυτοιί, αυτοιιιιιί, ο έ ο » …)

-« Μη με μαλώνεις καλέ μου… ψύχραιμη ήμουνα στο τελευταίο λόγο… Ναι είσαι …ο μεγαλύτερος του είπα κ γέμισε το στόμα μου… Λακαμάς φυσικά»…

-«Και ξέρεις γιατρέ μου τι είναι όλοι στο τέλος σε επίρρωση των λόγων σου να προστρέχουν… Απόλαυση…»

-«Ναι κ τα κερατιάτικα χαράμι… και χουνέρι …Έχει γερή «ευχίτσα» στο κατόπι του. Όχι κακία δεν έγινα. Μπορώ και χειρότερα… Ναι ε? μα μη με προκαλείς. Εδώ το έχω… Και τα βουντού κ την γριά την κολλητή τσιγγάνα- Φάτα μοργκάνα… «Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες». Φυσικά και όχι εγώ… Οι άλλοι»

-«Μα τι να πρωτοπώ για τούτο το μήνα ? «wake me when September ends”… Το πιο  ευφάνταστο ? «αρχές εκεί, μια καταγγελία παρακαλώ …τον εαυτό μου να δώσω.  Καρφώτη».  Αχ δεν έχουν το θεό τους καλέ μου. Χαραμίζονται. Στράφι τόσο ταλέντο.  Δελφιναρίου κ Σεφερλή γωνία τα σενάρια τους.»

-«Αλλά τους μέτρησα… ναι τους μέτρησα… Και μου βγήκαν λίγοι,  πάντα λίγοι οι σκάρτοι. Τετράδα ομοούσια κ όμοια – όμοιος στον όμοιο κ η κοπριά στα λάχανα, ξανά πιπέρι … Ο …ρακης ο πιο μαλακάκος… μικρο-τετοίος λένε οι κακές οι γλώσσες ,  μετρίο-τετοιος παντού ,εξ ου κ τα κολλήματα του… μπαμπεσάκος του Τσιφόρου…  Όχι ο άλλος είχε μεγάλη  μύτη δεν… άλλη κατηγορία… Για τον Νικολάκη τα είπαμε δεν θα τα ξαναλέμε, τον ξέρασε η θάλασσα… κ ο αλήστου για ζει για πεθανει κανείς δεν τον αναγορεύει…. Ούτε καν οι νόμιμες σύζυγοι… Ναι αυτή είναι η τετράδα… ΣΑΝΓ λέμε το αρκτικόλεξο»

-«Και έλεγα τον πόνο μου στις γάτες  ---γάτες ντε--- εκείνοι οι καλοί, οι μαγγιωροι οι ναυτικοί, μπιτ δεν στροφάρετε γιατρέ? Κ η φουφού του καστανά, το φουμπου της εποχής… Ον λάιν τα καμώματα κ τα καθέκαστα τα μάθαινε η πιάτσα… Και με τους νερόμπατσους στο κατόπι… «τι έγινε? Για πες για πες»  ρώταγαν τα καλόπαιδα τα γνωστά τα λιμανίσια αλάνια… ε όχι δεν είπα πως είμαι παιδί καλό ποτέ εγώ … βούκινο, με το νι κ με το σίγμα κ με το σήμα και με τα καθέκαστα… Γελάνε κ οι πίντες είπαμε… κ οι ντόκοι… κ τα ξομολα… κ ξέρεις πως παίρνει τις φήμες το κύμα κ το νεράκι γιατρέ μου?  Από νησί σε  κυκλαδόνήσι και  μέχρι βουνήσια απόσκια φτάνει…»

-« Μα ναι, έμενα στα α@@δια μου , να κ αν πας να μου κάνεις κακό, να κ αν δεν πάς.  Μήτε φοβάμαι, μήτε φοβήθηκα… Κάνε – ναι για δοκίμασε με- να πειράξεις ανυπεράσπιστο αγαπημένο κ θα φτύσεις μαύρο γάλα. Κακιά? Είπαμε μπορώ κ χειρότερα…»

-« Μα ναι θα του παγαίνανε οι χειροπέδες… Όχι στο κρεβάτι… μπλιαχ το βόδι… Οι άλλες, εκείνες που δεν του φόρεσαν , σαν δεν τον άφησα να κάνει την αποκοτιά»

- «Ναι δεν θα σας χρειαστώ άλλο καλέ μου. Μπορείτε να μονάσετε… όχι δεν την είπα την τελευταία λέξη στους φτωχομπινέδες»

-« Και ναι, βέβαια, αυτό δεν ήταν ημερολόγιο… βιβλίο ολάκερο… Τρελό γέλιο λέμε… Εκεί με τα σενάρια τους –ποιος Φώσκολος καλέ το άλυτο μυστήριο του «αντ΄αυτού»…

Και να το ξέρετε κ για άλλα περιστατικά γιατρέ μου … «Όχι δεν είναι κακοί άνθρωποι οι ναυτικοί, αλλά ούτε κ οι πιο μορφωμένοι όλων, απλά πρέπει κ επιβάλλεται για ζωή κ για θάνατο να είσαι λέρα για να κουμαντάρεις μια γαλέρα… Και ναι  bocca lupo κατί ξέρανε ευχή είναι… bocca volpi πάλι δεν ξέρω…

-«και στο κατευόδιο το στερνό  πριν σηκώσει το μπλουσταρι καταπέλτη «Εσύ , εσύ τα κάμες όλα κ να πας να γαμηθείς…» και γελάω γιατρέ μου γελάω γιατί έχει η φήμη η έρπουσα πολλά ποδάρια… κ άντε τώρα να τους πεις κ να τους μολογήσεις πως για ξεμπρόστιασμα τους εξεπίτηδες το πέταξες το όνομα της σιμπρίας…» Και τσίμπησαν ψάρια μικρά κ μεγάλα… και γέλωτες από του αιγαίου μέχρι του Ιονίου τα νερά…

Ημερολόγιο καταστρώματος προς θεώρηση…over.