Στην ελλαδα τα καικια τα σκοτωνουν....

Βιαια, φριχτα κ ταπεινωτικα....
Οσοι αντεχετε δειτε τις πρωτες χτεσινες εικονες ....
Το επιδοτουμενο σπασιμο - κοψιμο ενος περιφανου σκαριου.
Στο Facebook θα δειτε ολο το φωτογραφικο χρονικο στην σελιδα μας Σκαρια & Πλεουμενα (εδω)

Τις επομενες μερες θα υπαρξει κ κειμενο.εδω το πρωτο Βιντεο
και στο My lefkada ολο το χρονικο  μαζι με μια συντευξη μου φορτισμενη.... δειτε εδω

"Αννα" ... των Βορειων Θαλασσων...

η τιμονιερα του Αννα μεσα απο το φακο της φιλης Νατ.Βαγενα

Αννα των Βορειων Θαλασσων…

Αννα με την Γερμανικη Σημαια…

Αννα του 1875 – Bremen για νηολογιο….

Ένα μακρόστενο ασπρο ξύλινο σκαρί, τυπικό δείγμα ναυπηγικής των βορειοευρωπαιων… λίγο μικρότερο από τριάντα μέτρα το μήκος του… Η ηλικια του μονο δέος προκαλεί… 137 χρονων… έχοντας  οργώσει, έχοντας  αρμενίζει όλες τις θάλασσες με τα  πανιά αρχικά κ αργότερα με μηχανή…Σκουνα το σκαρι του… η παλιοτερη λεει εν λειτουργια σκουνα που υπαρχει στα πελαγα κ εξακολουθει να πλεει…Στην Δανια την ναυπηγήσανε και για χρονια για πολλα χρονια στις Βόρειες τις παγωμενες θαλασσες δουλευε σαν ψαραδικο , εκεινων των καιρων.

Τα τελευταία χρόνια,  τους χειμώνες, ναυλουχει στα μέρη μας,  στο νησι μας… Γνώριμοι λοιπόν του χειμώνα, με τον  γερμανό ιδιοκτήτη του… Ένας τύπος μεσήλικας γενειοφόρος ασπρομάλλης  που νομίζεις ότι  η φιγούρα του ξεπήδησε μέσα από πειρατικές  παλιές ιστορίες.

Το καλοκαίρι κ καμία φορά την άνοιξη –στο Πάσχα των καθολικών -  το γέρικο σκαρί γεμίζει φωνές χαρούμενες, τότε που έρχεται η οικογένεια του κ τα πιτσιρίκια , ποδήλατα, μπάλες , βατραχοπεδιλα στο ντεκ …τότε που σαλπάρει για το αιγαίο, για τις Σποράδες , για τα Δωδεκάνησα … ανοίγει το φλόκο ανοίγει κ τα μεσιανά κ ξεκινά. Και τυχαία μας  συναπαντήματα, στην Σκιαθο, στην Λερο , η μεσομπουγαζα …σαν να συναντάς απρόσμενα έναν γνωστό σε άγνωστα κ απομακρυσμένα λημέρια… 

 

Κάποιους χειμώνες , με δυο κουβέντες σκόρπιες, μισες στα ελληνικα, μισες στα αγλλικα,  συντροφιά του κρατάμε του Γερμανού μας ,  στα μαστορέματα, όπως τότε που άλλαζε τα καταρτια, που εκανε μπαλώματα κ μερεμέτια στο κατωκαραβο….

Είχα ζητήσει τότε να μπω στα ενδότερα του Αννα… λίγες φορές εκφράζω την επιθυμία να μπω μέσα σε ένα σκάφος ξενο…σαν να πρόκειται για βεβήλωση ,για ιεροσυλία , σαν να του ταράζω την ησυχια… όμως η επιθυμία μου να μπω στους αλλουεδες τους εσωτερικούς, να δω τους μέσα χώρους, τις καμπινές , τα ξυλά τα παλιά , τα εκατόχρονα ήτανε έντονη, σαν την περιέργεια μου…

Τι μου εμεινε… τι θυμαμαι… μα την μυρωδιά… αυτή τη γνωριμη του παλιοκαιρισμενου ξυλου κ των σεντινονερων , την ιδια που όλα τα παλια σκαρια εχουν, μια μυρωδια που δεν απολείπει , ακομη κ από  του πληρωματος το πετσι …σαν να ποτίζετε με αυτήν.

Ένας διαδρομος αβερτος, διχως φραχτες κ στεγανα ετσι όπως ,παλια τα φτιαχναν ετουτα τα σκαρια , προ κανονισμων… ένα αμπαρι όλο το κατωκαραβο κατω από την κουβέρτα. Να έχει χώρο για τα φορτια , για τα αλιευματα,  να εχει απλα…  Δωματιάκια , με κουκέτες ξύλινες στενές, μια κουζίνα με τα βασικά, το ίδιο κ το μπανιο… είχα την εντύπωση πως  μεταφερόμουν πίσω στο χρόνο , δίχως τις ανέσεις , τις πολυτελιες , τα αυτονοητα των σκαφων των συγχρονων… τα βασικά μονο  , τα απολύτως απαραιτητα… τοσο απλα , τοσο λιτα, τοσο αληθινα.

Και πίσω στο κατάστρωμα , δεν ηθελα να αισθανομαι σαν εισβολεας στην ψυχη του σκαριου… πισω στην κουβερτα…σε αυτό που φαινεται προς τα εξω. Σε αυτό που θελει να δείχνει…

Τα ειδα όμως τα δεσίματα του, τα στραβά, τις πικεριες κ τις καδινες… σαν να αφουγκραζομουνα πως οι καραβομαραγκοι της εποχής κ της χωρας του τα εδεναν τα σκαριά τους. Να αντεχουν σε φορτια κ φορτωματα, να αντεχουν σε καιρους αγριους χειμωνιατικους κ θάλασσες φιλόξενες…

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε το γνώρισα,  όμως δεν βοηθα η μνημη… πραγματικά πότε το πρωτοαντικρυσα ? ίσως μια φορά που έμπαινε στο δίαυλο ρυμουλκούμενο κ λαβωμένο, αλλά σαν όλα τα γερικα σκαρια, σαν όλα τα περιφανα, που εχουν φαει με του κουτάλι την αρμυρά κ τα πέλαγα, τον οίκτο δεν τον προκάλεσε, μήτε την λύπηση μου…. Έπλεε ακόμη κ τότε αγέρωχο  γνωρίζοντας πως επέζησε τόσων κ τόσων πλεούμενων…πως μια αβαρία δεν θα του στερήσει το γόητρο ούτε την γοητεία…

Πήρα να αναμετρώ τότε, όχι πόσες θάλασσες, μα πόσους πόλεμους, ποσά γενονοτα της ιστορίας ,πόσες γενιές γνώριζε, ποσες περιπετειες… όχι σε ποια πέλαγα μα σε τι καιρους κ τι χρονους περιπλανήθηκε κ ένοιωσα δέος … σεβασμο ανειπωτο… 1875 εγραφε στην ξυλογλυπτη πινακιδα της πρυμης…

Και  έπιασα το ξύλινο τιμόνι , στην σκαλιστή την τιμονιέρα κ ένοιωσα να μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο, πίσω στις εποχές, πίσω στις μνήμες..

Θελω την ιστορια του να μαθω..ο πλοιοκτήτης ο τωρινός δέκα πέντε μόλις το εχει στην κατοχη του… «Κάποια στιγμή ελα να σου την πω» μου λεει στα αγγλικα , να βρω κ φωτογραφίες…» Βιβλίο λέει ετοιμάζουν στο εξωτερικό που θα το περιλαμβάνει σαν την τελευταία,  την πιο παλιά εναπομένουσα σκούνα…

Και περάσαμε μαζί, χώρια κ αντάμα, ξεχειμωνιασματα , ποτέ στην Μαρινα, ποτε στο μωλο, στο δρόμο του κάστρου εκεί στον πόντε…

Εκεί άραξε κ φετος…

 

Μια παρέα όλα τους … το ψαραδικο το τρεχαντηρι από το καστρο τα δυο τα δικα μας , το κατασχεμενο “Hina te Fatu” ,  το “Αννα” κ ένα μικρο εγγλεζικο “Pandora of Down” που το τσάκιζε κάθε φορά ο νοτιάς διχως στρωμάτσα κ μπαλονια..

Και μια μέρα του Νοεμβρη το Αννα έφυγε… το αναζήταγα  από αλάγρα από το δρομο… κατι ειχε χαλάσει τη σειρα…

Το είδα την ίδια μέρα στην Μαρίνα… και ο γερμανος του εκεί,  παρόν…Θα άλλαξε λεει την μηχανή… Όλα προβλήματα ήταν η παλιά… θα βάζε κ μια μικρή εφεδρική, έτσι να βρίσκεται …μας ρώτησε κ για τα δικά μας τα ταξίδια, για του κουρσάρου την πλεύση για την συμπεριφορά στα κύματα. Θα εφευγε τις επομενες μερες… προβληματα στην πατρίδα. Θα γύριζε άνοιξη…

Και ξημέρωσε εκείνο το πρωινό μετά τα αγρία 9αρια του μαΐστρου… Άυπνη από την έγνοια κ την αγωνιά όλο το βράδυ για τα σκάφη πήγαμε με το φως της μέρας πρώτα από την μαρίνα κατά πως το συνηθίζουμε…

Είναι το ματι μου μαθημενο από μακρυα να πιανει τις παράταιρες εικόνες, συνηθισμένο να βλέπει τα ασυνήθιστα…Πριν τη στροφή τα άλμπουρα γερμένα με κλίση μεγάλη κ ανεξήγητη…-«Ωχ  το Αννα, εχει  μπατάρει »….

Το σφιξιμο της καρδιας στην θεα του σκαριού του βουλιαγμένου δεν μπορει να αποδοθεί με λόγια. Γροθιά στο στομάχι το θέαμα. «Το καημένο» .. .σαν άνθρωπος , σαν δικος… τραυματισμένο αναζητούσε την βοήθεια κ την  σωτήρια από τους ανθρωπους που προσετρεξαν … Παραδοξως ηταν ακομη περιφανο κ ας ηταν από το βραδυ βυθισμενο… Εκει αναμεσα 8- 9 την ωρα που φορταρισε ο ανεμος, την ωρα που μας εκοψε εμας δυο καβους , εγινε το κακο… σε δεκα λεπτα μεσα ειχε μπαταρει, αστραπιαια , πριν το παρει κανεις χαμπαρι, αθορυβα.

Ταινιες απαγορευτικες να  κλεινουν την προσβαση δεν ειχαν ακομη μπει κ ο γερανος περιμενε τον δυτη να τελειωσει κ να περασει τις φασκιες… να παμε λιγο κοντα να το δουμε…

 

-«Παιδια μακρυα» δεν ξερουμε τι γινεται σε ένα ξαρτι κ σε ένα σιδερο βαστιεται να μην μπαταρει εντελως.

Και τοποθετουνται οι κωνοι οι απαγορευτικοι, κ οι κοκκινες κορδελες κ οι αδιακριτοι – εμου συμπεριλαμβανομενης- κ οι μη εχοντες εργασια να κρατηθουν μακρυα….

Και φυσικα το φραγμα για ενδεχομενη ρυπανση , αυτό που εβλεπα μονο στις ετησιες τις ασκησεις…

Και κρυο  αγιαζι να πηρουνιαζει τα σωθηκα…αλλα όχι θα καθισω εκει οσο αντεξω…δεν μπορω να φυγω , δεν θελω να φυγω τους λεω. Κ ας μην υπαρχει λογος προφανης περα από την  ονειροπαρμενη αντιληψη μου που  πιστα υπηρετω κ πρεσβευω…πως τα σκαφη και  ψυχη εχουν  κ υποφερουν…

Και εμεινα εκει ένα τετραωρο να χαζευω τους ιμαντες, τις αντλιες, τις μανικες ,τον γερανο , να ακουω των ξυλων το αποκρουστικο τον ηχο την ωρα που  ζοριζονταν, που τριζαν από την βιαιη επαφη με τον ντοκο …να αφουγκράζομαι τα λόγια κ τις κουβεντες, να προσπαθω να βγαλω νοημα , να καταλαβω γιατι βουλιαξε, να ακούσω η ζημία κ η αιτία ποια ηταν… Εικασίες κ σενάρια από τους συνήθεις περίεργους ομογυρους μου  κ όταν δεν ενοχλουσα ,όταν η στιγμη το επετρεπε ,να  προσπαθω να ξεκλεψω από τους πιο αρμοδιους καμια εγκυρη πληροφορια…

Και απεμεινα εκει , καθισμενη πανω στην πυροσβεστικη φωλια ,να βλέπω το δυτη να βουτα , να βγαινει, να δειχνει, τον γερανο να σηκωνει κ να κατεβάζει το βελόνι κατά το δοκουν, τις αντλιες να δουλευουν, τα πανιολα να αφαιρουνται , ότι βαρος από το καταστρωμα μπορουσε να μεταφερθει, να βγαινει στο ντοκο.

 

-«έχει ζημία ? πως έγινε?»

-«δεν μπορώ να δω ακόμη»

-«έχει καθίσει?»

-«όχι ευτυχώς το συγκράτησαν τα ξάρτια. Δεν έστρωσε»

κ μετά από κάμποσο κ από πολλές του δυτη βουτιές στα εξω αλλά κ στα ενδότερα με τον φακό  – πω πως πιανοταν η ψυχη μου εκεινη την ωρα- …

-« δεν βλέπουμε ζημία , μόνο την μπούκα της εξατμισης διχως ταπα, αυτή  της μηχανης που αφαιρεθηκε,  , από κει  καλαρισε τα νερα.»

 Τεσσερις ωρες στο κρυο μεχρι που απέμεινα μονη…

-«Εσυ θα μου πεις τι κανεις εδώ?»

-«Εγω? Μα δεν μπορώ να φύγω» λέω διχως να εχω κανενα επιχειρημα….

Αλλά εφυγα, κ όταν γύρισα το βρήκα ρυμουλκιο  να είναι στους ιμάντες του λιφτ στερεωμένο… κ χάρηκα που τα έξαλλα του κ τα πλαϊνά τίποτα δεν είχανε, τιποτα δεν παθανε… και που αντεξε αν κ με το εσωτερικο τραυματισμενο…τουλαχιστον δεν ηταν μεσα οι μηχανες …γλυτωσανε…Detroit η παλια , -Deutsch η καινουργια …

Αμέλεια δηλαδη η αιτία … ούτε τα παλιά βρεχαμενα εφταιγαν , ουτε σοκορο ανοιγμένο υπηρχε, ούτε στουπί βγήκε… νερά που μπηκαν από την τρυπα της εξατμισης… ηταν δεν ηταν 10 εκατοστα η διάμετρος…αμελητεα σε σχεση με ένα σκαρι τριάντα μέτρο σχεδόν.μα μοιραία….

 

Και πέρασαν κάποιες μερες κ το γνώριμο βανακι με της γερμανικές πινακίδες εκανε την εμφανιση του… Και εκεί στην ιδια μεριά που ήταν το Αννα  φασκιωμενα φορτια ολοκληρα με αχρηστα πια αντικειμενα των σωθηκων… στρωματα, ξυλα – φορτηγα ολακερα- , καλωδια, συσκευές, ψυγεια, κουζίνες , εργαλεια, ένα μωρουδιακο πλαστικο παπουτσι… θλιβερές ντάνες στοιβαγμένες στην στεριά …

Πάμε κοντά ,μια καλημερα τουλαχιστον την οφειλουμε…ξερω πως τετοιες ωρες οι κουβεντες είναι μετρημένες ή μαλλον πρεπει να είναι….

 

Τι εγινε ?ρωτω ….

«Μια Μαλακια» η φραση αυτή στα ελληνικα…. Ετσι ειπε ο γερμανος… «μα δεν παει το μυαλο σου πως θα θαλασσωνε ετσι… την προηγουμενη μερα εφυγα… Την προηγουμενη μολις μερα εφυγα… Εχω τον πατέρα μου στο νοσοκομείο. Που να το φανταστω, ηταν ψηλα η μπουκα, 20 ποντους 25. Ητανε κ αλαφρυτερο, ξεσαβουρωτο  εναμιση τονο διχως τη μηχανη… ξερεις ε δεν την εβαλα γιατι η ρεβερσα ηταν άχρηστη κ περιμενα την καινουργια» « Δυο ατομα ειχα που το βλεπανε…. Και ειχα τεσσερις  αντλιες 2 από τις μπαταριες κ δυο 220.. αλλα δεν τα πρόφτασαν τα νερα… καικια σαν αυτό δεν έχουν στεγανά… δεν θελει κ πολύ να γεμιζει νερα, είναι κ αμπασο… θυμάμαι στο Αιγαίο ημουνα , έψαχνα καλαφάτη για ένα σοκόρο, ένα αρμό 15 εκατοστα… 20 λεπτα έλειψα κ το βρηκα σχεδόν 2 πιθαμες βουλιαγμένο κ δεν έβρισκα πουθενά – εξόν της Λερού – λιφτ να με τραβήξει…δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό.

Εχει ασφάλεια? ρωτώ…

 από την πρωτη στιγμη φανταζομουνα πως δυσκολα καποια ασφαλιστικη θα αναλαμβανε τοσο παλιο σκαρι… «όχι καμια δεν δεχεται να το ασφαλισει…αλλα αν ηταν ένα ψευτικο  πλαστικο της σειρας δεν θα υπηρχε θεμα… Δες τοση ταλαιπωρια , τοσο κοπανισμα κ  τα στραβα του αντεξαν, τα μαδερια δεν παθαν τιποτα…»

Είναι μεγάλη η ζημία ? ρωτω….

Βλεποντας στρωματα , εξοπλισμο, την βαπορετα, την γεννητρια , ηλεκτρικα πεταμενα χυμα εξω…

«Μεσα διαλυθηκαν όλα. Τιποτα δεν εμεινε όλα από την αρχη. Τα ξηλωνουμε όλα. Δεν εχω λεφτα να τα φτιαξω σιγα σιγα, όμως την ωρα που ηταν βουλιαγμενο ο γιος μου ο μεγαλος – 13 είναι, με κλαμα στα ματια μου ειπε πως πρεπει να το σωσουμε , πρεπει να το κρατησουμε, του το χρωσταμε. Αυτος με επεισε.»

«βγαζω σιγα σιγα τα πραγματα από μεσα , κ μετα θα το ξεπλυνουμε ολο με γλυκο νερο με το πιεστικο γιατι οσο καλο κ αν εκανε η αρμυρα στο κατοκαραβο κ στις ξυλοδεσιες  τοσο κακο ηταν για όλα τα υπολοιπα… από την αρχη ολες οι ηλεκτρικες εγκαταστασεις, τα οργανα , όλα… Μεγαλη ζημια… κ πρεπει να στεγνωσει καλα…» και πρεπει να ξαναφυγω…. Λεω από βδομαδα να το ξαναριξω διπλα, ειδες τι καιρο λεει τις επομενες μερες?»

Ειπαμε να περασει η νοτια , να περασει κ το 7αρι του μαιστρου… μετα ρυμουλκουμενο το χτυπημενο Αννα  θα παει παλι στην ιδια μοιραια θεση  από Γεναρη κ για ένα τριμηνο θα αρχισουν οι επισκευες κ κατά την ανοιξη θα βγει εξω στην στερια για τα μερεμετια τα υπολοιπα , να φτιαχτει της πρυμης το τακαδο , να τσεκαριστουνε οι αρμοι…

Αντεξε όμως λεω… αυτό εχει σημασια… αντεχει ακομη…και σιγουρα  θα  πλευσει ξανα με νεες μηχανες στα πελαγα μας… μια αβαρια ητανε, μια ατυχη στιγμη , μια μελανη όχι σελιδα μα κουκιδα στα τοσα χρονια ιστοριας του… Και φυσικα  τα αρμενα του θα τα ξανανοιξει…

Και στο κατω κατω της γραφης, μαθημενο είναι από περιπετειες… ξερει να αντεχει κ να επιζει  και να επιμένει…ως η παλιοτερη σκουνα , το παλιοτερο σκαρι εχει αντοχες ακομη…

Και ως επίλογος , ως επιμύθιο….

«Το ξέρεις πως είναι η δεύτερη φορά που βουλιάζει?

Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το γάζωσαν με ριπές , το βούλιαξαν στην Νορβηγία…σε  λαθρεμπορικό λέει το είχαν μετατρέψει…»

Και από την σαβουρα των ξυλων που πανε στην χωματερη, ένα ροδοξυλο, μια ελια, ένα μπανιολο  ( για πυρογραφια του ) πηρα κ ένα ξυλινο –αλμυρισμενο- μπολ…. Ενθυμιο της περιπετειας του Αννα…

Και ως υστερογραφο, ως ευσημο – τιμη μου κ καμαρι-  σε σπαστα ελληνικα ο χαιρετισμος του Γερμανου φιλου , όταν επιτελους γελασε βλεποντας με φορτωμενη με τα ξυλα τα πεταμενα του Αννα….

«Εσυ… πολύ Τρελλος»…. Μα αν δεν ειχα ετουτη την τρελλα θα αγαπουσα τοσο ετουτα τα σκαρια?

Ριο - Αντιρριο

Εχω ξαναγραψει πως ειναι η χαρα μου κ η τιμη μου μεγαλη οταν καποια κειμενα που γραφω βρισκουν ανταποκριση...
Πως λοιπον να μην χαρω με τους ανθρωπους, τους ναυτικους , τους καπεταναιους αλλα κ τους αλλους που εφτιαξαν ενα βιντεακι με τα Φερρυ , με ενα υπεροχο τραγουδι συνοδεια του κ στο τελος μια ευχαριστηρια αφιερωση για το κειμενο.
Απο καρδιας κ δημοσιως το ευχαριστω μου....
Εδω το βιντεο με τα σκαρια που σε πεισμα των καιρων εξακολουθουν να ταξιδευουν κ να επιμενουν.
f/b riou antirriou 
και το δευτερο βιντεακι με το αγαπημενο wind of chnage εδω

καταπλους Εφοπλιστη...

Τευχος νοεμβρη του 2012...
ενα κειμενο μου για τις αγαπημενες παντοφλες μας...
Εκει που ξεκινησαν ολα - οπως εγραψε αγαπημενος φιλος που τωρα ξερω πως χαμογελα....

Αντιγραφω την αρχη του αρθρου μου οπως ειναι δημοσιευμενη στην σελιδα  του αγαπημενου ναυτικου περιοδικου....

Κατάπλους

«Οι φίλοι τους φεγγάρια ήταν νησιά…», στο ναυτικό το χάρτη μια δυο όλες κι όλες οι πορείες τους οι χαραγμένες και αποτυπωμένες. Ατέρμονες, αέναες, επαναλαμβανόμενες.
Δεν υπάρχουν νησιά άγνωστα ούτε ξέρες κρυφές και ύφαλοι. Όλα γνωστά, όλα μονότονα γνώριμα. Τα φεγγάρια των νυχτερινών δρομολογίων πήραν τη θέση των άγνωστων νησιών· εκείνων που ποτέ ο κάβος τους δεν θα τ’ απαγκιάσει, ούτε το αντιμάμαλο των βράχων θα τα βρέξει…
«Το πιο μακρύ ταξίδι τους αυτό…» των πορθμείων. Προορισμός και αυτοσκοπός τους η ζεύξη των κοντινών ακτογραμμών. Ίδιος ο μόλος, ίδιος ο ντόκος, ίδια η ώρα. Δρομολόγιο αυστηρά προκαθορισμένο.
Πού και πού καμιά φουρτούνα, ίσα να «αλμυρίσουνε», να στάξει λίγη σκουριά η λαμαρίνα, να δουλέψει λίγο το ματσακόνι· και ανάρια κανένα απαγορευτικό να σπάσει τη ρουτίνα, κανένας μικροκαβγάς οδηγών, καμιά αδημονούσα αγριοφωνή επιβάτη…
Διαβάστε τη συνέχεια στον «Ε» Νοεμβρίου...

Εναν αιωνα πισω....

Μια ιστορια παρελθοντων χρονων, αιωνοβια κ προγονικη σημερα ...γιατι η ιστορια η επισημε γραφεται κ απο τις πινελιες απλων μεγαλων ανθρωπων...
Ξερω θα μου πειτε - πως περα απο καποια ψηγματα- η ιστορια αυτη δεν ειναι αμιγως θαλασσινη... Ομως ειχε το αρωμα κ τη γευση των ναυτικων αφηγησεων... θα μπορουσε καλιστα να εχει ειπωθει σε καποια πρυμη σε καποια κουπαστη...Και σιγουρα μεσα στον βιο , την πολιτεια κ την ψυχη του Προσπαππου αυτου αναγνωρισα χαρακτηρες κ συμπεριφορες κ τσαγανο που αν μη τι αλλο περασε σε μια επομενη γεννια , σε ενα εγγονι, σε εναν καπετανιο...

-----


Απο μικρή αγαπούσα τα παραμυθία κ τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατερας μου, για τα ταξίδια του , για τις θαλασσες του αλλα κ για τους προγονους ...
Για παπουδες κ προσπαπουδες... Καθώς μάλιστα εγω την πατρογονική Σαμο δεν την γνώρισα , δεν την εζησα , οι ιστοριες αυτες , για την ηγεμονια, για τους αγωνες τους απελευθερωτικούς απέκτησαν ξεχωριστή θέση στην καρδια μου...
Χτες βροχερο απόγευμα γαρ  - εφτασε η ριπη του ανεμου τα 11 μποφορ- ,κ ο Καπτα Σταυρος ξεμπαρκος  κ η κουβεντα το φερε να μου διηγηθει μια ιστορία ... για τον Παππού του τον Μανόλη, τον προπάππου μου ... τον χατζηπαναγιωτη γνωστο ως καραπαναγιωτη...
Πρωτοπαλικαρο του Σοφούλη του θεμιστοκλη στον αγώνα για την ανεξαρτησια, για την δολοφονια του ηγεμονα του Κοπαση εκει πριν έναν αιώνα... θυμάμαι την γιαγιά μου την Σοφια  που χε κορνιζαρισμενο ενα εξωφυλλο κιτρινιασμενης εφημεριδας... κατι ελεγε για ένα παλικαρι – τον πατερα της- που αφοπλισε ένα ολακερο φυλάκιο…
Όμως μπερδεμένες είναι οι θυμισες από τις ιστοριες εκεινες κ καιρος να τα ξεμπλεξω… Κ αρχιζει η εξιστοριση …χειμαρρος ορμητικός του Καπτα Σταυρου…
«Ητανε παλικάρι γεροδεμενος ο Παππούς μου… τον θυμαμαι που ολοι τον σεβονταν μεχρι τα τελευταια. Εμπαινε στο καφενειο κ σηκωνονταν να καθισει ο μπαρμπα Μανωλης. Ειχε ιστορια πισω του αλλα σπανια μιλουσε… σαν ημουνα μικρος , μου ειχε αδυναμια από όλα τα εγγονια. Ελα Σταυρακι να σου πω την ιστορια… Δεν μιλαγε πολύ , σχεδον καθολου για τα περασμενα…»
Και ελεγε για τοτε που ηταν σύνδεσμος για τον μακεδονομαχο τον  Σταυρουδη τον δολοφονο του ηγεμονα. Δεξι χερι κ εμπιστος του Σοφουλη , θαραλλεο παιδι τοτε. τον βαλαν να περιμενει στο στενο να φυγαδευσει τον φονια. Όλα σχεδιασμενα αλλα ο Σταυρουδης τραυματίστηκε κ λαθεψε τον δρομο κ δεν πηγε εκει που τον περιμενε ο παππούς  αλλα τράβηξε κατά το μοναστήρι της Αγιας Ζωνης… Οι διωκτες του από τα αιματα τον βρηκαν κ τον σκοτωσαν… Η αρχη όμως ειχε γινει… έπαυε η ηγεμονια κ η Σάμος θα ενώνονταν με την ελλαδα, υπηρχαν όμως ακομη τα φυλακια, οπλισμενα με ενθερμους υποστηρικτες της ηγεμονιας… ένα τετοιο πηγε κ αφοπλισε ο παππους κ τον εγραψανε οι εφημεριδες…
Το ελεγε η καρδια του κ η ψυχη του κ ητανε ατρομητος…
Και μετα δεκα χρονια  σχεδον , με της μικρασιας τα γεγονοτα λιγο πριν την εκκενωση τον πέμπουν στα παραλια  απεναντι με μπιστικα εγγραφα κ ντοκουμεντα να τα παραδοσει  στους αρμοδιους , βαρδα μην πεσουνε στα χερια των Τσετων… οδηγιες για να περασει ο κοσμος απεναντι στα νησια με ασφαλεια καθως η επερχομενη καταστροφη φανταζε ορατη… Και φτανει με το φιλο – που ελαμνε την μικρουλα βαρκα- κοντα στον Μεανδρο τον ποταμο … και προχωρανε να συναντησουνε φυλακιο ελληνικο εκει που οριζε το σχεδιο , όμως οι τσετες τους κυκλωνουνε κ τους επιτειθονται… πολεμανε γενναια αλλα είναι μολις δυο, οπισθοχωρουν στην βαρκα. Δεν πρεπει να παρουν τα χαρτια οι νεοτουρκοι… στην βαρκα μεσα κ πετρες , εσχατο μεσο αντιστασης… Ο φιλος από το Τηγανι, κωπηλατει, ο παπους τουφεκαει… Μια σφαιρα τον πετυχαινει στο χερι το αριστερο κ μια εξοστρκιζει πανω στις πετρες κ καρφωνετε στο μετωπο ξυστα…Κουπι γρηγορο να απομακρυνθουν να μην τους φτανουν τα πυρα … Και λιγα μιλια πιο περα ελληνικο πολεμικο, τους κανουν νοημα να πανε κοντα τιποτα ,βλεπουν το πλοιο να τραβα ροτα για τα παραλια εχει που είναι μαζεμενος κοσμος… Φωναζουν , προσπαθουν να τους φτασουν να τους ειδοποιησουν πως είναι παγιδα , δεν είναι προσφυγες ηταν Τουρκοκρητικοι εκεινοι που τους γνεφαν να πανε σιμα να τους μαζεψουν. Ο κυβερνητης του πολεμικου αδιαφορει για τα νευματα… πλησιαζει, κατεβαζει βαρκες , παει να παραλαβει τον κοσμος… Τους αποδεκατιζουν τους αμεριμνους ναυτες από στεριας οι οπλισμενοι αντιπαλοι… Αρον αρον το πολεμικο ανακρουει πρυμαν…
Πισω στην Σαμο… Αιμοφυρτος φτανει στην παραλια ο παππους.
- «Μανωλη πονας ?» του λεει ο φιλος.
 -«Το χερι μου πονα πολύ αλλα εμενα με ανησυχει η σφαιρα στο μετωπο» λεει κ σφουγγιζει με ένα πανι τα αιματα… κ τοτε πιανει κατι σαν καρουμπαλο.. .ψηλαφει το βολι στο κουτελο, δινει μια κ το τραβα… Επιφανειακο το τραυμα… Όμως το άλλο στο χερι σοβαρο… Στο νοσοκομειο του νησιου προσπαθειες να βρουν, να βγαλουν την σφαιρα , στον ιδιο θαλαμο κ ναυτες τραυματιες του πολεμικου….
Εναμιση χρονο πεδευονταν με το χερι ο παπους… εκανε συρριγιο κ τοτε ένας φιλος του γιατρος  ο θεμελης –αλλα της αλλης της παραταξης του λεει- …
-«ενας μονο θα σε γλυτωσει… είναι ακριβοθωρητος γιατρος στον Ευαγγελισμο, πρεπει εκει να πας. Για να σε δεχτει να βαλεις μεσο το Σοφουλη – είναι στα μεσα κ στα εξω τωρα, λυνει κ δενει, αλλα δεν θα πεις πως σε εστειλα εγω …»
Παει ο Παππους Αθηνα, ζητα ακροαση από τον Σοφουλη – μεγας κ τρανος τοτε… Τα εφτα τα υπουργεια του Σοφουλη λεγανε… Ο φρουρος εξω από τα γραφεια ζητα διαπιστευτηρια από τον απροσκλητο επισκεφτη… Ο χατζηπαναγιωτης , ο καραπαναγιωτης ο Μανωλης να πεις του αρχηγου… Όμως ο αργηγος λεει δεν δεχεται επισκεψεις, είναι τα σφοδρα απασχολημενος , καποια άλλη φορα ισως… Το παραπονο, η απελπισια, η αντρικια του ψυχη , τον κανει να σπρωξει το φρουρο να ανοιξει βιαια τις πορτες κ να μπουκαρει στου αρχηγου το γραφειο….
-«Βρε Μανωλακι λεει αυτος εκπληκτος, πως μπαινεις ετσι?»
-«Ετσι ειπαμε αρχηγε, εγω κοντεψα να πεθανω για σας κ τωρα που θελω την βοηθεια σου κανεις πως δεν με ξερεις…»
-«όχι παρανοηση… δεν καταλαβε ο φρουρος» κ  λοιπες αερολογιες  ψελισε να μαζεψουν κ να δικαιολογισουν τα αδικαιολογητα…
Λεει ο παπους το κ το… «μου ειπαν πως μονο ετουτος ο γιατρος θα σωσει το χερι μου , θελω αυριο να κανονισεις να μπω στον ευαγγελισμο…»
-«μα να σε παω σε καποιον αλλονε δικο μου…»
-«Όχι σε αυτόν μονον μου ειπανε κ ακου να δεις αρχηγε σε αγαπαω κ σε πιστευω αλλα αν μεχρι αυριο το πρωι δεν εχεις κανονισει να μπω θα γυρισω κ θα σε σκοτωσω κ το ορκιζομαι…»
Ηξερε ότι το εννουσε… την άλλη μερα υπουργικο αμαξι τον μετεφερε για το νοσοκομειο…
Θηριο καθως ητανε την ωρα του χειρουργιου , καθως δεν τον επιανε η ναρκωση , εσπασε τους ιμαντες που κρατουσαν το χερι το καλο δεμενο κ τιναξε την μασκα την ωρα που επεφτε μια σταγονα χλωροφορμιου….
Την βγαλανε την σφαιρα … όμως το χλωροφορμιο όπως του πε ο θεμελης σε τρεις μηνες του εριξε όλα τα δοντια… «θα χασεις κ πεντε χρονια από την ζωη σου»…
Την σφαιρα εκεινη η γιαγια η Μαρια την ειχε σε καντηλι ασβεστο κ από κατω ματσο τα εγγραφα εκεινα τα μπιστικα… Ο καπτα Σταυρος ειχε προλαβει παιδι όταν ητανε να τα διαβασει… μετα το θανατο του παππου χαθηκανε κ εκεινα μαζι του….
Μεχρι το τελος ο παπους ηταν πιστος στην ιδεολογια του, πιστος στο οραμα του πως αγωνιστηκε για μια πατριδα καλυτερη…
Ξερω πως υπαρχουνε ακομη πολλες πολλες ιστοριες για τον παππου τον Καραπαναγιωτη όπως και για αλλους «μικρους» αλλα τεραστιους στην ψυχη ανθρωπους… Αν εστω κ μια ρανιδα από το αιμα τους κυλα μεσα στο δικο μου, αν εστω κ λιγο από το τσαγανο τους κληρονομησα τοτε ειμαι περήφανη που ειμαι από κεινη την γεννια… Όχι για της μαχες κ τους πολεμους τους, ουτε καν για τα πιστευω τους κ τους οραματισμους τους μα για την δυναμη της καρδιας κ της ψυχης τους….

Ποση χαρα....

Ποση χαρα μπορει να δωσει τυχαιο γκουγκλαρισμα... 
Ψαχνοντας για καταχωρηση επαγγελματικη σε καταλογους με το επιθετο μου , βρεθηκα μπρος σε μια αναπαντεχη εκπληξη.... Ομαδα μαθητων γυμνασιου ( 7ο Καβαλας ) πηρε αποσπασματα παλιου μου δημοσιευματος στον Εφοπλιστη -σχετικου με τα μικρα καρναγια- για να φτιαξει μια σχολικη εργασια -παρουσιαση.Μαλιστα με ευχαριστει κιολας... Ισως απο τις πιο μεγαλες χαρες... η μεταλαμπαδευση των οποιων παραδοσιακων γευσεων σε καποια παιδια φανταζει πραγματικα τιμιτικη, το ιδιο κ η αναφορα του κειμενου ως πηγη...ενα μικρο λιθαρακι ...πολυ μικρο να πω πως κατι, καπου βοηθησα κ εγω...
Αναδημοσιευω το κειμενο απο την σελιδα τους κ παραθετω κ το αντιστοιχο λινκ
----

Καρνάγια

μικρά

μικρών ξύλινων

σκαφών.

Τ

αρσανάς (ο) ουσ. [τουρκ. Tersane], ναυπηγείο, ναύσταθμος.
Όσο και αν έψαξα στο λεξικό, τα λήμματα καρνάγιο, καρναγιέρης απουσίαζαν παντελώς. Αναπόφευκτος ο συνειρμός. και συνάμα σκληρή η διαπίστωση: σε λίγο θα απουσιάσουν παντελώς και από τη ναυτοπαράδοση της χώρας ετούτης της θαλασσινής.
Όχι βέβαια τα καρνάγια τα σύγχρονα, με τις ράγες, τα τρέιλερ και τα συστήματα ανύψωσης, εκείνα των πλαστικών ιστιοφόρων, ούτε αυτά των μεγάλων σιδερένιων κατασκευών, αλλά τα μικρά - εκείνα που επιτρέπουν το όνειρο - που χάνονται, των ξύλινων σκαφών, των τρεχαντηριών, των καϊκιών, των ανεμοτρατών, των καραβόσκαρων.
...........
Εκεί όπου ακόμη υπάρχει η ιεροτελεστία του βγαλσίματος και του ριξίματος με βάζα και σκάρες ξύλινες, εκεί όπου ανάκατα μυρίζουν η πίσσα, το καμένο ξίγκι, το δηλητήριο της μουράβιας, τα πότα της μπογιάς.
Η μυρωδιά του φρεσκοπλανιαρισμένου κυπαρισσιού, η ρετσίνη του πεύκου και η αποπνικτική σκόνη του ιρόκο (λένε μάλιστα ότι όποιος δουλεύει πολύ αυτό το ξύλο γίνεται οξύθυμος και με νεύρα πολλά.).
Τυχαία άραγε σε καμβάδες ζωγράφων απαντιώνται συχνά ως θεματογραφία ;
Με τη φλόγα του καμινέτου ακόμη αναμμένη, σκαλωσιές σκαρωμένες. Μέσα στη σκόνη του πριονιδιού, όσο ακόμη πλάνες, ξεχορδιστήρες και κορδέλες γυρνάνε. Ανάμεσα σε φωνές, βρισιές και αλήθειες.
Με τη χαρά της δημιουργίας σε πρόσωπα και ας μην αξιώθηκαν ποτέ ταξιδευτές να γίνουν των πλεούμενων που σκάριασαν.
Εκεί όπου ακόμα συναντάς καλαφάτες, καραβομαραγκούς επιδέξιους και μερακλήδες μάστορες.
...........

Κ

αρνάγια υπάρχουν αρκετά, άλλα λειτουργούν ως χώροι φύλαξης σκαφών, με περιορισμένες τις δυνατότητες επισκευών, άλλα αναλαμβάνουν εκτεταμένες και σε μεγάλα σκάφη μετασκευές και μερεμέτια, όμως τα καρνάγια που αναλαμβάνουν κατά αποκοπή τη ναυπήγηση μεγάλων σκαφών ολοένα και σπανίζουν, το ίδιο και οι νέοι που αποφασίζουν να ασχοληθούν συστηματικά με το αντικείμενο.
Φημισμένα άκουσα πως είναι της Καβάλας, του Βόλου, της Κοιλάδας στην Αργολίδα.
.............

Π

άντα λοιπόν με μάγευε να περιδιαβαίνω - κυρίως χειμώνα καιρό - ανάμεσα σε μπουντέλια, σανίδια, κάβους σάπιους και καδένες σκουριασμένες. λάσπες, μπογιές και αλμύρα, να χαζεύω καΐκια, να θλίβομαι με τα ρημαγμένα και στη τύχη τους παρατημένα άρμενα, βγαλμένες μηχανές και να ακούω τους μαστόρους να κουβεντιάζουν με εκείνη την ορολογία, την παράξενη, τη σπάνια για μένα, ποιητική.
Να βλέπω ξύλο, πώς γίνεται η ναυπήγηση του σκελετού από την καρίνα (τρόπιδα) που ρίχνεται πρώτη, μετά να σκαριάζεται το κοράκι στην πλώρη και ακολουθεί το ποδόσταμο της πρύμνης.
............
Πότε θα βγούμε έξω ; ρωτούσα πιτσιρίκα και εννοούσα την ανέλκυση του σκάφους. Λάτρευα όλη τη διαδικασία, από το κάθισμα στα βάζα, το τρίξιμο που κάναν τα μαδέρια την ώρα που έβγαινε το πλεούμενο από το φυσικό του χώρο.
...........
Σαν ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους γνωστούς και αγνώστους, σε αυτούς που πάντα θα θαλασσοδρομούν στου νου μονάχα τα μονοπάτια, προσφέροντας στους άλλους τους τυχερούς τη διέξοδο του πελάγου και της αλμύρας.
Αποσπάσματα από άρθρο της δημοσιογράφου Στέφης Αρέλη στο περιοδικό «ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ» τον Απρίλιο του 2000.
Την ευχαριστούμε. 
-----
και εδω ολη η αξιολογη κ ΑΞΙΕΠΑΙΝΗ εργασια των παιδιων 

"Την ωρα που κοπηκε ο καιρος...."

Εφοπλιστης τευχος 234- Οκτωβρης 2012. Το εστειλα διχως τιτλο... νομιζω ομως πως διαλεξαν τον πλεον καταλληλο
Σαμινα - 12 χρονια μετα...
Γραφει στα περιεχομενα...
"Μια σπαρακτικη αφηγηση που αναψηλαφει την πληγωμενη μνημη"...
Δεν ξερω αν ειναι σπαρακτικη ειναι ομως αληθινη μεχρι την τελευταια της λεξη...

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Τίποτα δεν με δυσκολεύει περισσότερο από το να γράψω για το ναυάγιο του Εξ. Σαμίνα.

Αν ήμουν παρατηρητής εκ του μακρόθεν , αντικειμενική κ  αμέτοχη, ίσως να ήταν πιο εύκολο. Έχοντας όμως ζήσει εκ του σύνεγγυς όσα εκείνο το βράδυ συνέβησαν πάντα παρουσιάζω μια δυστοκία στο γράψιμο τέτοιου κειμένου.

Είναι πολύ «μικρές» οι λέξεις για να εκφράσουν όσα έγιναν…

Είναι πολύ «λίγα» τα κομμάτια για να συμπληρώσουν την φρίκη…

Είναι «βαρύ» το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων μου, των ανθρώπων του Αιγαιωτισσα ΙΙ που ήταν παρόντες στην διάσωση. Είναι βαριές, ασήκωτες οι διηγήσεις τους. Κρύβουν πόνο, κρύβουν θάνατο. Πως να το αποτυπώσεις με λέξεις…

 Για μας οι ναυαγοί  δεν είναι απλά ένα νούμερο, οι πνιγμένοι δεν είναι  ένας αριθμός. Έχουν  όνομα ( η Μαρία, η Μαρίνα , ο Σταμάτης, ο Σαμιώτης) , είναι εικόνες , είναι στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη …δεν είναι αποστεωμένη περιγραφή ενός τραγικού συμβάντος…Ενός σύγχρονου ναυάγιου…

Δώδεκα χρόνια μετά, μίλησα ξανά μαζί τους για το βράδυ εκείνο. Η ίδια ζέση στην φωνή, ο ίδιος πόνος, χείμαρρος οι λέξεις , χείμαρρος οι διηγήσεις κ το συναίσθημα –ετούτη τη φορά -να περισσεύει… Τότε ήταν όλα ανάκατα, όλα μπερδεμένα … το σκοτάδι, οι κραυγές , τα ουρλιαχτά , ο θάνατος… τρόμος, φόβος, αγωνιά κ έρεβος…

Εκείνη τη νύχτα τα συναισθήματα πάγωσαν, τα στόματα  βουβάθηκαν  , εκείνη τη νύχτα πάγωσε ο χρόνος… πάγωσαν κ οι ψυχές…

Και πονάνε ετούτες οι μνήμες... πληγές ανοιχτές είναι οι περιγραφές.. Δώδεκα χρόνια μετά . Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ... δεν πρέπει να λησμονήσουμε ... φόρος τιμής σε κείνους που χάθηκαν άδικα τότε... σε κείνους που δεν μπορέσαμε κ εμείς κ οι άλλοι να σώσουμε....

Οι αφηγήσεις σκόρπιες, και οι εικόνες ανάκατες…, απολείπει ο ειρμός , τι να πρωτοσυγκρατησει , τι δομή μπορεί να έχει η  έρμη μνήμη τέτοιες στιγμές?

Πίσω στο βράδυ εκείνο λοιπόν .

Τότε…

26 Σεπτέμβρη 2000 . Περί τις 22.00 βραδινή…. Η μοιραία ώρα…

Άγρια νύχτα σαν χειμωνιάτικη… Βόρειοι Βορειοανατολικοί οι άνεμοι, οχτάρι γεμάτο κ το Ικάριο να κατεβάζει χοντρό κύμα ζωντανό…

-«Βουλιάζει το Σαμινα». Αναγγέλλει ο αλαφιασμένος Λιμενικός…Ανάμεσα σε Πόρτες – Βουβές – Αγια Ειρήνη. Εντολή για παράσχεση κάθε δυνατής βοήθειας.

«….Οι καιρικές συνθήκες από τις δυσμενέστερες. Πνέουν άνεμοι πολύ θυελλώδεις με ισχυρότατη  αποθαλασσια. Το πλοίο διατοιχίζεται κ προνευστάζει. Πλοίο , πηδάλιο κ μηχανές  υποφέρουν….» η λιτή έγγραφη του ημερολόγιου Γέφυρας.

Πάση δύναμη οι μηχανές κ ξαφνικά ένα  χάος αναπάντεχο… Μες στο σκοτάδι κ την μαυρίλα της ανταριασμένης θάλασσας , εκατοντάδες λαμπιόνια φέγγουν, εκατοντάδες ναυαγοί έρμαια των κυμάτων κ του αντιμαμαλου … κ το βαπόρι  ήδη στο βυθό βουλιαγμένο δίχως φώτα …δίχως το παραμικρό σημάδι..

Κρατει απότομο , οι ρεβερσες  να αγκομαχούν . Σκάφη τριγύρω πολλά, ένας  συφερτος  καϊκιών, ψαράδικων, ανεμοτρατών, φουσκωτών , ιστιοφόρων , ότι πλεούμενο της Παροικίας  παρόν. Κ τούτο εδώ  το σκάφος το μεγαλύτερο το πιο δυσκίνητο για την μανούβρα αυτή…

«… Τις κινήσεις μας δυσκολεύουν τα μέγιστα, σχοινιά , οι ναυαγοί κ το πυκνό σκοτάδι…»

Και σε τούτη τη γέφυρα  - κ στις άλλες- ,να πρέπει να  επικρατήσει  η ψυχραιμία… χειρουργικές οι κινήσεις, ακρίβειας… κ ο προβολέας να φωτίζει , σκάφη, ξερές,  βράχια , ναυαγούς… να μην τσακιστούν, να μην σκοτώσουν κανέναν… Δυο φορές νόμιζαν πως βρήκανε σε Βραχιά… ήταν τα κύματα. Μια λέμβος κάτω από της πρύμης τον ναινά. ..

 –«Μην κανείς κίνηση, θα τους πάρει η προπέλα»

Και ετούτη τη γέφυρα να την καπελώνει από την πρύμη μέχρι την κόντρα γέφυρα το κύμα…. Έξι – εφτά μέτρα θεόρατο…

Και να ουρλιάζει ο ασύρματος… και εκεί φωνες απόγνωσης … και οδηγίες … κ συντονισμός…

-«φως, δωστε μας φως» …. να εκπληπαρουν οι ψαραδες, τα καικια…

Και στο κατάστρωμα … η κουπαστή να έρχεται ένα με την θάλασσα σε κάθε πλαγιοκοπημα σε κάθε μποτζαρισμα… Ο θάνατος κ η ζωή… και οι προσπάθειες υπεράνθρωπες, εκεί που τα όρια τα ανθρώπινα προ πολλού ξεπεράστηκαν … Κανένας δεν νοιώθει τίποτα… Ούτε φόβο… Ούτε οδύνη … Μόνο ένα υπέρτατο καθήκον, ένα χρέος  να σωθούν ετούτοι που βρίσκονται μες το νερό…

.

Και ένα μελαχρινό αγόρι , ένα παλικάρι  25νταχρονο με καρό πράσινο-μαύρο πουκάμισο σκάει πνιγμένο στου σκάφους τα έξαλλα , άψυχο κουβάρι δίπλα στην πλαϊνή τη σκάλα..

-«Θεέ μου ..ένας πεθαμένος» το ουρλιαχτό… και η φράση που έμεινε σε όλους μέχρι σήμερα, η πρώτη  πρώτη εκείνη του καπετάνιου  ορντινα :

-« Αφήστε τους πεθαμένους πάμε για τους ζωντανούς»

Και οι ζωντανοί περικυκλώνουν το καράβι… Από τα αριστερά τους πήγε ο καιρός, εκεί που ούτε σκάλα υπήρχε , ούτε απάγκιαζε… πώς να αρπαχτουν απ το ψηλο τακαδο?

Και πετιούνται σχοινιά , και κουλούρες  και μπαλόνια και βελαγια… Ότι υπάρχει εύκαιρο… από ότι μπορούν να κρατηθούν.

-«Μη φοβάστε , είμαστε δίπλα σας…» οι κραυγές μέχρι που έκλεινε η φωνή … μπας κ δεν νοιώσουν μόνοι… Λόγια που σκορπά ο άνεμος…

-«Κάντε κουράγιο, λίγο ακόμα»

Δυο κοπέλες , η μια δεν ξέρει μπάνιο… με το σωσίβιο απεγνωσμένα προσπαθεί να πιαστεί από την σκάλα . Μοιάζει παιδί. Μικρό παιδί…

-«Το παιδί… να σώσετε το παιδί…»

Την σπρώχνει με δύναμη η άλλη. Σκαλώνει η πλεχτή ζακέτα της στα ρέλια… την αρπάζουν… Την απιθώνουν στο σαλόνι… κουβέρτα πρόχειρη κ κονιάκ για την υποθερμία… και κλάμα … και θρήνος…

-«Μη μιλάς, μην λες τίποτε, κάνε το σταυρό σου, εσύ είσαι ζωντανή…»

Και ανεβαίνει  η πιο ψύχραιμη των ναυαγών  ,αυτή που ανέλαβε  να φροντίσει τους υπόλοιπους…

Και πιάνουν ένα παλικάρι Καριωτη  κ αυτός κατάχαμα στο σαλόνι με ένα κουβα γατζωμένο στα χέρια  να προσπαθεί να βγάλει τη θάλασσα που κατάπιε…

Και το σκάφος να κουπασταρει , και να χαροπαλεύουν όλοι μαζί διασώστες κ διασωθέντες.…

Και μια μικρομανα με το παιδί της σφιχταγκαλιασμένη , εκλιπαρεί, δεν έχει αντοχές , δεν έχει κουράγια, και πριν φτάσει σε κείνη ο κάβος , έρχεται το κύμα κ την πνίγει…

Και ο μεσήλικας που πρόλαβε να πιάσει το σχοινί μα δεν πρόλαβε να σωθεί… Επιθανάτιο τίναγμα κ το σώμα σπαρταρά παραδομένο. Την ώρα εκείνη που βγαίνει η ψυχή..

Και μια λέμβος σωσίβια τουμπαρισμένη κ ο ναύτης με το ένα πόδι πάνω να προσπαθεί να την δέσει κ γαντζωμένοι δυο άνθρωποι από τα σχοινιά της  αναζητούν την σωτήρια…

Και οι κουλούρες οι πορτοκαλιές  – το πιο πολύτιμο μέσο - με το βιλαι να πετιόνται σε οποίο ζευγάρι χέρια είναι πιο κοντά…

Και από τον εργάτη της πρύμης να βιράρουνε τον ναυαγό… Και να γλιστρά, να τον χάνουν…και τον αρπάζουν βιαία για να σωθει…

Και ο άντρας ο σαμιώτης βγαίνει σωος…Και αγκαλιάζει το κατάρτι κ ουρλιάζει…

-«την γυναίκα μου …πιάστε την γυναίκα μου» που το κύμα , το αντιμαμαλο, ο άνεμος ,τα ρέματα την περνούν μακριά…. Και ο σωσμένος ετούτος  κάνει απεγνωσμένη προσπάθεια να ξαναπέσει στο νερό , η να πνίγει ή να την σώσει ….

Και αντάμα με τους Έλληνες  και τέσσερις αλλοδαποί…

Και στο σαλόνι … με τα έπιπλα σωρό ,  την θάλασσα ξερασμένη στα χαλια…ένα  τοπίο βομβαρδισμένο … άνθρωπος να μην μπορεί να σταθεί ορθός από το μπότζι . κλεισμένα παραθύρια κ πόρτες , και κουβέρτες κ ρούχα, οι ναυαγοί κατάχαμα ξαπλωμένοι, πειθήνια άκουγαν οδηγίες… το βλέμμα τους  λέει απλανές, σαν να χάθηκε εκεί στις Πόρτες … σαν να ήταν αλλού…  το πλοίο διατοιχιζετε συνεχώς … και ένα τηλέφωνο  περνά από χέρι σε χέρι…και κλάμα κ οδύνη κ πόνος…

-«πάρτε τα σπίτια σας , να πείτε πως είστε ζωντανοί»…

Και άλλο τηλεφωνημα από ανυποψιαστους φοβισμενους συγγενεις… το λιμεναρχειο στο μακρυνο νησι τους λεει λογος ανησυχιας δεν συντρεχει κανενας… Εχουν σπευσει τα πολεμικα για περισυλλογη κ ο καιρος είναι καλος…

Η απαντηση προσγειωνει:

- «Η θαλασσα εχει γεμισει πτωματα»

-«Τι θέλετε?» η ερώτηση την ώρα της καταγραφής των  ονομάτων για μεταβίβαση στο θάλαμο επιχειρήσεων…

-«ένα μόνο, να πιάσουμε στεριά» παράκληση θερμή κ ικεσία απεγνωσμένη όλων…

… « Τους μεταφέρουμε στο Λιμάνι της Παροικίας , απ όπου με φροντίδα λιμενικών κ ασθενοφόρων μεταφέρθηκαν για τα περαιτέρω. Εμείς επιστρέψαμε στο χώρο του ναυάγιου καθ ότι είχα επισημάνει στην βραχονησίδα Κακία Σκάλα ναυαγούς.»

Τώρα οι φωτοβολίδες φώτιζαν , τα ποσταλια σε μιλιών απόσταση αμέτοχοι παρατηρητές …το Πρεβελης σχεδόν 3 μιλιά μακριά συντονίζει…και στα 200 μέτρα ναυαγός… ζωντανός ακόμη… κ ο άνεμος αγγελιοφόρος των κραυγών του… ουρλιάζει για βοήθεια… Άπειρες απεγνωσμένες προσπάθειες να τον προσεγγίζουν. … και το σκάφος να μην ακούει…. Να μην υπακούει …και οι κραυγές να επιμένουν μέχρι που ξεψυχισμένες χάθηκαν… κ όχι δεν είχε κοπάσει ο αγέρας που τις έφερνε σιμά…

… «δυσκολεύομαι πολύ με τις μηχανές κ τις κινήσεις καθ όσον υποπτεύομαι ότι στους έλικες έχω πάρει σχοινιά…»

Και φως , να φωτίζει στο βράχο τους ναυαγούς … τους ναυαγούς που χάνονταν από τα μάτια σε κάθε κύμα….

 ….«Ειδοποιήθηκα από το λιμεναρχείο Πάρου ότι επίκειται άφιξη ελικόπτερου για την διάσωση των ναυαγών. Εγώ προσπαθώ να κρατώ το σκάφος πλησίον της βραχονησίδας και να φωτίζω με τον προβολέα για εμψύχωση των ναυαγών μέχρι το πέρας της διάσωσης.»

05.00 « επιστρέψαμε. Αγκυροβολιση – πρυμνοδετηση»

10.00 «απελευθερώσαμε τους έλικες από τα σχοινιά, ιδιοις δυναμεις»…

Πιο λακωνικά δεν γίνεται… πονάνε οι λέξεις…

Επιστροφή στην παροικία… κ τα στόματα βουβά πια…. πονάνε οι κουβέντες..

Τα φορτοταξι στην προβλήτα φορτώνουν πλαστικές σακουλές πτωμάτων πια… σαν να μην πρόκειται για ανθρώπους..

Το κεφάλι χτυπάει στο μπουλμε… μια μονη φραση …- «Γιατί Θεέ μου , γιατί?»… υπάρχει απάντηση ικανη να  ξορκίσει την απόγνωση?

Μια κοπελιά αμήχανη έρχεται. Ψελλίζει ένα-« ευχαριστώ … με σώσατε…» χάνεται στο μουδιασμένο πλήθος.

Αναζήτηση εναγωνιωδης στο Κέντρο υγείας των ονομάτων… Στους επιζωντες..Μια κουβέρτα να σκεπάζει το κρύο της ψυχής…-«Θεια κρατά μου το χέρι»..

Δώδεκα χρόνια μετά…. Ζήτω από όλους να ανακαλέσουν τις μνήμες…

-«δύσκολα βάζεις.»

-«Τι έχει μείνει?»

Κανείς δεν ξέχασε ούτε μια στιγμή. Τίποτα δεν έσβησε από την μνήμη. Κάποιοι με «βρίζουν» με αγάπη … Και τους ναυαγούς? Πώς να τολμήσω να τους ρωτήσω?

-« Με το μαλακό… σιγά σιγά , να δεις αν σηκώνει».

-«τι έχει μείνει? Ρώτας τι έχει μείνει?»  Κρύβει θυμό, κρύβει οργή., κρύβει νεύρο…

-«Τα πάντα μείνανε»

-«Ένα σου λέω να μην αξιώσει ο θεός κανένα να το ζήσει. Να σε εκλιπαρούν για βοήθεια κ να μην μπορείς να την προσφέρεις…» αυτό έχει κατασταλάξει, αυτό  έχει μείνει στην ψυχή…

Τι έχει μείνει επιμένω πεισματικά και καταγράφω .…σαν να προσπαθώ να συλλέξω να ταξινομήσω τα άπειρα κομμάτια ενός γιγαντίου παζλ.

… Το σημάδι της πλώρης… Δώδεκα χρόνια μετά το πρόσεξα… παλαμισμένο κ φρεσκοβαμμένο – από καρνάγια -το σκαρί   κ εκεί στην μάσκα την πλώρια στα δεξιά το μαδέρι χτυπημένο, σημαδεμένο…

- «Ετούτο εδώ γιατί έχει μείνει έτσι, πως  δεν στοκαρίστηκε?

-«Αυτό είναι από το ναυάγιο σημάδι… Κανείς δεν το πειράζει .Ποτέ..»

… Ένα καντήλι  που καίει μόνιμα…στην Νάξο… Και δίπλα, σιμά στο εικόνισμα… ένα σωσίβιο, μια μπλούζα δανεικιά κ η φωτογραφία  του σκαριού μας…

- «Η μανά μου με γέννησε την πρώτη τη φορά …έτυχε… Ετούτοι εδώ δεύτερη…με ξαναναστησανε γιατί το θέλανε»…

… Κ άλλο καντήλι στην Ικαρία… με τον Αη Νικόλα δίπλα μας…

…Ένα τηλεφωνημα δώδεκα χρόνια τώρα… σε κάθε μέρα γιορτινή… ποτέ δεν απολείπει… κ το κλάμα βουβό…από γονείς ηλικιωμένους… -«κάποια μέρα να σμίξουμε, να σε γνωρίσουμε καπετάνιε από κοντά…»

…Ένα σπιτι , - ίσως κ αλλα σπίτια- που τα Χριστούγεννα μένει δίχως λαμπιόνια , δίχως δέντρο… γιατί οι στολισμοί οι εορτινοι στο σκοτάδι ζωντανεύουν σαν των σωσίβιων τα  λαμπάκια…γιατί όταν πήδησε από το κατάστρωμα … γύρισε πίσω κ τ αντίκρισε την ώρα που βούλιαζε κ στο μυαλό φάνταξε σαν χριστουγεννιάτικο  δέντρο… μόνο που το συνόδευαν κ το στοίχειωσαν οι φωνές εκείνων που βούλιαζαν μαζί του εγκλωβισμένοι

… Φόβος ,-« από τότε φοβήθηκα την θάλασσα… έβλεπα μετά κόσμο να κολυμπά στα βαθιά κ σφάλιζα τα μάτια… τους θωρούσα όλους ναυαγούς…»

… Και άλλος Φοβος… από τοτε δεν μπορεί  να ταξιδέψει με ποσταλι… Πανικός και σύγκρυο … κ κάθε φορά που πρέπει , βρίσκει στην γέφυρα καταφύγιο κ εκεί το πλήρωμα – που πάντα ξέρει- δεν ρωτά… μόνο καλαμπούρια λέει  να μην της θυμίζει…

… Και άλλος Φοβος… δεν ξαναμπήκε σε καράβι… δεν ξαναέφυγε από το νησί… δεν βγήκε από του σπιτιού την πόρτα… φοβόταν το κόσμο… το πλήθος.

… Τίποτα… «δεν μου έμεινε τίποτα…»

…Σεβασμός… « ποτέ δεν τη φοβήθηκα την θάλασσα, πάντα την σεβόμουν… κ τότε κ τώρα που σώθηκα» … «Κάποιοι δεν την σεβάστηκαν όμως αρκετά…»

… Ένα πορτοπαραθυρο που σφαλίζει τρομαγμένο στην Νάουσας την παράλια… Κάθε που δένουμε... του θυμίζουμε μας μαρτυρά ο νερουλάς, εκείνο το βράδυ κ δεν τ’ αντέχει…

…μια χειραψία καποτες στο ντοκο λιμανιού και μια ζεστή αγκαλιά από καπετάνιο άγνωστο  - «έκλαψα , σαν μικρό παιδί έκλαψα τότε σαν τα διάβασα»

…Ένα τραγούδι … ένα στίχος … «Σε μια εικόνα έχω κρυφτεί , θ ανοίξω την καρδιά μου, ας είναι ο θάνατος γλυκός»… στρατιώτη – ναυαγού Π/Ζ στην Σάμο η μελωδία …

… Και ο μικρος ο ναυτης –αδερφός του τραγουδοποιού - κάθε φορά  που από της πόρτες περνά αποστρέφει το βλέμμα με πόνο….

… ένα απόκομμα της γερμανόφωνης εφημεριδας… με τις περιγραφές του αυστριακού του επιβάτη… «ξέρει πια γιατί σε κάθε καραβι βλέπει του αη Νικόλα την εικόνα…»

… ένα μετάλλιο Α’ ταξης στης γέφυρας το συρτάρι , σε κουτί βελούδινο σκονισμένο – ανοίχτηκε αραγες ποτέ? , πλάι με το παλιό το ημερολόγιο…

…Δυο σωσίβια αδειανά…στο πλωριό μας το στριντζο καταχωνιασμενα…

…Οι εφιάλτες που τα βράδια τυραννούν κ ζωντανεύουν…

… και η φτεναδα στην καρδια …

…και το δάκρυ που βουρκώνει τα μάτια κάθε φορά που ξεκινά αφήγηση για την νύχτα εκείνη την αποφράδα…

Πονάνε οι μνήμες, πονάν οι στιγμές, πονάν οι εικόνες…Έτσι πρέπει …

Και αυτό που αποκόμισα 12 χρόνια μετά, με κάθε σεβασμό στις αφηγήσεις τους, προσπαθώντας να μην βεβηλώσω τον πόνο είναι πως…. 

Κανείς δεν ξέχασε , κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει…

Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει…

Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει…

 -------------

http://www.efoplistis.gr/currentissue1012.php 

Eξπ.Σαμινα... .12 χρονια μετα...

Σημερα ειναι μια μερα μνημης για αυτους που χαθηκαν αδικα πριν 12 χρονια στην Παρο κ το υλικο που ανεβαζω αντιστοιχο.. Καποιοι ισως γνωρισουν- καποιοι ισως οχι. Η συγκυρια ηταν τετοια που εκεινο το βραδυ στην Παροικια βρισκοταν το δικο μας Αιγαιωτισσα ΙΙ με τον Καπτα Σταυρο Αρελη πλοιαρχο.Οπως ολα τα πλοια της παρου ετσι κ αυτο συμμετειχε στην διασωση.οι μαρτυριες κ τα λογια των ανθρωπων μου ακομη κ σημερα πονανε. περα απο τις δυο καταγραφες που εγραψα σε διαδοχικα τευχη του Εφοπλιστη, εκτοτε δεν καταφερα- δεν ηθελα- να γραψω κατι για το ναυαγιο αυτο. Περασαν 12 χρονια για να μπορεσω να συνταξω ενα κειμενο , κ αυτο γιατι ο κινδυνος της ληθης , ο κινδυνος της λησμονιας ειναι πλεον ορατος. Μολις δημοσιευτει -σε λιγες μερες-  στο εντυπο που θα το φιλοξενισει τοτε θα το αναρτησω κ εδω....

....αποσπασμα προλογου ....

...Είναι πολύ «μικρές» οι λέξεις για να εκφράσουν όσα έγιναν…
Είναι πολύ «λίγα» τα κομμάτια για να συμπληρώσουν την φρίκη…
Είναι «βαρύ» το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων μου, των ανθρώπων του Αιγαιωτισσα ΙΙ που ήταν παρόντες στην διάσωση. Είναι βαριές, ασήκωτες οι διηγήσεις τους. Κρύβουν πόνο, κρύβουν θάνατο. Πως να το αποτυπώσεις με λέξεις…
Για μας οι ναυαγοί δεν είναι απλά ένα νούμερο, οι πνιγμένοι δεν είναι ένας αριθμός. Έχουν όνομα ( η Μαρία, η Μαρίνα , ο Σταμάτης, ο Σαμιώτης) , είναι εικόνες , είναι στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη …δεν είναι αποστεωμένη περιγραφή ενός τραγικού συμβάντος…Ενός σύγχρονου ναυάγιου…

 

 
Μεχρι τοτε μια αναδρομη φωτογραφικη απο το αρχειο μου....
Κ μια ευχη... να μην ξεχασουμε ποτε κ να μην απολειψει ποτε- ομως- η ναυτοσυνη

τα σωσιβια που την αλλη μερα ειχαν μεινει πανω στο καταστρωμα του Αιγαιωτισσα ΙΙ

στο τευχος 91 του Εφοπλιστη δημοσιευμενο το χρονικο της διασωσης μεσα απο την ματια των δικων μου ανθρωπων

καθεμερινη - 2 χρονια μετα, συνεντευξη ενος απο τους "δικους" μας διασωθεντες ναυαγους

η πρωτη πρωτη αναμεταδοση του ναυαγιου οπως την ειχα στειλει στον Ε

ενας αυστριακος ιατριδικαστης αναμεσα στους επιβατες μας, εθελοντης διασωστης εκεινο το βραδυ γραφει το συμβαν σε εφημεριδα της χωρας του

η πιο μαυρη σελιδα στην ναυτικης μας ιστορια της τελευταιας 20ετιας

το αρθρο μου στον Ε (τευχος 90)

ενας πεισματαρης παπαγαλος....

(αφιερωμενο σε οσους βλεπουν τα καραβια μοναχα σαν ενα ματσο λαμαρινες....)

μου ειπαν χτες μια ιστορια... αληθινη. 
Λαδας ηταν ο φιλος ...σε παλιο φορτηγο καραβι , εκει στα τελη της δεκαετιας του 70 κ σε ενα πορτο (στο Καρατζι ) μπαινει μεσα ενας ξεμπαρκος αδεσποτος παπαγαλος. 
Οχι απο αυτους που μιλανε, τους αλλους τους πολυχρωμους . Φερνει γυρα ολο το καραβι χωρις να μπορεσει να τον πιασει κανεις. 
Βρισκει μια καμπινα αδεια κ την οικειοποιηται... ετσιθελικα...κ τους ακολουθει στα ταξιδια τους... 
Αν πηγαινε κανεις να μπει μες το δωματιο του γινοτανε αγριμι, τους εβγαζε τα ματια. 
Αυτος τριγυρνουσε παντου ελευθερος , στις καμπινες , στο σαλονι στα μαγειρια.
Σιγα σιγα επιασε φιλιες με το πληρωμα. 
Πηγαινε κ καθοτανε στους ωμους. 
Δυο χρονια ταξιδευε συνεχως... 
μεχρι που το καραβι πουληθηκε για σκραπ, πηγαινε στο διαλυτηριο , στην Ινδια.
 Τους εβλεπε ο παπαγαλος να μαζευουνε τα πραγματα , να πακεταρουνε , καταλαβαινε πως κατι γινοτανε, μα εκεινες τις μερες αρνουνταν να τους πλησιασει. 
Προσπαθησαν να τον πιασουν, να τον βαλουν σε κλουβι, ξαναεγινε εχθρικος. 
Φυγαν ολοι, αρνουνταν να το εγκαταλειψει. 
Μεχρι την ωρα που κοβαν τους μπουλμεδες της καμπινας του παρεμεινε πεισματικα μεσα.

..."possa contro il dio Netturo"....

Σημαδια κ ψηγματα κ ψυχανεμισματα…

“Hina te fatu”

των ιθαγενων δηλαδή , το πνευμα του φεγγαριου  απο την μια κ της γης από την αλλη να το «φυλαει» στις ροτες κ τα ταξιδια του…. Το ονομα στην πρυμη “Hina te fatu” λοιπον...
…σιδερενια γραμματα καλιγραμμα σφυριρατα κ κολλητα…Βαμμενα ασπρα , όπως ασπρο κ το σκαρι του παραξενου τουτο σιδερενιου παλιου ιστιοφορου… σαν σε παραλλαγη… δεν τα ξεχωριζες…και ένα κατακκινο ζωναρι – παρα ειναι φανταχτερο ,μηπως είναι το χαρακτηριστικο για να το ξεχωριζουν –τωρα- από την στερια? Η μηπως δεν θα εφτανε ποτε σε στερια… σαν τοσα αυτανδρα….
Σημαια – η μαλλον απομειναρια της – ιταλικη… νηολογιο αγνωστο… «στερειται ναυτιλιακων εγγραφων» ….κατασχεμενο…

-«Να μπω? Μπορω?»

Βιαστικα ορμωμενη ,μετα την πρωτη επιβεβαιωση,σαμπως κ μετανοιωσουν κ δεν μου επιτρεψουν την λαθρα την ματια στα ενδοτερα…δεν ξερω τι περιμενω να δω, σιγουρα η περιεργεια μου εντονη… Σημαδια της δρασης της τωρινης κ του αδοξου αναποφευκτου τελους -«εδώ το βλεπω να βουλιαζει» ή μηπως ψηγματα πλοων προηγουμενων κ  «ενδοξων»? κ της παρουσιας ανθρωπων αγνωστων κ περασμενων…

Δουλεμπορικο λεει συγχρονο… εμποριο ψυχων, ανθρωπων , ελπιδων και κερδους (μεγαλο το αλισβερισι) … από αυτά τα σκαρια που μολις γερασουν, κυκλωματα γνωστα –αγνωστα τα αγοραζουνε κοψοχρονιας…(παντα με τρωει η σκεψη αν οι προτεροι των πλοικτητων γνωστες είναι του σκοπου του τωρινου)…

Απ εξω τιποτα δεν μαρτυρα την χρηση ή μαλλον την καταληξη του αλλοτε περιφανου  μικρου παλιου ιστιοφορου…

- «πανω από 30 χρονων είναι»

- «γερο σκαρι…κριμα».

Ποσα χρονια ειχα να δω μπρουτζινους παλιακους αεραγωγους… ειχε μερακι ετουτος που το εφτιαχνε…

Μεσα θελω να μπω …εκει που στιβαζονταν  τριαντα σαραντα πενηντα ψυχες…(.για ποσα ταξιδια, για ποσες περατζαδες αραγε ? σαν ποσα τετοια να ειχε κανει… θα το μαθει κανεις ποτε? Σαμπως ο ημιδαπος που συνεληφθει θα πει ποτε σε δικαστες ενωπιον τι ετοιμαζανε? Η απλως  «Μπαρκο ετοιμαζε για ιταλια…Κυριεδικαστα….»)

Σηκωνεται η μπουκαπορτα, η σκαλα η ξυλινα στραβα βαλμενη…

- «με προσοχη»….

Τοιχοι μαονενοι ξυλινοι λουστραρισμενοι εκει που καποτε ηταν σαλονι κ κουζινα, καφασωτες πορτες κ ντουλαπες…Μαρτυρουν μια καποια αλλοτινη πολυτελεια… σχισμενοι καναπεδες καταχαμα ρημαγμενοι  κ ριγμενοι  να στιβαζουν προχειρα το φορτιο μαρτυρουνε το προσφατο παρελθον ή μηπως το παρον… σαν λαιλαπα να περασε πολλακις…Εντονη μυρωδια οσμων ανθρωπινων… μουχλας, κλεισουρας , υγρασιας , αλμυρας , τροκτικων κ -όχι μονο- περιττώματα … Δυσαρεστη οσμη … οπου κ αν ακουμπω αφηνω αποτυπωματα πανω σε ένα παχυ στρωμα ασπρης σκονης…Κολλα στα δαχτυλα… μυριζει… δεν είναι της πολυκαιριας, μητε όμως κ της αλμυρας… (Καταχωρείτε στα «απροσδιοριστα»….)

Προχωρω πλωρα … δυο κ τρεις καμπινες μικρουλες τοσες δα… πεντε , εξι , δεκα …ποσοι να μειναν μερονυχτα κουρνιασμενοι κ κρυμμενοι εκει μεσα…(να εκανε κρυο, να τους πουντιαζε το αγιαζι ? η μηπως η προσμονη μιας nova Terra ζεσταινε σωματα κ ψυχες?)

Α εχει κ μπανιο… και μεσα σε τουτο το μισοσκοταδο με μονο φως αυτό των  ρημαγμενων  φωταγωγων  της οροφης κ τις ακτινες από τις τρυπες στο φθαρμενο ντεκ ( -"κ το βροχινο το νερο που θα μπαινει ?") … πως ξεχωριζει ο μεγαλος πορσελανινος καναρινι  - κιτρινος γυαλιστερος νηπτιρας… κ  μια λεκανη στρογγυλη φανταχτερη… ποσο αταιριαστα κ ποσο μελαγχολικη ετουτη η εικονα…

Κ περπατοντας ελαφρα πανω σε χαρτια, ρουχα, κουζινικα ,πιατα κ σκουπιδια προσπαθω να ιχνηλατισω το δικο μου μονοπατι στον εσωτερικο τον αλουε… Σαν να με  προσταζουν οι στιχοι… «περπατα ελαφρα γιατι πατας τα ονειρα μου»…

Πισω στο σαλονι… βουβη… επεξεργαζομαι με θαρρητα τωρα ,το παραξενο τουτο μερος… Μια γκραβουρα στο σκονισμενο μπουλμε…Αχ θεε μου ποσο αταιρη … μολις την μετακινω φαινεται από πισω καθαριο το ιχνος του τοιχου…Κορνιζα ξυλινη κ τρικαταρτο ονοματι Edimbourg  ετοιμο να σαλπαρει για θαλασσες μακρυνες, εκει που ετουτο δεν διαβηκε. Η μηπως όχι … τι είναι αυτό το σχισμενο εξωφυλλο “Portolano Del Mediterraneo” –volume 1c  εκδοσης του 82… πανω κατω τοτε που πρωτοταξιδεψε αυτό το πλεουμενο…. Κ κατω από το απομειναρι  παλιου στρωματος (τσοχα να ηταν ντυμενο για βελουδο ?)  πολλα χοντρα βιβλια…( θα τα δω μετα…) .Σε ένα ξυλινο τραπεζι , σκονισμενο  με την ασπρη ετουτη παραξενη παχνη μια θηκη με κασεττες μουσικες… χρονια αχρησιμοποιητες…προς τερψην της ψυχης…  αποκλειεται οι εσχατοι οι μπαρκαρισμενοι του να τις ακουγαν … η περιεργεια μου εντονη να δω τα ακουσματα των αλλοτινων πλοιοκτητων… των αλλοτινων επιβαινοντων… «Lolipop»… στην πρωτη… δεν μου κανει…  με προσοχη πιανω εταιρη – (παει παντου αποτυπωματα μου θα βρουν)-…. “candles in the rain” … καποιος κανει πλακα  δεν μπορει …  «We were so close, there was no room ….» οι στιχοι.

Και στο απεναντι τραπεζι … δυο όχι τρια  πλαστικα ( δυο για τα πλευρικα κ ένα για την πρυμη) … με γραμματα αυτοκολλητα επανω , ετοιμα προς χρηση… μαυρα κ μεγαλα… το νέο  το  λαθρο το ονομα … “ La Fatyma” που θα βαφτιζαν το δουλεμπορικο… Αραγε το μοναδικο ετουτο «καινουργιο» ευρημα ,  α κ μια κουλουρα σκοινι της σκοτας- "στοιχειο εγκληματος " κατα τους ειδικους -να ηταν προιον σκεψης κ προβληματισμου των δουλεμπορων ή ένα ονομα στην τυχη διαλεξαν (ξερω ξερω οι  σκεψεις μου είναι τρελλες κ παρατερες)……

Και πισω στα βιβλια …παντου  σκορπισμενα, διαλυμενα … πω πω σκονη… κ ψαλιδες.. κ κολλημενες κιτρινες υγρες σελιδες  … σαν ετουτα να ειχαν πιοτερα χρονια από όλα του σκαφους τα αντικειμενα να χρησιμοποιηθουν…. Εχγειρηδιο χρησης σκαφους… Μανουαλ για μηχανες κ ηλεκτρογεννητριες… καμποι κ δεσιματα… «Ναυτιλος» πρωτη εκδοση 1900… θαλασσιες πρακτικες… Κ ένα εξωφυλλο –μονο απομειναρι- με ένα πιστολι να στρεφεται κ να πυροβολει από χερι με σημαια ισραηλ, αμερικης , αγγλιας… (ετουτο συναδει σκεφτομαι με την παραβατικη τη δραση του σκαφους)….

Και ξεφυλλιζοντας πεφτει – το μαζευω- ευχητηριο σημειωμα παλιο – των εγκαινιων αραγες κ των πρωτων των πλοων?- Καποια Ρομπερτα κ μια Αλεξαντρα του χαρίσανε , του καπετανιου ?, όχι  βεβαια …του σκαφους τον τομο τον χοντρο με το σκληρο μπλε εξωφυλλο «Nuovo corso di nagazione dei Glenans» ( νεα πορεια της πλοηγισης).

«Affinchè il Divino Cesar

possa contro il dio Nettuno

volare e degli Dei altri

sempre volger le vele in acque

quiete di nove terre.»
 

Και επικαλλουνται οι ευχομενες την θεια δυναμη του Καισαρα να παει κοντρα στου Ποσειδωνα κ της Αφροδιτης την θεληση κ να στριψει τα πανια στα νερα των νεων εδαφων….

Και σκεφτομαι σαν επιμυθιο πως δεν μπορει ετουτη η ευχη με τροπο παραξενο βγηκε αληθινη… μεχρι την υστατη την ωρα

-- - -- -- --- -- - -- - -- --- -- ----- -----

        – «ποια θα είναι η τυχη του?» η αγωνια μου

-         «εδώ θα βουλιαξει»

Εξω στο μωλο τωρα…λαστιχα αυτοκινητων  κουβαλαμε …να βαλουμε να μην σπασει στο ξωμωλο με την νοτια…

το υστατο αραγες ρεμετζο?

Και καβο πλωρισιο… κ σπριγκ .. κ κουτουκι μην το ανοιγει ο μαιστρος….(εχουμε υποχρεωση ? καμια… το επιβαλλει όμως της καρδιας μας το χρεος να το δεσουμε καλα … σαν να ‘τανε δικο μας)

-«Τα βλεπεις τα συννεφα ?»

Μαθημα νεφων λοιπον  για θυσσανους, σωρειτες κ σωρειτομελανες… κ για την επερχομενη καταιγιδα…

Βαρυς λεμε ο χειμωνας που ερχεται , κ τα μερομηνια του αυγουστου  για αερικες μερες κ αγριες νυχτες δινουν προμυνημα…

Και σκεφτομαι  - σκεφτομαστε πως «το σκαφος θα υποφερει» κατά πως ειδα γραμμενο σε καταγραφη παλια αλλου ημερολογιου γεφυρας …

Και σκεφτομαι πως καθως βατζιμανεοι ειμαστε στα δικα μας τα παρακειμενα πλεουμενα   (σιμα , σχεδον κολλητα πια οι πρυμες μας) κ οι κακοκαιριες κ οι φουρτουνες  κατω στο ντοκο μας βρισκουνε παντοτε βιγλατορες , η ψυχη μας αλλα κ το «νιτερεσο» για ολου του κοσμου τα σκαρια, εκει μας οδηγει ασυναισθητα … να το προσεχουμε κ τουτο το αμοιρο ιστιοφορο…Αφου κανεις πια δεν το οριζει… τι κοπο αραγε μας κανει  ένα μπαλονι περισσευουμενο …για ένα παλαμαρι…

(κ αν ημουν της μεταφυσικης ισως να πιστευα πως  τελικα των πολυνησιων οι θεοτητες …ισως εκεινος ο “te fatu” που προσταευει λεει τα καραβια , η ο δικος μας ο αρχεγονος ο ποσειδωνας να το εριξαν στην ροτα μας….αλλα δεν ειμαι )

Αντε καλο ξεχειμωνιασμα να εχουμε..

της πρυμης το ονομα

καποια απο τα βιβλια

η γκραβουρα

το σημειωμα.