ξεφυλιζοντας τευχος παλιο του εφοπλιστη...

ειπα λοιπον να ξεφυλισσω παλια τευχη του Εφοπλιστη- τοτε που εγραφα ακομη εκει-... επεσα πανω στο τευχος 95 μαρτιος του 2001... το τελευταιο αρθρο μου σε τακτικη βαση που εγραψα εκει... συνειδητη επιλογη μετα το ναυαγιου του Σαμινα... Ηταν μια "αναμεταδοση" της τελετης βραβευσης για τους διασωστες του Ναυαγιου... Ημουν εκει με διττη παρουσια... σαν κορη του βραβευμενου Καπτα σταυρου απο το αιγιαωτισσα και σαν απεσταλμενη του εφοπλιστη... Πηγα στην παρο με τον Απολλωνα... ο υποπλοιαρχος ηταν ο ιδιος που ηταν στο Σαμινα (οχι ο ψυχογιος, ο δευτερος)... ακουσα στην γεφυρα σην βαρδια του και μετα στο σαλονι απιστευτες ανθρωπινες λεπτομεριες... την αλλη μερα η βραβευση ...θα την διαβασετε παρακατω... ημουν θυμωμενη πολυ θυμωμενη με οσα ακουσα, με τον υπνο του "δικαιου" /"αδικου κατ εμε" που κοιμουνταν οι κρατικοι υπευθυνοι ...εγραψα το κειμενο στο καραβι της επιστροφης, κλεισμενη στην καμπινα μου απομαγνητωφωνοντας οργισμενη... την αλλη μερα το εστειλα με φαξ στο περιοδικο...θυμαμαι μονο την απορια και την ερωτηση του εκδοτη… «στεφη εισαι σιγουρη  πως θελεις να το δημοσιευσεις αυτουσιο? Θα θυμωσουν»… κεφαλι αγυριστο φυσικα και δεν αλλαξα ουτε λεξη και φυσικα δεν μετανοιωσα….

Τι εγραφα τοτε λοιπον….
«παρόντες απόντες οι ηρωες της Παρου»

«απονομη ναυτικων Μεταλλιων Α ταξεως σε πολιτες και στρατιωτικους , διοτι στις 26 Σεπτεμβριου 2000, παρα τις δυσμενςι και αντιξοες καιρικες συνθηκες που επικρατουσαν στην περιοχη και του σκοτους, επιβιβαστηκαν μολις ελαβνα γνωση του συμβαντος σε μικρα σκαφη… και ελικοπτερα και κατεχομενοι από αισθημα αλληλεγγυης και αλτρουισμου και αυτοθυσιας διεσωσαν 488 ναυαγους από την θαλασσα». 18 Φεβρουαριου 2001.
Σχεδον 5 μήνες από την μαυρη νυχτα που σημαδεψε με μελανα χρωματα τη ναυτικη ιστορια της Ελλαδας, αμαυρωσε τη ναυτοσυνη μας και επιβεβαιωσε ακόμη μια φορα την ανικανοτητα του κρατικου μηχανισμου να αντεπεξέλθει αποτελεσματικα στα δύσκολα.
Το κρατος αποφασισε να τιμησει, με μια σεμνη τελετη στην παροικια, τους θαλασσινους (ψαραδες, ιδιωτες, ναυτικους, γυναικες και αμουστκα παιδια) εκεινους που καταφεραν ουσιαστικα το αδύνατο. Να διασώσουν 488 ατομα από τους επιβαινοντες στο ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ , σε συνθηκες κολασης, διχως αν λογαριασουν το κινδυνο στον οποιο εθεσαν την ζωη και την περιουσια τους. Αψηφώντας και καταπνιγοντας κάθε φόβο ανθρωπινο, με μια τεράστια δύναμη ψυχης να παλέψουν κόντρα σε λόγικη και στα στοιχεια της φυσης.
Από το πρωι στον εκκλησιασμο κατι εδειχνε να πηγαινει στραβά , να μην κολλαει, μια εντυπωση αδιορατη που σιγα σιγα γινόταν εμμονη.
Ηταν μια σκια , η σκια του ναυαγιου που βαραινε και για πολύ καιρο θα βαραινει  το νησι και τους ανθρωπους του. Ηταν το κουφαρι του ΣΑΜΙΝΑ που ήξερες ότι αναπαυονταν γαλήνια στον υγρο του τάφο (… «να, βλεπετε εκεινη τη λαδια της θαλασσας, καποου από κάτω είναι…»).
Ηταν η μπουνατσα που έκανε την ιδα εκεινη θαλασσα να φαντάζει τόσο υποταγμένη σε καίκια και ανθρωπους. Ηταν οι Πορτες οιυ εδειχναν τοσο κοντα στην στερια-σωτηρια και τόσο ακινδυνες. ΗΤαν οι σκορπιες λεξεις που επιανε το αυτί: «σώσαμε», «μαζεψαμε»…
Ηταν που ολοι αναλογιζονταν τους 82 που τσακιστηκαν στα βραχια, που πνιγηκαν από την οργη των κυματων. Ηταν τα χαμηλωμενα βλεμματα των Παριανων ψαραδων, ηταν όμως και καποια ματια που βουρκωσαν όταν ακουστηκε η φραση «αιωνια τους η μνημη». Ηταν που αυτοι οι ανθρωποι ουτε μπορουν, ουτε θελουν να ξεχασουν, ουτε να θάψουν στην λήθη του νου τα όσα αντικρισαν.
Ηταν η εντονη – αυτή τη φορα!- παρουσαι της κρατικης μηχανης. Ηταν ακόμη αυτή καθαυτή η παρουσια του πολεμικου πλοιου, του πλωτου του Λιμενικου Σωματος, του ναυαγωσωστικου παντος καιρου, που ανέμελα αρμένιζαν μέσα στο λιμ΄ναι.
Ηταν και τα καικια που δεμενα στον μολο εμοιαζαν αμηχανα, αμετοχα σε αυτή την φιεστα.
Ηταν τελος το γιατι που ακομη ζητα την απαντηση του. Και ένα παραπονο που πλανιοταν στην ατμοσφαιρα και εβλεπες ότι μια διεξοδο, μια αφορμη ζητουσε μονο για να ξεσπασει…
Οι λογοι από μικροφωνου επεινων εκφωμένοι με τη γωνστοτατη ξύλινη γλωσσα των πολιτικων , κανονος την ψυχη δεν κεντρισαν. Μαλλον περισσοτερα ερωτηματικα και συγχυση προκαλεσε μια φραση του υπουργου Χρηστου Παπουτση, ότι το τραγικο αυτό ναυαγιο μας γεμισε «Θλιψη και οργή, θλιψη για αυτους που χάθηκαν και οργη για ατυο το τραγικό ναυτικό ατύχημα», αλλα ή απορια εύλογη. Αυτή η οργή που διοχετευεται?
Σε αυτό καθαυτο το ατύχημα, στην κακια ωρα και στιγμη και στον ανθρωπινο παραγοντα?
Η και στην ανυπαρξια κρατικης επαγρυπνισης για την αντιμετωπιση τετοιων γεγονοτων?
«Κυριε Υπουργέ, ασς μην ψαχνουμε μονο για εξιλαστηριους θυτες 0 τα θυματ είναι υπαρκτα και ζητουν και θα ζητουν τη δικαιωση- προκειμενου να κατευνασουμε το «κοινο περι δικαιου αισθημα» και να αποποιουμαστε τις δικες μας ευθυνες».
Υπήρξαν όμως και ομιλιες συγκινιτικες που αγγιξαν τις καρδιες των θαλασσινων, αναφερόμενες στην «ιερη φλογα της ανθρωπιας που εκεινο το βραδυ αναψε», στις «πολλες μικρες ηρωικες πραξεςι και κατορθωματα που ακόμη δεν ηρθαν στην επιφανεια», στον «υπερτατο αγώνα της ζωης, για την αυτοθυσια».
Και ηταν και μια φραση ακροτελευταια που όμως περικλειε ολες τις διαστασεις , προσοχή όμως, μια και μοναδικη , αυτή από τον βουλευτη Κυκλαδων νικο Λεβογιαννη:
-«τιμη και δόξα στον αξιωματικό Μαλαμα, τιμή και δόξα σε αυτους που εχασαν τη ζωη τους , τιμη και δόξα σε αυτους που αγωνισθησαν για να σώσουν αλλους, για να αναδειχθει ακομη μια φορα πως εδώ περα υπαρχει ανθρωπια»

Και άρχεται η εκδήλωση για την απονομή των μεταλλιων και στο περιθώριο της τα πηγα΄δακια των Παριανων (και όχι μονο), η πιο ενδιαφερουσα στιγμη αυτης της συναθροισης. Ανθρωποι ήρωες που ότι εκαναν βγήκε από μια φοβερη αυταρπανιση, αβιαστα, από την δυναμη της καρδιας τους.
-«Ηταν χρεος μας , δεν μπορουσαμε να το αρνηθουμε».
Η ερωτηση μου αντηχησε αι σε μενα την ίδια γελοια: «Καπετανιε φοβηθηκατε καθολου?»
-«Ε όχι βεβαια. Ρισκαραμε τα παντα. Τη ζωη μας , τη ζωη των δικων μας, των παιδιων μας, των γυναικων μας , τα καικια μας, την περιουσια μας. Όμως επρεπε»
-«Εγω ημουν με το ΧΡΙΤΙΝΑ που μας εσπασε η μηχανη.»
Η χαρα για την ζωη που εδωσαν πισω.
-«Μαζεψαμε δυο παιδακια από τα βραχια, τα κραταγαν σφιχτα στην αγκαλια τους αγνωστοι τους ναυαγοι, ηταν γραφτο τους , τους εμμελε να ζησουν».
Η κοπελια που ειδε τις φωτοβολιδες και πρωτη μαζι με τον αντρα της και τον ξαδερφο της εσπευσαν στο ναυαγιο, που αντικρισε το Σαμινα να χανεται, που με ένα καικι 11,90 μέτρων περισυνελεξαν 80 ψυχες, που όμως εχασε τον πατερα της , δεν ξαναπέρσε από τις Πορτες, δεν μπορεσε να ξαναταξιδεψει με ποσταλι.
-«Εμεις ημασταν με το ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ. Μαζεψαμε δεκαπεντε ανθρωπους και τον καπετανιοα, τον Γιαννακη, τοτε δεν τον ξεραμε.ΗΤαν το σκαφος ψηλο και δεν βοηθουσε.»
-«Εγω σου φωναξα στο vhf  ότι θα μεινω στην Μαυρη Σκαλα με το ΑΙΓΙΑΩΤΙΣΣΑ μεχρι να ερθει το εγγλεζικο ελικοπτερο»…
-«Πρεπει εκει να ειχαν και καποιον από το πληρωμα, καποιος τοςυ εκανε κουμαντο, δεν τους αφηνε να πεσουν στην θαλασσα για να μην πνιγουν»….
Πραξεια και πτυχες μικρες και μεγαλες, λεπτομεριες σημαντικες και ασημαντες, που ισως ποτε δεν θα γινουν ευρεως γνωστες.
Αλλα τι εννοια μπορει να εχει ένα μεταλλιο για αυτους τους ανθρωπους που η μετριοφροσυνη τους είναι κατι περισσοτερο από συγκινιτικη?
-«Μια ψυχολογική ανακουφιση, γιατι βεβαιως στη ζωη μου ξθελα να κανω παντα καλο και με την κινηση αυτή αισθανομαι πως συμπληρωσα τον κυκλο της ζωης μου. Να προσφερω σε ανθρωπους που καλως ή καως ηθελαν τη βοηθεια μου. Εκπροσωπω τον ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΝΤΩΝΗς  που μαζεψαμε εβδομηντα τεσσερεις»

Διχως υπερβολες , με περιγραφες συντομες και σουσιαστικες . σαν αν κουραζονται όταν τα ξαναθυμουνται και να τα ξανζουν ακομη και τωρα που ο χρονος υποτιθεται πως σβηνει τα σημαδια.
Ποναει ακομη το ναυαγιο και ποναει πολύ.
Και συγκεντρωθηκαν ολοι αυτοι οι γνωστοι και ανγωνστοι, οι αφανεις ηρωες για να παρουν ένα μεταλλιο, έναν επαινοκαι το παραπονο που στηναρχη δειλα, ισα που αχνοφαινονταν, ξεχειλισε στο τελος της εκδηλωσης και ηταην συγκεκριμενο.
Και ηταν τα μικρα και ασημαντα που οδηγουσαν σε αυτό το συμπερασμαμ όπως μια ξερη αναφορα μονο στα ονοματα των τιμηθεντων, διχως να ακουστει από πιο σκαφος ηταν- γιαιτ και τα ψαροκαικα πονεσανξαθ αυτά, ειχαν ψυχη και αγκομαχουσαν,.Διχως ανα ακουστει ενας εστω εκπροσωπος των διασωστων, καποιος από τους ναυαγουςμ μια λεξη, εστω μιση, για το ιδιο το πληρωμα(δεν επεσαν μονοες τους οι βαρκες, τα σωσιβια καποιο τους τα εδωσαν) , διχως να τιμηθουν ολοι ανεξαιρετως –όπως στον λογο μετα βεβαιοτητας κοπτωνταν- αλλα στην εκδήλωση δεν συνεβη.
Τελος , μηπως αραγε ειανι ρατσισμος που δεν τιμηθηκε κανεις από τους Αιγυπτιους ψαραδες του ΚΑπεταν Αντωνης που εδωσαν την ψυχη τους?
Ηταν όμως και μια λέξη, μια μονο λέξη παο το στομα του κυριου υπουργου που εθιξε, που πειραξε, που μειωσε, σκοτωσε ολη την τιμη που η πολιτεια θελησε να τους αποδωσει.Η λέξη «υποβοήθηση».
-«…ιδιαιτερη εμφαση στην αξια της εθελοντικης προσφορας αλλα και στην αξια που ειχε στην υποβοηθισει του εργου των κρατικων αρχων…»
Καποιοι νιμισαν πως παρακουσαν, κοιτχτηκαν αμηχανα, σχολιασαν χαμηλοφωνα, μετα όμως και εεξω οι ψιθυροι εγιναν κραυγη στο στομ ατου ψαρα:
-«Υποβοηθησαμε, υποβοηθησαμε…» ελεγε και ξανλεγε ωρυομενος.
Και μειναν αυτοι οι ναυτικοι, που εκτος από ναυαγους , εσωσαν εκεινο το βραδυ την τιμη της Ελλαδας, το γοητρο της ναυτοσύνης, να απορουν για την κρατικη αλαζονεια. Να θυμουνται τις απεγνωσμενες  τους κραυγες για φως, γιααπο αερος βοηθεια, την οργη τους την άλλη μερα για την ανυπαρξια της ουσιαστιαστικης κρατικης υποβοηθησης στο δικο τους εργο διασωσης…
Αυτοι οι νησιωτες, ο απλος αυτος λαος, που δεν υπακουσαν σε κανενος Νομου το γραμμα, περα από τυον της καρδιας και της ανθρωπιας τους, γιαν ρισκαρουν εκεινο το βραδυ τα παντα , ειχαναναγκη η επιβραβευση τους να γίνει όχι από τυπικη υποχρεωση, αλλα από χρεος ιερο.
Τελικα ναι . Υπαρχει καυρει Υπουργε , οργη για το ναυαγιο. Όχι μονο με τις προεκτασεις πους της προσδιδετε και με την εννοια που εσεις αντιλαμβανεστε….