της Στέφης Αρέλη (αδημοσίευτο)
Μια εικόνα έχει χαραχτεί στην καρδία κια το μυαλο μου ανεξήτηλα. Ειναι πάνω απο μια δεκαετία όταν φοιτήτρια ούσα, κάνοντας την καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα στην Μαρίνα ζέας, αντίκρισα βουλιαγμένο απο αδιαφορία, από αμέλια , από βλακεία... το σκάράκι - το είχαμε πουλήσει μια διετία πριν-, που μέσα του έζησα τα παιδικά μου χρόνια.
Ηταν το Sunny cruise , κοτερακι εγγλέζικό 24 μέτρων και μηχανες Garnter από τα μικρά τα ναρκαλιευτικά του πολέμου.
Εκεί ήταν που πρωτογνώρισα το Αιγαίο.
Εκεί πρωτοταξίδεψα τις θαλασσες και τα πελάγη μας τα καλοκαίρια εν μέσω μελτεμίων από τεσσάρων χρόνων.
Ηταν η αιτία που αγάπησα καθε τι ναυτικό και αληθινά θαλασσινο...
Τα ταξίδια που έζησα τότε, οι αναμνήσεις απο τις φουρτούνες και τους αγέρηδες με έχουν σημαδέψει.
Για παραμύθια μου είχα τις διηγήσεις τα βράδια στα νησία, ψαράδων και ναυτικών και για νανούρισμα παιδικό, τον αέρα που σφύριζε μέσα από τα ξάρτια...
Για να περνά η ώρα ,χαζευα πάνω στην κουπαστή καθισμενη της μανουβρες των ποσταλιων στα λιμάνια...
Η κουκέτα μου ήταν στην γεφυρούλα του και η εικόνα καθε πρώι η πρωτη που αντίκριζα ήταν το τιμονι του...Ροδα ξυλινη λουστραρισμένη απο τις παλίες , χειριστήρια και πυξίδα μπρουτζινα...
Όταν λοιπον εκείνο το μοιραίο πρώι είδα το σκαρί του στο βυθό, με μόνο το άλμπουρο να εξέχει , νόμιζα πως έχασα άνθρωπο δικό μου... Εκλαψα και πόνεσα και ας ακούγεται λυρικό.
Έκτοτε πιστεύω ακράδαντα πως όλα τα πλεούμενα έχουν ψύχη , που βγαίνει μόνο όταν δεν μπορούν πια να αρμενίζουν στα πέλαγα...
όταν ακινητοποιημένα ή μισοβουλιαγμενα θωρούν το κύμα απο μακρυα να τα καλεί ....
Πως των σκαφών - μικρών και μεγάλων- μόνο η θάλασσα τους πρέπει..
Σαν φόρο τιμής λοιπόν, σε κάθε λογής καράβι άτυχο , πλεούμενο που η μοίρα τους έπαιξε παιχνίδι άσχημο, μάζεψα φωτογραφίες από συγκρούσεις, προσαράξεις, ναυάγια και στιγμές κακές ..μια γραμμή , πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου