2ο μερος- οταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ...

«Μ/Υ Sunny Cruise»- Austria & Helvetia – Κέρκυρα
Και επιτελους τελειωσε η συνεργασια με τους αυστηρους πελατες του c.m. Και απειμεναν οι μνημες , κατι πορσελανινες κανατες κ πιατα με το σημα του κλαμπ κ δυο γυαλενες καφετιες φλυτσανες να το θυμιζουν…
Και υστερα ηρθαν οι Αυστριακοι κ οι Ελβετοι…
Σκαρφαλωμενη , γατζωμενη πανω του παρακαλαω…
-«μπαμπα θα με παρεις μαζι? Αφου είναι κ αλλα παιδακια στο κοτερο»…
-«Να μεγαλωσεις πρωτα… Του χρονου»
Φιλι στο μαγουλο κ απαγκιστρωση από την αγκαλια… το πρασινο φουσκωτο σωσιβιο στην μασχαλι, χερακι στην μαμα κ με το λεοφορειο μπανιο στην Κοντοκαλη….Με το λεοφορειο τα μπανια, με τα ποδια οι βολτα στο παρκο, με τα ποδια κ στην παιδικη χαρα… μονη μου μακρυα από τα αλλα παιδια… Δεν ηθελα να παιξω… δεν ηθελα να ειμαι εκει… ηθελα να παω κ εγω μαζι ταξιδι…

Καπου εκει μισησα την στερια κ όλα εκεινα τα σταθερα σημεια αναφορας που συνδεονταν με το ΕΔΩ… εγω ηθελα να ειμαι ΕΚΕΙ… κ το εκει ηταν η θαλασσα… (βεβαια ποτε δεν καταλαβα γιατι δεν εγινε κ το αναστροφο… Να μισησω την Θαλασσα που με αφηνε πισω… μαλλον μου φανταζε στα ματια μου πιο ελκυστικη κ πιο προκλητικη κ πιο απροσμενη κ απροβλεπτη από την στερια ….)

…Και ηρθε «Του Χρονου»….
Στην προβλητα , ντυμενη με τα καλα μου κ με δωρο περιτεχνα περιτυλιγμενο ανα χειρας προσμενουμε την επικειμενη αφιξη…Οι τελευταιες οδηγιες…
-«Θα δωσεις αυτό το δωρο στην Κυρια. Θα εισαι σοβαρη, δεν θα γελας κ αν εισαι καλο κ ησυχο παιδι , μπορει να αφησει το μπαμπα να παμε μαζι του ταξιδια.Ναι?»
-«Ναι» ειπα κουμπωμενη , αγχωμενη με την σοβαρη αυτή αποστολη μου…
-«Θυμασε τι θα πεις? Δις ις α πρεζεντ φορ γιου»…
Λες κ εξαρτιονταν η υπαρξη μου , η υποσταση μου από την φραση εκεινη την ακαταλαβιστικη που θα ξεστομιζα.
Πηρα υφος  σοβαρο, πηρα την δεουσα σταση κ με στυλ κ προφορα ειπα στην Μαρια (εκ Αυστριας) την φραση κλειδι που ξεκλειδωνε τα ταξιδια μου…"this is a present for you".... Actually it was a present for ME....
Και ναι το μεσο φυγης των αγαπημενων μου, εχει μεσο διαφυγης για μενα…Επιτελους τα καταφερα…

Και ναι ημουν καλο παιδι, δεν εδειχνα στους επιβατες δυσαρεσκεια, πονο, φοβο, φτανει να ημουν στο καραβι, φτανει που ημουν με τον μπαμπα μου, φτανει που αφησα πισω μακρυα πολύ μακρυα στερια κ σπιτι…
Και ναι κάθε καλοκαιρι μεχρι τα δεκατεσσερα μου ταξιδευα κ αρμενιζα εκει… κάθε ιουνη ημουν χαρουμενη κ εκει κατά τα τελη του τρομερου του μηνα τα Αυγουστου αρχιζα να μελαγχολω…
Και ναι γνωριζα φιλους, εκανα παρεες… φιλοι περαστικοι της μιας φορας , της μιας βδομαδας , του ενός ταξιδιου… Και διναμε ραντεβου για το επομενο καλοκαιρι για την επομενη χρονια για το επομενο ταξιδι…του χρονου στο Αιγαιο….
Και κάθε παρασκευη βραδυ σφιγκοταν η καρδια κ το στομαχι…
-«Αυριο , φευγει το γκρουπ»…
Και ανταλασσαμε post address  (Μιλτιαδη Μαργαριτη …4η παροδος 8…)για να σταλουν card postal με γραμματοσημα χωρας ξενης … (κ φυσικα στην συλλογη μου τα περισσοτερα από την αυστρια είναι)… Και ανταλασσαμε υποσχεσεις πως θα γραφαμε γραμματα πως δεν θα ξεχαστουμε… πως δεν θα χαθουμε…
 Κ το χειμωνα , κατι αγριες βροχερες μερες παραφυλαγα τον ταχυδρομο να δω αν θα φερει πολυχρωμη φωτογραφια με δυο γραμμες τυπικες… «dear Stefi…. Kisses from Vienna»… κ υπογραφη carol, Liza, Μπεμπα, Hannes, Thomas, Teressa, Gerhard….
Γιατι μπορει να ημουν επιβιβασμενη στο μεσο της διαφυγης κ της ελευθεριας όμως αυτή την φορα ημουν εγω που εγκατελειπα τους φιλους…τους πρωτους αδολους παιδικους ερωτες…ΑΧ τι θυμηθηκα τωρα...(εδω χαμογελω)
ο Stefanno ο Ιταλος… Ηταν ο μονος πιο μελαχροινος από μενα… για αυτό μου αρεσε… ασε που στρωναμε κ το sliping bag διπλα διπλα το βραδυ στο καταστρωμα… (Σποραδες 14 μερες καποτε….)
 Ο Stefan o Aυστριακος … αχ αυτος ηταν ηρωας στα παιδικα μου ματια… -«He saved your life» μου ειπαν τα αυστριακακια όταν γλυστρισα σε ένα βραχο στην Λακκα στους Παξους κ Εκεινος μου επιασε το χερι…(Ιονιο 14 μερες καποτε…)
Ο Τοmas ο φιλος μεχρι σημερα…  αυτός δεν ξερω αν ηταν ερωτας… απλα ηταν αυτος που με πιοτερη αγωνια από ολους προσμονουσα να ερθει… Ηταν που εκανε τελεια μακροβουτια, που ψαχναμε μαζι για κοχυλια, που παιζαμε επιταραπεζια κ γελουσαμε…. (Ιονιο κ Σποραδες κ Κυκλαδες κ δωδεκανησα κ πελοπονησσο κ Τουρκια αμετρητα καλοκαιρια 7 μερες / 14 μερες / 3 βδομαδες)
Και ετσι μετραγα τους «ερωτες» μου και τους φιλους μου…οριοθετοντας τους σαν κρουαζιερες… « Με το γκρουπ του χανς» , «Με το γκρουπ των Κορινθιων εκ Carinthia» , « Με τον Kamelander»..
Και ετσι κραταγα τις «αναμνησεις» μου… βαζοντας ταμπελιτσα νησιου…Τοτε στην Αλλονησο , τον Ιουνη στην Τηνο… οι βουτιες στη Συμη … Οι κιθαρες στο παραπηγαδι…
Και ετσι εκανα παιδικες παρεες στα λιμανια, στα νησια … της στεριας κ του ντοκου κ των ψαροκαικων…Πιτσιρικια που τρεχαν να μας δεσουν, ερασιτεχνες καβοδετες κ καμποσοι μελλοντικοι ναυτικοι… που τρεχαν να κανουν βουτια από την κουπαστη … που περιμεναν μπισκοτα , σοκολατες κ… γαριδακια… κ σε ανταλλαγμα μου διναν κοχυλια , αστεριες κ ιπποκαμπους από τα διχτυα που νεταρανε…Στα συββοτα – πριν παει ο δρομος- , στο αγαθονησι –πριν παει το ρευμα- (γαιδουρονησι το λεγανε τοτε…) , Στο Μουρτο – πριν παει ο τουρισμος- …,στο Πορο το γλυκο ταρταρισμα νερατζακι σπιτικο ...
Και όλα αυτά Τωρα ημουν εγω που τα αφηνα πισω…
Και όλα αυτά Τωρα ημουν εγω που τα εγκατελειπα…
Και ισως ηταν καπου εκει που στερεψα…που δεν θελησα αλλο να αποχωριζομαι… που δεν θελησα άλλο να δενομαι…
Περιμενα μονο στωικα το επομενο καλοκαιρι που σε μια προβλητα θα ξανασμιξουμε… Κ αν όχι δεν πειραζει… καποιοι αλλοι επιβατες θα ερθουν… καποιος άλλος θα πιασει τον καβο… Δεν θα είναι αυτό το λιμανι, δεν θα είναι αυτό το νησι , θα είναι το επομενο… Πιο απαγκιο, πιο προσηνεμο… Δεν τρεχει τιποτα….
……
Τι βαρετοι όμως που ηταν οι χειμωνες…οι παρεες του σχολειου… το σχολειο…
Και ένα δραμα εκεινος ο Σεπτεμβρης , ο κάθε Σεπτεμβρης
Ηθελα να πω στους συνομιλικους ότι εγω δεν πηγα στο χωριο με παπουδες κ γιαγιαδες… Δεν επαιζα κάθε βραδυ στην ιδια πλατεια, με τα ιδια παιδια….
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω ότι εμεις αντι για κυνηγητο , μαζευαμε ξυλα για να αναψουμε το βραδυ φωτια στην παραλια? Μπα….
Ηθελα  να φωναξω στους γειτονους πως δεν με νοιαζει αν εχει υγρασια η περιοχη, πως αδιαφορω για τα συμβαντα της μικρης της γειτονιας, πως δεν με νοιαζει ο Δρακουμελ που φωναζει στα παιδια για την μπαλα… πως δεν θελω να παιζω μπαλα…
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως «Ειδα την κορη του Ωνασση…μπηκε από εμας στο κρις κραφτ τους» (αλλα εμενα μου εκανε εντυπωση που παρειγγειλε μπριζολα κ χωριατικη… Μα αφου είναι πλουσια αναρωτιωμουν γιατι να τρωει τετοια) Μπα….
Ηθελα  να γραψω στην Εκθεση την κλασσικη «Πως περασατε το καλοκαιρι» σελιδες ολοκληρες , όμως ποιος θα το καταλαβει θα με παρουν στο ψιλο…
Λες να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως στην φουρτουνα εκεινη την μεγαλη προσπαθησα να συγκρατισω το ψυγειο? Πως ο αγερας στην Τηνο μας πηρε την βαρκα? Πως λατρευα να καθομαι στην πλωρια την κουπαστη την ωρα που το σκαφος βουτουσε στα κυματα? Μπα….
Ηθελα και στην Γεωγραφια  να πω στους δασκαλους «Κυριε εκει πηγα φετος, κ εκει περσι πολλες φορες, αυτό το νησι κυριε δεν το θελω εχει πολύ κοσμο»…Όμως αυτά αφορουν τον δικο μου κοσμο….
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως δεν χωνευω Τηνο κ Αμοργο, Μυκονο κ Πατμο, Αγια Ευφημια κ Θιακι γιατι «κατεβαζουν αερα?» Μπα….

Και ετσι παρεμενα βουβη… αποκομενη κ συνειδητα στο περιθωριο… Παρατηροντας το διαφορετικο των δυο κοσμων μεσα από τα ματια τα ακομη παιδικα….
Σαν να ημουν σε ένα συμπαν παραλληλο, σε πορειες ζωων κ πραγματιτοτητων που ποτε δεν θα εσμιγαν…
Η ζωη ετουτη ηταν η δικη μου, η ζωη η άλλη η φυσιολογικη η τετριμενη ηταν των αλλων….Και όμως τοτε ζηλευα που εγω δεν μπορουσα να ζησω αυτή την συνηθισμενη ζωη…. Αλλα ταυτοχρονα αρνιουμουν να εγκαταλειψω κατι που πολύ με έθελγε…

….Αλλα από πιο μικρη μισουσα τους χειμωνες…Από το περιστατικο του Luis….Μαλλον…Τοτε στον Βισκαικο… Με το παραλιγον αυτανδρο ναυαγιο του …
Το θυμαμαι το τηλεφωνημα στον πατερα μου  … Από τον Ζαχαριου για τους αλλους, τον νονον μου για μενα ( ένα κουτι μπισκοτα , μια ασχημη κουκλα κ το τηλεφωνο αυτό οι μονες αναμνησεις από τον νονο –καπετανιο-εφοπλιστη…α κ τοτε στα βαφτισια που φορεσα παλτο καλοκαιριατικα, τον πηρα από το χερι κ κατεβηκαμε στης Τηνου το λιμανι να χαζεψουμε τα καραβια)…
Πισω στο τηλεφωνο λοιπον… Ειχαν ξεμεινει από καπετανιο. Για ένα ταξιδι μονο θα μπαρκαριζε, να τον σκαντζαρει μεχρι να βρουνε αλλον… Μεγάλη η υποχρεωση στον Θωμα, αρνηση δεν χωρουσε… του Θανατα εγω η μικρη …Αρρωστησα με κεινη την απροσμενη χειμωνιατικη απουσια… Δεν ξερω αν ηταν ενστικτο για τον επερχομενο κινδυνο κ κακο προαισθημα… Ανεβασα πυρετο, εκλαιγα όμως δεν πονουσα πουθενα… Ηρθε ενας γιατρος, ηρθε κ δευτερος… δεν ξεραν… μαλλον ψυχολογικο από την απουσια… Υπνος δεν με επαιρνε τα βραδια αν δεν ανοιγα την ντουλαπα με τα ρουχα, να χωθω μεσα στο κουστουμι, στα πουλοβερ, να μυρισω τον μπαμπα μου, να βεβαιωθω πως εχω κατι απτο – εστω την μυρωδια του- πως δεν θα γινει κ αυτος αναμνηση… Οσο κρατησε το μαρτυρικο ταξιδι , τοσο κρατησε κ η παραξενη αρρωστια… Παρηγορια κ γιατρικο η σφιχτη αγκαλια του όμως ταυτοχρονα κ η απορια καθως τον παρατηρουσα:
-«Μπαμπα γιατι ασπρισαν τα γενια σου?»
Και μπορει η εξιστοριση των ναυτικων τεκτονομενων να μην εχει χωρο εδώ (καποτε υποσχομαι να την αναφερω, νομιζω πως σε καποιος τευχος παλιο του Εφοπλιστη την ειχα γραψει), όμως ακομη κ τωρα μια ανατριχιλα με διαπερνα κάθε φορα που ακουω αναφορα για το Μπεο Μπισκι….

….
Και ειχα ορκιστει να μην τον ξαναφυσω να φυγει ποτε ξανα χειμωνα…Και ξερω πως θα επειθα…Σπιτι – που επελειπε το φοβητρο των επιβατων- μπορω να ειμαι κακο κοριτσι… μπορω να κλαιω, να φοβαζω , να χτυπιεμαι… Αλλα φευ…
Στο Μαντουκι λοιπον, στο σπιτι εκεινο το παλιο τριοροφο … το ετοιμοροπο… Μεγαλη λεει κ δελεαστικη ηταν η προσφορα… Στο τριγωνο Ιταλια Αλβανια οθωνοι χαθηκε τσιγαραδικο ταχυπλοο…Αποκοπηκε από την μανα την ωρα της φορτωσης… Ειχε κακοκαιρια , δεν το ψαξανε μην κ γινουν αντηληπτοι με το φορτιο… το αναζητησαν αργοτερα… θελαν όμως σκαφος «καθαρο», θελαν το sunny cruise…
Θυμαμαι τις ενστασεις κ τις ψιθυριστες τις κουβεντες προ της συμφωνιας…
«-Μα δεν εχω ρανταρ»
-«Κ σε πιο στιγμα?»
-«Και αν μας παρουν χαμπαρι?»
-«…είναι καλα λεφτα»
-«Στη ζουλα»….
Με τους τσιγαραδες κ τους Ιταλους …μαφιοζους δεν ειχα θεμα… Παντα χαζευα τα ταχυπλοα τους δυο –δυο , τρια –τρια πλαγιοδετημενα στο παλιο λιμανι μας…. Ξιφιες τα ελεγα… από το σχημα τους. Δεν μου προκαλουσαν τρομο και ας ηξερα πως κατι κακο κ παρανομο εκαναν… Ισως γιατι καποτε χαζευοντας ένα τετοιο … με τον ιταλο μεσα.. διπλα στο καντραν των οργανων ειδα να εχουν ένα περιστροφο αλλα παραδιπλα κ σιμα του μια κ δυο κ τρεις εικονες της Παναγιας («Madonna mia, Madonna mia,» λεγαν συχνα)… Ε το παιδικο μυαλο μου τους κατεταξε στους «καλους» της ιστοριας κ δικαιολογισε το οπλο πως ηταν για αμυνα σε αυτους που τους κυνηγουν…Δεν μπορει αφου κ η Παναγιτσα τους φυλα…
Όμως ετουτος ο χοντρος μελαψος κυριος με το ξεκουμπωτο κλαρωτο πουκαμισο, την χοντρη αλυσιδα ( λεπτομερια για μενα αυτή τη φορα ο σταυρος) που μιλουσε χαμηλοφωνα σπαστα ελληνικα καθολου μα καθολου δεν μ αρεσε… Κατι ψυχανεμιστηκα, κ αρχισα να φωναζω κ να κλαιω…
-«Όχι δεν θα φυγεις»
-«όχι δεν θα πας πουθενααααα»
-«Μια δυο μερες θα είναι μονο, εδώ κοντα….»
-«ΟΧΙ» περιφανο κ τρανο…
Και ρωτα ο αντιπαθης τι συμβαινει κ με πλησιαζει…
«Μην κλαις κ όταν γυρισει ο μπαμπας θα του δωσω λεφτα να σου παρει κουκλα»
-«Δεν θελω κουκλα» (apropo όχι από πεισμα … από αποψη …ποτε δεν ηθελα κουκλες….χαζες – ξανθες –αψυχες)
-«τι θελεις?»
-«Τον μπαμπα μου»
-«τι Δωρο θελεις?»
-«Αν σου φερει αυτό που θελειες θα σταματησεις να κλαις ? θα τον αφησεις?»(ποτε δεν καταλαβα γιατι ο μαφιοζος επεδειξε τετοια «ευασιθησια»)
Γρηγορα να σκεφτω κατι δυσκολο, κατι ακατορθωτο, κατι που θελω πολύ…
-«Μια μαιμου»
-«Μια τι????»
-«Μια μαιμου θελω, μεγαλη σαν πιθηκο κ από την αφρικη»
-«αυτην θελω για δωρο αλλιως δεν τον αφηνω να φυγει» ειπα θεωροντας πως εχω χαρτι ακλωνητο κ αδιαπραγματευτο στα χερια μου.
-«Εγινε» μου λεει προτινοντας αποφασιστικα το γιγαντιο τριχωτο του χερι για να κλεισει η «συμφωνια» μας
-«Θα εχεις μια μαιμου».
Όχι πως τον πιστεψα… εστω κ αν μεσα μου ηθελα να κρατησει την υποσχεση του..ηταν δελεαστικο το ανταλλαγμα του αποχωρισμου…
Περιμενα, περιμενα ,περιμενα… να γυρισει το Sunny cruise ,να ερθει η μαιμου… Φυσικα η δευτερη εμεινε υποσχεση απραγματοποιητη κ ανεκπληρωτο αποθημενο… και εγω απεμεινα με ένα σατανικο πονηρο χαμογελο για μερες ζωγραφισμενο στα χειλη όταν ακουσα πως απρακτοι γυρισαν, πως τιποτα δεν βρηκαν, πως το τσιγαραδικο χαθηκε στα βαθη κ βουλιαξε μαζι με το παρανομο πολιτιμο φορτιο… «Καλα να παθει ο πονηρος»…. η σκεψη που χρυσωσε την δικη μου "Αποτυχια"

(συνεχιζεται….)