Εκθεση ξυλογλυπτων, ζωγραφικής σε ξύλο και πυρογραφιας.

3η εκθεση εργων μου με τίτλο ''ξύλων τέχνη''

H τρίτη εκθεση εργων μου βρισκεται στην τελική ευθεια της προετοιμασίας. Θα ειναι η πρωτη που θα πραγματοποιήσω στην Λευκάδα και θα διαρκεσει ενα μήνα με προοπτική το grafistico να αποτελεσει το μονιμο εκθετήριο.. Τα εργα εχουν με ποικίλη θεματογραφια και κυριο υλικο το αγαπήμενο πάντα ξύλο σε ολες του της μορφες (κατεργαμένο,ακατέργαστο, ξυλαρμενο, ρεταλια, κορμοι).Παρουσίαζονται καλιστα ξυλογλυπτα καραβια των παλιων καιρών, πυρογραφιες λουλουδιων και πεταλουδων, σύνθετες κατασκευες με θαλασσόξυλα, ζωγραφική με σινική μελάνη πάνω σε ξύλο.
Παραλληλα θα υπάρχει και εκθσεη ζωγραφικής σε καμβα της Σοφίας Αρελη.

υ.γ. πολλα απο τα ξύλα που χρησιμοποιησα προερχονται απο την ναυπηγηση του Κουρσαρου, οπως κυπαρρισι, ευκαλυπτος, φτελια, ναγγατι, δρυς...

ελληνικά χρώματα καλοκαιριου - Greek summer colors

ελληνικά χρώματα καλοκαιριου - Greek summer colors
Originally uploaded by AEGEOTISSA

ήλιος, πλώρη, και του Αιγαιου τα νερα... μια εικονα , οαση , να γαληνεψει τις ψυχες μας...

αφιερωμενη σε ολους οσους αγαπουν τη θαλασσα , τα ταξίδια , τα καράβια

ψάρεμα στο γυαλό - fishing

ψάρεμα στο γυαλό - fishing
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Ενα μικρο βίντεο με το καικι καπου σου αιγαιου τα νερα...

εικονες πανέμορφες που για αλλους αποτελουν κομματι αναποσπαστο της καθημερινότητας τους ενω για μας τους υπολοιπους μας φανταζουν μακρινες και ξενες αλλα παραλλήλα μας φωτιζουν και μας γεμιζουν χρώμα ήχους.

express samina- ναυάγιο

express samina
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Παρος - 2000 .ενθυμιο θλιβερο αποφραδας νύχτας. Απομειναρι της διασωσης τα σωσίβια του expess Samina πανω στο καταστρωμα του Αιγαιωτισσα ΙΙ. οταν οι μνημες ακομα μας πονανε.

Απλα για αυτους που ρωταν πως βρεθηκαν τα σωσίβια στο καταστρωμα μας, αναφερω οτι το σκαφος μας πήρε μέρος στην διασωση εκεινο το καταραμένο βραδυ.
Οι μνήμες ειναι ακόμα εντονες και πικρες και ας εχουν περασει 9 χρόνια ακόμη νώπες.
Πολλοι εχουν ρωτησει γιατι δεν ξαναγραψα κατί για το Σαμινα - μονο δυο αρθρα στον Εφοπλιστη τότε (τευχη Οκτώβρη & νοέμβρη 2000)- που ειχαν σκοπο να αγγιζουν , να μην αφήσουμε να περασει αδιαφορα το ναυαγιο και το δραμα του.

Εκτοτε το κομματια της μνημης , τα κομματια του παζλ που συνθέτουν εκεινη τη νυχτα τα φυλαω σαν κόρη οφθαλμου , μυστικά πολυτιμα και τα καταγραφω σε κομματια χαρτιου αδημοσευτα. Δεν εχω βρει ακόμη το θαρρος να τα καταδέσω δημοσια, ειτε γιατι δεν θελω εστω και ως υποψια να νοίωσω οτι καπηλευομαι τον αβασταχτο πόνο του ναυαγίου, οτι γιατί ακόμη τα δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια την ώρα που γραφω, ειτε γιατι η οργή με πλημμυριζει οταν ψυχανεμιζομαι πως παρόλες τις υποσχεσεις και τους βαρύγδουπους λογους των αρμοδιων τίποτα δεν εχει αλλαξει...
Οταν θα βρω το θαρρος και το κουραγιο υποσχομαι οτι θα τα γραψω και δημοσια..

Στο ενδιαμεσο μένω να κοιτω τα σωσίβια που τα φυλάμε ακόμη στο στριντζο του Αιγαιώτισσα, αδεια και αψυχα.

ο πανος και το πριαρι... και οι ιστοριες του

ο πανος και το πριαρι... Λευκαδα
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Αυτο ειναι το πρωτο πλεουμενο που σκαριασε ο Πανος πριν 12-13 χρονια... μαθητης ακομα, θελοντας να συνεχισει μια οικογενειακη παραδοση που ήθελε τους "Κοκκινεους" να εχουν καποιο μικρο βαρκακι στην κατοχή τους... για παραγαδι, δύχτια ή Πρια .
Δείγμα τοπικης ναυπηγικης -αποκαλουμενο "πριάρι" συνανταται στην Λευκαδα και με καποιες μικρες διαφορες στο Μεσολογγι.




Η γάστρα του ειναι ετσι κατασκευασμενη ωστε να πλεει σε ρηχαδες. Η ελλειψη καρινας προυποθετει ομως θαλασσα απήμενη και για αυτό το βρισκουμε συνήθως σε μέρη οπου απουσιαζουν οι μεγαλοι κυματισμοι...

Βεβαια αυτό δεν σημαινει οτι δεν τα βγαζει πέρα και σε φουρτούνα...
Χαρακτηριστικό το περιστατικό που ζήσαμε πριν απο 2-3 χρόνια...εναν δεκαπενταυγουστο .
Ξεκινήνοντας με θαλασσα λάδι απο το Καστρο της Λευκάδας για τα Διαβασίδια και στο μικρο νησάκι του Αη νικόλα ( ερημητήριο καποτε του Αγγελου Σικελιανου) μια παρέα μεγάλη... Ο Πανος ,η υπογραφουσα ( οι θαλασσινοι και πελαγογυρισμενοι), η Σοφή με την Αποστολία (ο γνωστός γκαντεμης της παρεας) , ο Γιωργος και ενα ζευγάρι φίλοι του απο την Αθηνα , αδαής περι τη θάλασσα...



Αφου λοιπον καναμε μπανιο στα διαβασίδια,

δοκιμασαμε το πανακι μας εν είδη ιστιοπλοων ,
αναψαμε το κερακι μας στο ερημο ξωκλήσι και επιδωθηκαμε σε λοιπες εκδρομικες δραστηριότητες,
κινησαμε για την επιστροφη (μετ εμποδίων η μαλλον μετά φουρτούνας)
(οταν τίποτα δεν προμυνηνε τι θα επακολουθουσε, η θαλασσα λαδί , μια υποψια ανεμου στο πανι μας, και γελια στην παρεα)

Απογευματακι ον και κλασικα έβαλε την τοπική μπουκαδούρα , μονο που αυτή την φορά τον φρεσκάρισε τον καιρο πολυ παραπάνω απο τα συνηθισμενα..
Ειχε ενα 6-7 αρι γεματο.
Για οσους δεν γνωριζουν, το νησι του Αη νικόλα , βρίσκεται σαν μεσα σε λιμνοθαλασσα. Εκει δεν μπαινει το κυμα , καθως υπαρχει φυσικος για μερικους, τεχνιτος απο τα χρονια της κλεοπατρας και της ναυμαχιας του Ακτιου για αλλους κυματοθραυστης.
Το μεγάλο μας προβλημα ήταν οτι επρεπε να βγουμε απο την μπουκα, ενα πολυ στενο περασμα πλατους μολις 2 μετρων, με τα βραχια- πλακες δεξια και αριστερα μας και το κυμα να σκαει βουνο . 2 μέτρα κύμα απο την πλωρη ειναι υπόθεση για ενα τοσο μικρο βαρκακι ακαρινο. Ο κινδυνο να μας αναποδογυρισει την ωρα που θα επιχειρουσαμε να βγούμε ήταν ορατος. Επρεπε να το ορθοπλωρήσουμε και την καταλληλη στιμγη αναμεσα σε δύο κυματισμους να ξεμπουκαρουμε με το γκαζι τερματισμενο.
Η Σοφη και η Αποστολια ειχαν στριμωχτει κατω απο το πλωρη, το ζευγαράκι στην αρχη αμεριμνο καθοταν και αυτο μπροστα για προσθετο βαρος βασταζόμενο απο τα σκοινια, ο Πανος με το Γιωργο στο τιμονι να παραφυλαμε τις θαλασσες .Στην τριτη προσπαθεια καταφεραμε να βγούμε αφου κοντεψαμε να πεεταξουμε τη μηχανη απο τη βαση .
Ο αερας λυσομανουσε και οι θαλασσες εμπαιναν ζωντανες μεσα- οποιος μπορουσε αδειαζε τα νερα με τον κουβα. Επρεπε οπωσδήποτε να ψηλωσουμε γιατι κοντα στα βραχια ειχε ανιτμαμαλο και το πριαρι σίγουρα δεν θα αντεχε σε διπλοθαλασσο . Οριστικα εγω ως βιγλατορας να κοιτω τα κυματα, ο Πανος σε ετοιμοτητα στο γκάζι και ο Γιωργο στο τιμονι. Μολις εβλεπα θαλασσα μεγαλη φωναζα "κοψε , κοψε" και εκανε ο πανος "κρατει", ο Γιωργος βαστουσε το δίακι με τα δυο χερια για να μην του φύγει και οι υπολοιποι ηταν τρομοκρατημενοι και κατακίτρινοι...ο φοβος τους δε μεγαλωσε οταν με ειδαν να σφίγω το χερι του Πανου... Καθως εκανε κρατει εκοψε το χερι του σε μια λαμαρινα και αιμοραγουσε. του το τύλιψα με την πετσετα και το εσφιγγα γερα για να σταματήσει. Η Αποστολια ομως το πηρε στραβα και σκεφτονταν (όπως μας ειπε αργοτερα) πως για να βασταω το χερι του φοβαμαι , την εχουμε πολυ μα πολυ ασχημα...

Τελικα για3 μιλια αποσταση καναμε μιαμιση ώρα.... Οι κοπελιες βγήκαν πιασμενες κατω απο το πλωριο ταμπουκιο αλλα ακεραιες, το ζευγαρακι δεν ξαναπατησε το ποδι του σε πλεουμενο, ενω οι τρεις του πληρωματος στιβόμασταν απο το νερο... αλλα το " διασκεδασαμε"...
και το φιλοσοφήσαμε πως οσο και να γνωρίζεις την θαλασσα και να κόπτεσε πως εισαι γεννημα θρεμμα της, κι ας εχεις φαει αιγαιοπελαγίτικα μελτεμια με το κουταλι, κι ας εχεις δει ναυαγια και διασωσεις ποτε δεν ξέρεις που στην φυλαει...

Και συμφωνησαμε ομοφωνως πως για μια ακομη φορα επιβεβαωνεται η ρηση οτι την θαλασσα δεν πρεπει ουτε να την φοβασαι ουτε νατην υποτιμας, μονο να την σεβεσαι γιατί αυτή οριζει πάντα το παχνιδι.


(η Αποστολια σε πρώτο πλανο)

...Φυσικα την Αποστολια - για καλο και για κακο- ο Πανος δεν θελει να την ξαναβάλει στη βάρκα....και ας οριεται η ιδια πως δεν ειναι αυτή η γρουσούζα...

της Στέφης Αρέλη (αδημοσίευτο και για καιρό χαμένο)

Κατά την διάρκεια πρόσφατης μετακόμισης ανακάλυψα κείμενα και ποιήματα της – πρώτης νιότης μου που ήταν περίοδος έντονης εσωστρεφειας- που είχα γράψει και θεωρούσα χαμένα.

Κάποια αξίζουν να διαβαστούν κάποια είναι ξεπερασμένα…Σίγουρα σήμερα έχω μια πιο ρεαλιστική ματιά, λιγότερο ρομαντική.

Το παρακάτω το είχα γράψει- χρόνια 10 πριν- όταν εγκλωβισμένη στη στεριά , αναπολούσα και αναζητούσα απεγνωσμένα ξανά την ελευθερία της θάλασσας…

Ίσως λογοτεχνικά αν μην λέει και πολλά όμως συναισθηματικά σίγουρα αγγίζει όσους ένιωσαν έστω και μια φορά την ζωοφόρο πνοή της αλμύρας…

αφιερωμένο λοιπόν σε όλους όσους παραμένουν για πάντα στην καρδία αληθινά θαλασσινοί.

Κοχυλιών και κοχλιών ….

Αν χειμώνα καιρό σε άμμο πάνω βαδίσεις….

Εκεί που η πνοή η θαλασσινή,

με του χώματος το άγγιγμα να συγκαιραστεί μάταια προσπαθεί,

Κοχύλια των πελάγων και της στεριάς κοχλιους ανάκατα θα αντικρίσεις…

Κοχύλια άγρια ,κομμάτια σπασμένα,

με τα φύκια , κοινή τους η μοίρα γραμμένη,

Θάλασσας ιστορίες , φουρτούνες και αλμύρα,

Βιώματα ζωηρά, ένδοξα, περασμένα …

Ποσειδώνα γνώρισαν και Ναϊάδες,

καραβιών πλώρες θωρούσαν,

Γοργόνες ακρόπρωρων, σειρήνες γυναίκες

Στολίδια σε ακροδάχτυλα τα κρατούσαν…

Σε ναυάγια παλιών σκαριών απάνω φωλιάσαν,

Σε βάθη ωκεανών και θαλασσών βυθούς,

Δελφινιών λαλιές για άκουσμα είχαν,

Εκεί που αλαργεύει των ανθρώπων ο νους….

Απομεινάρια αποστεωμένα και λείψανα τώρα,

Την ζωή τους την αλλοτινή νοσταλγούν,

Εδώ που το κύμα τους ξέβρασε,

κατάντησαν

με κοχλιούς στεριανούς να «συζητούν».

Και τι να τους πούνε τώρα οι «άλλοι»,

Μακρινοί της στεριάς συγγενείς,

Ιστορίες πεζές και μονότονες,

Για βροχές , συννεφιές και καιρούς….

Τους διηγούνται – οι του χώματος κοχλιοί- ο χρόνος στο καβούκι πως περνάει…

-«Κυλάει??» η απορία

- «Φυσικά» αγέρωχα και με άγνοια απαντούν .

«Στο κέλυφος σου κλεισμένος σαν είσαι,

τοίχους σαν αντικρίζεις καθημερινά,

λεπτομέρειες θα βρεις ασήμαντες,

λεπτομέρειες άφθονες

να γεμίσεις της μικρής σου ζωής τα κενά…»

-« Μα εμείς του νερού του αλμυρού.,

με το βλέμμα έξω αντικρίζουμε,

της θάλασσας θάματα και αναστεναγμούς,

των κυμάτων και του καιρού αιώνιες εναλλαγές ,

των καραβιών βάσανα και ταξιδεματα,

πλεούμενων ρότες και ναυτικούς…

που καιρός και που χρόνος

με λεπτομέρειες να ασχοληθούμε μικρες,

που καιρός και που χρόνος

τη βαρυγκώμια να νιώσουμε, ζήσης μονότονης υπό το βάρος ενός καβουκιού…»

Και γω λαθροκουστής της κουβέντας αυτής

Συγκρίσεις κάνω κρυφές,

ελπίζοντας αιώνια να παραμείνω,

Των κοχυλιών παντοτινός θαυμαστής…

σπάσμενο κατάρτι...

sailing boat with broken mast
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Δεν ήταν τα μάτια που έβλεπαν γραμμές τεθλασμένες το μεσημέρι της Λαμπροβδομάδας... Πηγαίνοντας προς το δρόμο του Κάστρου , αντίκρισα ιστιοφόρο ( bavaria - cyclades) μοντέλο καινούργιο να διασχίσει το δίαυλο αγέρωχο μεν, παράξενο δε...Το άλμπουρο του είχε κλίση παράξενη... μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει , έλεγα πως ο ναυπηγός τρελάθηκε.. τραβώντας φωτογραφίες με το κινητό αναρωτιόμουν που θα μπορούσε να είχε συγκρουστεί... Ο καιρός ήταν ο καλύτερος δυνατός.... άπνοια και η θάλασσα λάδι... Η μόνη λογική εικασία ήταν να έμπλεξαν τα ξάρτια του κάπου , ίσως με κατάρτι γείτονος σκάφους... Οι απορια μου παράμενε άλυτη, μέχρι που σε δημοσίευμα εφημερίδας τοπικής διάβασα πως στην προσπάθεια διευλεσης του διαύλου της Λευκάδας , συγκρούστηκε με την γέφυρα την πλωτή (santa Maura) , προφανως με τον καταπέλτη... Οι συνθήκες του ατυχήματος παραμένουν αδιευκρίνιστες και σίγουρα καθόλα παράξενες, καθώς στα χρονικά δεν θυμαμαι να εχει συμβει με καλοκαιρία παρόμοιο ατύχημα.

"ηρθε η ώρα του τακάδου" (μέρος 1ο)

(τοποθετώντας το βαρύ δρυινο τρυπήτο ή τακαδό)

με τα λόγια αυτά χαιρέτησε την ομήγυρη , ερχόμενος φουριόζος ο Καπ. Σταύρος..
Κυριακή, απόγευμα συνεφιασμενο και ο αυτοσχέδιος ταρσανάς μας έχει γεμίσει κόσμο... 11 κεφάλια παρώντων μετρήσαμε ,μικρους & μεγάλους ..."Τι γίνεται έδω 10 κάθονται ένας δουλευει?"


(η Αγγελική, Ο Σταύρος Junior και η κωνσταντίνα)

" Βρε βρε σήμερα πλάκωσαν και οι επιστήμονες" ο αναμενόμενος αστεϊσμός ...

Μέρα σημαντική καθώς σήμερα θα έμπαινε το τακάδο ή τρυπητό ή κατά άλλους κουρζέτο ή κρουζετο ( όρος που όμως εδω απαντιεται για να χαρακτηρίζει άλλο ξύλο). Ελα ομως που μόνο o Πάνος ήρθε ορεξάτος και εκανε έιοσδο δυναμική, ο Μάκης βάρυπνος και ραθυμος απο τις μπύρες τις κερασμένες παρακαλούσε " Ενα καφέ ρε παιδία, ενα καφέ" ...(ο Πάνος με το βενζινοπρίονο ανοιγεί τις τρύπες...εξ ού κια η ονομασία "τρυπητο"
(υπο το άγρυπνο βλεμμα των "επιστημώνων" και το "κοιμησμενο" του Μάκη")
ανελαβέ λοιπον την ολη προεργασία ο Πάνος μόνος του... Ανοιξε τις σκαρμοφωλίες με το βενζινοπρίονο και πλανιάρισε τα πλαινα .

Το ξύλο αρκετά βαρύ, δρυς ελληνική, που αφου κοπηκε σε πλάκες εμεινε κανα μήνα "βαφτισμενη στη θαλασσα".
(η μεταφορα του τακάδου) (η πρωτη απόπειρα εφαρμογής)

Η τοποθέτηση δεν ηταν τόσο ευκολη υποθεση όπως ισως φαίνεται.Οι σκαρμοι (τρύπες) κόπηκαν και υπολογίστηκαν για την βάση των μανταλιων ( το άνω μέρος των στραβόξυλων), ομως η κλιση η φυσική που ειχε η πρυμη , οπως και η κλιση που είχαν πάρει τα στραβόξυλα ειχαν σαν αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη απόκλειση στην κορύφη ( σε καποιες σκαρμοφωλίες εφτανε και τους 10 πόντους) και να μην μπορουν ευκολα να μπουν οι νομεις στις τρύπες (φωλιασμα) καθως ο αρμος εκ των πραγματων επρεπε να είναι μικρός
(ο ελαχιστος δυνατος) και το τακάδο κατέβαινε πολυ σφιχτα.
(η εφαρμογή ξεκίνησε από την πρυμη).

1985-2009 , 24 χρόνια πορείας, 3 ναυπηγήσεις

Με αφορμή μια μετακόμιση, ξαναντικρυσα , παλιες φωτογραφίες ξεχασμένες... Φωτογραφίες που με προσκάλεσαν για ενα ταξίδι στο χρονο.
3 ναυπηγησεις ξύλινων σκαριών , παραδοσίακων με κοινός παρανομαστή και πάντα παρόν το Καπτα Σταυρο τον Αρέλη ,έχωντα όχι απαραίτητα πάντα την ίδια ιδιότητα.

(ο Καπτα Σταυρος τον απρίλη του 2008 , ακουμπισμένος στο ακράπι του Κουρσάρου της Αγίας Μαυρας )

Πρώτη στάση στη Λευκάδα στα καρνάγια του Βλυχού ,τότε που ναυπηγήθηκε το Αιγιαιωτισσα Ι ( πέρασαν κιόλας 23 χρόνια)

( ο Καπτα Σταυρος τον Οκτωβρη του 1985, ακουμπισμένος στα μπουντελια που κρατουν το σκαρι του Αιγαιώτισσα)

Λευκαδα - Ειναι Οκτώβρης του 1985. Εχουν τελειωσει τα ταξίδια του Sunny Cruise και ο Καπ. Σταύρος μολις εχει ξεμπαρκαρει. Σπεύδει στη Λευκάδα οπου ναυπηγούνταν κατά παραγγελία του και με σύμβαση αποκοπης η ναυπήγηση του πρωτου Αιγαιώτισσα ( 24 μετρα τοτε, πριν την μετασκευη του 2000). Το χρονοδιαγραμμα ειχε καταστρατηγηθει απο τα καρναγια και τα περιθώρια ειχαν στενέψει επικύνδυνα. Το σκαρι ήταν μόνο με τις στραγαλίες , με το πρώτο του κλεισμενο ναύλο για το Μαη του 1986. Εμοιαζαν όλα τα εμπόδια ανυπερβλητα. Χρήματα δεν υπήρχαν για να μπουν προσθετα συνεργεία. Η απέλπισία περίσσευε. Τοτε ήταν που επιστρατεύτηκαν παντιοτρόπως οι φίλοι και με περίσση κουραση και προσωπική εργασία πραγματοποιήθηκε το ακατόρθωτο. 26 Μαιου του 1986 το σκάφος επεσε στην θαλασσα, μη εχοντας χρόνο ούτε για δοκιμαστικό, 29 Μαιου του 1989 εγινε η πρωτη επιβίβαση επιβατών στην Κερκυρα...

Χρονιά σκλήρα που έθρεψαν την μετέπειτα εμπειρία....


Πρέβεζα 1995-1998
Και επονταν συνέχεια - σαν χτες μου φαίνεται - στην Πρεβεζα , στην Μαργαρώνα ,οταν φτιαξαμε το καμάρι μας το "Αιγαιώτισσα ΙΙ".

( ο Καπτα Σταυρος τον χειμώνα του 1996 μέσα στο σκαρί του Αιγαιώτισσα ΙΙ)

Τόλμημα σοβάρο και με κινδύνους πολλούς, εμελλε να είναι το μεγαλύτερο ξύλινο της τελευταίας 4ο ετίας που ναυπηγήθηκε στην ελλαδα - μεχρι εκεινη την στιγμή-.Αυτή τη φορά θέλαμε ένα καραβόσκαρο γνήσιο και περήφανο... το πάθημα της ππροηγούμενης ναυπηγησης θέλαμε να ειναι μάθημα στην παρούσα, ετσι δεν μπλεξαμε με καρναγια και συμβάσεις έργου. Καραβομαργκος και συνεργός ο Κώστας ο Χαρίτος , εκ Σαμου ορμώμενος - με περγαμηνές στους καρλοβασίτικους ταρσανάδες... Η χρηματοδότηση και εδω απέλειπε, το ίδιο και κάθε λογής ενίσχυση... Δουλευε και όργωνε τις θαλασσες το Αιγαιώτισσα το μικρό για να"βγάλει" το μεγάλο....
Εμενε και αυτή τη φορά η εργασία η προσωπική , ακόμη πιο κοπιαστική ...

Και επειδή τα χρονοδιαγραμματα ειναι για να "καταπατούνται" και οι "μαστορες" για να τους κυνηγας και αυτή τη φορά ο χρόνος περνουσε γρηγορα ανεκμετταλευτος και εις βάρος μας - παρόλες τις ποινικεςρήτρες και τις ασφαλιστικές δικλειδες...

Η καρίνα έπεσε το 1995 - το πετσωμα ολοκληρωθηκε το 1997 και καθελκύστηκε το 1998










Σαφώς από τις πλέον συγκινητικές στιγμής ήταν όταν έπεσε στη θάλασσα ανήμερα του Αγίου Κωνσταντινου ( 21.05.1998). Με την Σχολή των Πλοιαρχων της Πρεβεζας παρούσα, με βάζα δανεικά απο τα καρνάγια του Βλυχου ( ρυμουλκιο τα έφερε στα μουλωχτα το Αιγαιώτισσα Ι απο την Λευκάδα στην Πρέβεζα) , με υπευθυνους για το ριξιμο και αυτους δανεικους απο την Λευκάδα, με την καρδια να χτυπά δυνατα και με το στομαχι ενα κόμπο... Α και κλασσικά με την απίστευτη ελληνική γραφειοκρατία που δεν επετρεπε να μεταφερθει το σκάφος στην Λευκάδα.

21 Μαιου 1998 - Η καθέλκυση
η πρωτη προπελια

το πρωτο ρεμέτζο

Στιγμες που χαραχτηκαν στην μνημη ανεξίτηλα και που προφανως αυτες είναι που μας γεμίζουν αισιοδοξια και θρεφουν την φαντασία μας ωστε να βλέπουμε ήδη τον "Κουρσάρο της Αγίας Μαύρας " να ταξιδέυει , όταν ολοι οι άλλοι βλέπουν μονο άψυχα ξύλα...

Τότε είχε γραφτει στο περιοδικό "εφοπλιστής"το ακόλουθο κειμενο- γραμμα:

"το χρονικό της ναυπήγησης ενος παραδοσιακου καραβόσκαρου- Αιγαιώτισισα ΙΙ Ν.Κ. 38"

"Του Αγίου Κωνστατίνου ανήμερα, τον Μαιου που μας πέρασε έγινε στην Μαργαρώνα Πρεβεζας ( καρνάγια Δ. Μανέτα) η καθέλκυση του "ΑΙγαιώτισσα ΙΙ" ενος ολοκαίνουργιου - από τα σκαρία - καραβόσκαρου. Ενα σκάφος που ζήλεψε τη δόξα και την περηφάνια των παλίων Γαλαξιδιωτικών και βάλθηκε να τους μοιασει. βέβαια κατά την καθέλκυση του, ετσι ασαβούρωτο και μινιαρισμένο που ήταν, λίγο θύμιζε τα παλία εκείνα σκαρία. Με λίγη φαντασια όμως , οι πιο ψαγμένοι εκείνης της μέρας μπορούσαν να δουν έτοιμο, τελειωμένο, οπως θα έιναι τον Ιούνιο του '99 οπότε και θα αρχίσει τα ταξίδια του. Το φανταστηκαν λοιπον με αρματωσία, με τα άλμπουρα και τους φλόκους του, με την γοργόνα την πλωρια να χαιρετά, με σκαλισστά στην πρυμη, καθισμένο γύρω στους 60 πόντους ακόμη, με το πανωκάραβο βερνικωμένο, ενα σκάφος ετοιμο να φιλοξενήσει 24 επιβάτες και εξαμελές πλήρωμα.
Με τα ως τώρα στοιχεία που έχουμε, πρόκειται για το τελευταίο μεγάλο ξύλινο που ναυπηγειται στην ελλάδα, Πρρορίζεται για Τουριστικό επαγγελματικό και άρχισε να κατασκευαζεται τέλος του 1994. Πρόκειται για μια κατασκευή που κόστισε πολύ και σε χρημα καια σε χρονο. Μια κατασκευή που βήκε έξω απο κάθε όριο χρηματικού και χρονικού προυπολογισμού. Που σημαδεύτικε απο την ελλειψη οποιασδήποτε κρατικής επιδότησης , χρηματοδότησης ή επιχορήγησης όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο για ένα τόσο μοναδικό έργο... Οχι ότι δεν υπήρχε η ανάγκη μιας κρατικής ενίσχυσης, απλά κανείς αρμόδιος δεν μπορούσε αρμοδίως να πληροφορήσει ενα υπήρχαν τα αντίστοιχα αναπτυξιακά κονδύλια...
Εχει κατασκευαστεί κατα 90% από ξυλεια Ιρόκο, με πολύ μεράκι και πολύ ψυχή, με προσόχη στην λεπτομέρεια και με αυστηρή τήρηση όλων των κανόνων της παραδοσιακής ναυπηγικής..."


Διαβάζοντας το 10 χρόνια μετα, το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω ειναι πως το σκάφος αυτό ακόμη μας κάνει πέρηφανους, αγαπήθηκε από πολλους, δεν έβγαλε προβλήματα όντας καλοταξίδο και σκαρί γερό...
Μονη παραφωνία του γραμματος, η πλωρία γοργόνα που ακόμη περιμένει να την σκαλίζω και οι φλοκοι ...

Βάζοντας πλώρη για του Αιγαίου τα νερά

«Βάζοντας πλώρη για του Αιγαίου τα νερά»

της Στέφης Αρέλη - δημοσιευμενο στο περιοδικό Θαλασσα & τουρισμος

Εν μέσω κρίσης διεθνούς, διαφαινόμενης μιζέριας εγχώριας και ανέλπιδων προοπτικών γενικώς , θέλησα να γράψω για ότι αγαπώ περισσότερο, για το yachting ….για το θαλασσινό ταξίδι…

Πως να ξεφύγω όμως από το απαίσιο μαύρο των ημερών , και από τις γκρίζες σκέψεις τις δυσοίωνες που δεν αφήνουν χώρο για αναπολήσεις και χαλάρωση??

Αποκούμπι και έμπνευση αναζήτησα στο φωτογραφικό μου αρχείο, εκεί όπου το κυρίαρχο χρώμα είναι μόνο το γαλάζιο του ουρανού μας και το μπλε των θαλασσών μας.

Με πυξίδα τις ανεξάντλητες εικόνες ,χάραξα

ρότα καλοκαιρινή και αισιόδοξη προσπαθώντας να βρω το νόημα μέσα από τις φωτογραφίες ενός θαλασσινού ταξιδιού και δη ενός πλου με κότερο.

Να νιώσω ξανά τις παράξενες αισθήσεις που ζωντανεύουν στον ταξιδιώτη του Αιγαίου , την πνοή του μελτεμιου και να ξαναφέρω μπρος μου και στα μάτια του αναγνώστη ηχοχρώματα μοναδικά ελληνικά και καραβίσια….

Εικόνες χιλιοειδωμενες μα πάντα αγαπημένες αλλά και άγνωστες σκηνές και στιγμές σε μέρη όπου δεν κατακλύζονται από ορδές τουριστών .

Παραθέτω λοιπον εικόνες από μια 14 ήμερη κρουαζίερα στις Κυκλάδες τον Ιούλιο της χρονιάς που μας πέρασε…

Δίχως σκοπό να είναι μια ακόμη παρουσίαση άχρωμη σαν τις συνήθεις των περιοδικών, με αξιοθέατα και must , χωρίς πρόθεση να παρουσιάσει ένα ακόμα σκάφος, μια ακόμη κρουαζιέρα… μα θέλοντας να μεταδώσει αισιοδοξία για το τις ημέρες τις καλοκαιρινές που έρχονται…και να επιδειξει για μια ακόμη φορά γιατί τα νησια τα ελληνικά και το Αιγαίο μας είναι και θα παραμεινουν αξεπεραστα σε ομορφία και μοναδικότητα όσες κρίσεις και αν μας απειλησουν…

Πλώρη λοιπόν…

.

για να συναντήσουμε το μπλε το κρυστάλλινο των διαφανών νερών του Αιγαίου .Μπλε σε τόνους του γαλάζιου και το τυρκουαζ, μπλε σαγηνευτικό που αχμαλωτίζισει το βλέμμα , σε προκαλει και σε προσκαλει ταυ

τόχρονα . Μπλε του ουρανού και της θαλασσας…

Πλώρη …..

Για Κυκλαδόσπιτα ξασπρισμένα, για ξωκλήσια ξεχασμένα , για

σοκάκια στενά , για την μοκαμβίλια που δίνει χρώμα,

….Μια ακόμη φόρα στους ανεμόμυλους, ένα πέρασμα ακόμη από την μικρή Βενετία…για εικόνες κοσμοδιαλαλημενες που σαφώς και δεν χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις .

Πλώρη

Για των Σαρακηνών τις κρυψώνες

Σαν του παλιούς πειρατές, σε κρησφύγετα και λημέρια κουρσάρων , εκεί που η προσέγγιση μοιάζει με ταξίδι πίσω στο χρόνο…Δονούσα…. Άνευ άλλων σχολίων.

Πλώρη

Για παιχνίδι , με δελφίνια

Συνοδοιπόροι και συνταξιδιώτες ,πλάσματα αγαπημένα ,που ο ερχομός τ

ους στην πλώρη είναι καλοτυχίας οιωνός και για τους πολλούς σημάδι μπουνάτσας.

Πλώρη …..

Για λιμάνια και χωριουδάκια και σκάλες και όρμους και κορφάκια αιγαιοπελαγίτικα … με τα τρεχαντήρια αραγμένα και τους ψαράδες να νετάρουν τα δίχτυα τους

Πλώρη

για πελάγη αερικά , για τις Κυκλάδες που δεν νοούνται τον Ιούλιο δίχως Μελτέμι, όταν οι κάθε λογής θεότητες των θαλασσών μας στήνουν καυγά τρικούβερτο , και η Παροναξία φουρτουνιάζει . Γιατί τι νόημα θα είχε το ταξίδεμα δίχως μποφόρια και δίχως κύμα….

Πλώρη

Για τοπία άγρια και κακοτράχηλα ,που σε καθηλώνουν με την αρχέγονη άνυδρη ομορφιά τους…στολίδια της

φύσης λιτά όπως ένα αγκάθι, μια φραγκοσυκιά, μια σαύρα που κοιτά αγέρωχη, μια πικροδάφνη…

Πλωρη…

Για μέρη προγόνων σπουδαίων, με απομεινάρια πολιτισμού περήφανου…

Πλώρη …..

Για παράλιες και αμμουδιές με βότσαλα , κοχύλια και χρώματα και φως….

Πλώρη

Για βουτιές και παιχνίδια ανέμελα στην θάλασσα, δίχως σκοτούρες….όταν κοιτάζοντας την πιτσιρίκα να βουτά από το μπαστούνι, ζωντανεύει ο στίχος του Καββαδια … «Κι η πλωρια γοργόνα μια βραδιά, πήδησε στο πόντο μεθυσμένη»

Πλώρη

για γεύσεις θαλασσινές…απλές και μεστές… άκρως ελληνικές ή απλώς καλοκαιρινές αγαπημένες συνήθειες

Πλώρη

Για το ηλιοβασίλεμα , με το φως του ήλιου το περιβόητο ελληνικό να ζεσταίνει ανεξίτηλα τις καρδίες ….

Και για το ταξίδεμα μας ….

ευθύνεται το «Αιγαιώτισσα ΙΙ»

Λίγο πριν δέσουν οι κάβοι της αποβίβασης…