Oταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ…(1ο μέρος)

Oταν τα κυματα συνανστησαν τον Φρουντ…

Η αλλιως «φευγουν καραβια στο γυαλο κ εγω τους γνεφω στο Καλο»…

Παρατερος ο τιτλος ισως , όμως αποτελει του μυστηριου το κλειδι…ενδεχομενως κ του παραδεισου –μου – το κλειδι…

Οσοι – οι ελαχιστοι που εχω αφησει- με ξερουν καλα, θα συμφωνησουν πως ειμαι ατομο μυστηριο – παραξενο τρενο…

Εξωστρεφης, κοινωνικη κ εξω καρδια αλλα με κανεναν φιλο – τουλαχιστον με την κλασσικη εννοια του ορου αυτου που περικλειει το προαπαιτουμενο «για παντα». Όχι γιατι απαξιωνω τους ανθρωπους …αλλα γιατι «τρεμω» την δεσμευση…

Λαλιστατη κ πολυγραφοτατη, μοιραζομαι αφειδως εμπειριες, σκεψεις ,συναισθηματα αλλα ταυτοχρονα επιζητω την απομόνωση κ την εσωστρεφεια. Υψωνω fiwall κ μονο οσα θελω κ όταν θελω κοινοποιω απολυτως ελεγχομενα…

Συπασχω κ συμμεριζομαι κ συμπαραστεκομαι… κ αφουγραζομαι καημους , πονο , αγωνιες κ φοβους κ συναισθηματα… Των αλλων… Ποτε τα δικα μου… Στης ψυχης μου τα ενδοτερα ποτε κανεναν δεν εκανα κοινωνο… ακομη κ τους πιο αγαπημενους…Διαφαινονται μονο οσα συνειδητα αφηνω να διαφανουν καθοδηγουμενα…

Εμαθα να δινω απλετα – μοιραζω την ζωη μου σαν την σταλαγματια- όμως αρνουμαι πεισματικα κ με φοβο να παρω, να εισπραξω ακομη κ τα χρωστουμενα της ζωης κ των ανθρωπων …

Ειμαι λεει η δυνατη, η σκληρη αυτή που αντεχει, αυτή που προτασει μονιμως την λογικη επι του συναισθηματος, αυτή που δεν πληγωνει, δεν πληγώνεται.. . δεν αντιδρα σπασμωδικα , μονο με απολυτο ελεγχο… Τα βγαζω λενε περα στα δυσκολα – μονη παντα πορευομενη συνειδητα-… Ετσι είναι αν ετσι θελετε … κ πνιγω κάθε συναισθημα… Γιατι όμως…

Δεν είναι όμως ότι φομαμαι το δεσιμο με ανθρωπους κ  με της ψυχης τα κελευσματα, είναι που από μικρη ότι κ οσους αγαπουσα, καποιο καραβι γινοταν η αφορμη κ η αιτια να τους αποχωριστω…

Για στην στερια απεμεναν , για στην θαλασσα… Ποτε για μενα η εννοια του αποχωρισμου δεν ηταν συνυφασμενη με θανατο ή με χωρισμο ανθρωπων, με σχεσεις διαλυμενες από μισος , από παθος, από απωλεια…

 Για μενα αποχωρισμος σημαινε το πελαγος, η απόσταση των κυματων που μεσολαβουσε….

Από πιτσιρικα , από όταν αχνοθυμαμαι τον εαυτο μου ένα καραβι, μια θαλασσα, ένα κυμα ηταν η αιτια που αγαπημενα προσωπα, αγαπημενα πεπραγμενα, αγαπημενες στιγμες περνουσαν αποταμ κ ανεπιστρεπτι κ ενιοτε βιαια στην σφαιρα της μνημης (αλλα όχι στην ληθη).

Δεν ειχα , δεν εχω πατριδα. Δεν πιστεψα στο χωμα που πατουμε, μονο στην θαλασσα που ταξιδευουμε. Δεν γυρεψα ποτε ουτε ριζες να ριξω να στεριωσω, ουτε λιμανι να απαγκιασω . Οπου θαλασσα λοιπον κ πατρις , παραφραζοντας το παρατερω για μενα «οπου γης κ πατρις».

Ανασα Σαμου λεει, κ Μυλερου οι πρωτες μου εικονες  στο μεταξουργειο… κ Σαλαμινα κ Κερκυρα κ Λευκαδα, κ Αθηνα κ παλι Λευκαδα οι στεριες που με ανεχονται σαν ξενο σωμα…Οπου τα αρμενα λοιπον εκει κ εγω παρουσα, παντα να αποχαιρετω τα ωραια μου με μια αναχωριση , με ένα σφυριγμα , με ένα καραβι….

Κ ξεκινα της ζωης μου το παραξενο συνταιριασμα…κ η αφηγησεις κ οι πρωτες  θολες κ μονες αναμνησεις…

το Βετα ( φωτογραφεια που βρηκα στο ιντερνετ μετα απο πολυ πολυ ψαξιμο)

Cargo Ship “Veta” –Στην Μεσογειο… Ουτε καν τριων χρονων μικρη δεμενη – όχι πισθαγνωνα στο μεσιανο καταρτι- αλλα με φασκιες κ ζωναρια στην Γεφυρα του …. Με καθισμα στο μπουλμε προσαρμοσμενο στα μετρα μου, στα αριστερα του πηδαλιου… να βλεπω εξω την «κακια θαλασσα»  (δεν το εννουσα), να αγναντευω την Μεσογειο κ να της δινω παιδικη ορντινα να είναι καλη , να μην ζαλιζει την εγκυο μαμα μου…. Και ναι εχει χρωμα η μνημη … μπλε σκουρο κ αγριο, σαν αυτό που χαζευα από τα γεματα αλμυρα παραθυρα… (μα – αναρωτιεμαι τωρα - είναι δυνατον οι πρωτες πρωτες μνημες να περιλαμβανουν πιτσιλιες?)… Και ηχος συνοδευτικος , ένα μακροσυρτο  μεγαλο απολαυστικο κ παιδικα αφελες «Ωωωωωωω» σε κάθε κυμα που πλησιαζε κ μας κουνουσε στην ιδιοτυπη ετουτη τραμπαλα….

Και θυμαμαι τους πρωτους καρδιακους – ισως κ τους μονους- φιλους… Το πληρωμα του Βετα… Τους αντρες του , που με ειχαν λεει η μανα μου  «σαν  Μασκοτ» …. «Σαν πριγκηπεσσα» αντιτινω… και που ειχαν αναλαβει κατ αποκοπη κ εκ περιτροπης το baby sitting ….

Και ουδολως έπληττα, μητε βαριομουνα…απολαμβανα τις βολτες με το μαγειρα… στα ψυγεια τα θεορατα με τις λαμαρινενιες γυαλιστερες πορτες κ τα τσιγκελια με τα κρεατικα… και τον θυμαμαι να με καθιζει στον παγκο για να τον βλεπω να ετοιμαζει «το ωραιο γλυκο της Κυριακης» κ να ανεκατευει τις κατσαρολες. Και ημουν φρονημο παιδι γιατι το ανταλαγμα ηταν που κ που μια σοκολατα «μικρη γιατι δεν κανει πιο πολύ»…

Και οι καθημερινες μου περατζαδες περιλαβαναν βραδυνη εξοδο στου καραβιου το σαλονι, εν μεσω καπνων, τσοχας πρασινης κ χαρτοπαιγνιων… Και όταν εβλεπα πως παρατριγυρνουσα απαρατηρητη κατω κ γυρω από τις καρεκλες τους , ανεβαινα αποφασιστικα πανω στο τραπεζι απαιτοντας την δεουσα προσοχη…

Και όταν ο υπνος με επαιρνε , με κουρνιαζαν στην διπλανη με το σαλονι καμπινα του μηχανικου, του δικου μου μηχανικου…Και όταν ηρθε σε ένα ταξιδι η γυναικα του , η κυρα Αθηνα, το προνομιο τουτο επαψε κ δεν με βαζαν πια εκει να κοιμηθω…

 -«α πρεπει να την διωξω» , « να της φορτωσω κατι κακο» κ με παιδικη πονηρια «εβρεξα» το κρεβατι , βγηκα στον αλουε διαμαρτυρομενη  φωναζοντας κ κατηγοροντας την…

-« Κοιταξτε η Αθηνα κατουρησε το κρεβατι…Ουστ δεν ντρεπεται ολοκληρη γυναικα»….

Βεβαια κ η Αθηνα παρεμεινε στο βαπορι  κ εγω δεν παραδεχτηκα την ηττα μου ποτε  κ από τοτε δεν ηθελα γυναικες – παρεισακτες- στα καραβια….

Και στην Ιταλια στην Ραβενα…αντι για seamens club  σε εστιατορια με τρεχουν να βρουμε Κουαλι …. «Θελω κουαλι» (quaglia – ορτυκια) απαιτουσα ως κακομαθημενο αγνοοντας ότι προκειται για συμπαθη πετουμενα… και μετα θυμαμαι κατι δρομους σκοτεινους με φωτα λαμπας πορτοκαλιας (αρρωστημενο κιτρινο) να ψαχνουμε για ιταλικο ταξι … Κ ας αποκλειεται να ηξερα στην ηλικια εκεινη γραφει κ αναγνωση με θυμαμαι που γυρευα να αναγνωρισω πιο γραφει «Τα – χι» ( εκ του τα-χυ-τητα) κ αναρωτιομουν πως αφου μιλαν γλωσσα ακαταλαβιστικη ξερουν ότι είναι γρηγοροοοο …

Και στην Τουρκια σε μια εκφορτωση με πηρε από το χερι ο Μανωλης ο Κρητικος κ πηγαμε βολτα στο ντοκο κ θυμαμαι τις εικονες σκορπιες… φορτηγα καραβια, αλλα μικρα αλλα μεγαλα, καταστρωματα βαμενα γκριζα, μανικες απλωμενες… Μπιγες , σωληνες, μανικες, σιλο ,φορτια, φορτηγα, νταλικες, αμπαρια ανοιχτα χαωδη, τουρκοι λιμενεργατες, φωνες, ενας ντοκος τσιμεντενιος κ μακρυς, «προσεχε μην σκονταψεις στις δεστρες» γεματος σκονη κ χωμα κ διχως χρωμα… και ένα κοριτσακι να περιδιαβαινει αναμεσα κρατωντας από το χερι τον Μανωλη…

Και ηρθε μια μερα αναμπουμπουλας -έναν Νοεμβρη -που μας βρηκε εξω από την Μηλο , στην Ελλαδα ….(Καολινη λεει θα φορτωνε από κει). Ακουγα λεξεις ψιθυριστες , στον ασυρματο κατι ειχαν μεταδοσει λεει για καποιον Ιωαννιδη , για πραξικοπημα

-« Εσυ ακους αλλα δεν λες αυτές τις λεξεις ΠΟΥΘΕΝΑ» η προσταγη από ολους στην μικρη περιεργη.

-« Καλυτερα η Μαρια με το παιδι να φυγουν, να παει κ στους γιατρους»…

-« Θα ξεμπαρκαρετε εσυ κ η μαμα» μου λενε…

-« Τι θα πει αυτό? Είναι κακο?»

-« Όχι , θα πατε σπιτι»

- « Όχι δεν θελω, Θελω τον Μανωλη μου, τον μηχανικο μου , με τον μαγειρα, δεν θελω να φυγω»…Θυμαμαι το κλαμα , θυμαμαι την στεναχωρια…

-«Θα τους ξαναδεις στον Πειραια συντομα»…

Ποτε δεν τους ξαναδα , μονο τον Μανωλη 25 χρονια μετα…

Και ξεμπαρκαραμε με λαντσα, στον Αδαμαντα κ μειναμε σε ξενοδοχειο , μεχρι να επιτρεψουν δορμολογιο στο πλοιο της γραμμη , ψηλοταβανο δωματιο με ζωγραφιστη ξεθωριασμενη οροφη, με ξυλινα τεραστια πορτοπαραθυρα κ κλειστα παντζουρια, με κλιμα φοβου κ σιωπης κ απαγορευσης κυκλοφοριας κ απαγορευσης ελευθεριας…

-«Γιατι να μην παμε βολτα? Γιατι να μην τρεξω?»

-« Δεν την θελω την Μηλο, εχει κατακομβες κ τις φοβαμαι γιατι εχει κοκκαλα από παιδια… παμε πισω στο καραβι… θελω την καμπινα μου, θελω να βλεπω θαλασσα, θελω φιλιστρινι»….

Αλλα ηρθε το βαπορι της γραμμης κ με το σφυριγμα της αναχωρισης σηματοδοτησε τον πρωτο οδυνηρο αποχαιρετισμο των πρωτων φιλων….

«Διονυσιος» δρομολογιακο κουλουριωτικο ημεροπλοιο …

Σαλαμινα …Παλουκια – Σκαραμαγκας…

Εικονα μοναδικο απομειναρι της μνημης , εγω να παιζω κρυφτο στο ξυλινο μπογιατισμενο καταστρωμα του σαλονιου. ..

Κατά προτιμηση κρυβομαι κατω από τους ξυλινους παγκους που μεταφερουν καθημερινα τους εργατες από την σαλαμινα στα ναυπηγεια…

 Κατά προτιμηση κρυβομαι μετα τα δρομολογια ,πριν πλυνουν κ καθαρισουν… ψανχω να βρω απομειναρια αυτων που βρισκονταν στο γεματο -πριν – σκαφος…

Από ποιον κρυβομαι? Από κανεναν… Μονη μου παιζω… διχως φιλους… Δεν θελω αλλα παιδια εδώ.Ο πατερας μου στην κουπαστη της γεφυρας με καποιον μιλα από το διπλανο το κουλουριωτικο….

Παιζω κ κυνηγητο… στους διαδρομους.. πλωρα πρυμα… κ πισω. Δεν εχει γουστο…

-«Μπαμπα πιασε με»…

-«Πρεπει να φυγεις τωρα, να πας σπιτι, εχουμε δρομολογιο…»

-«Αυριο παλι»…

Το ιδιο σκηνικο δυο χρονια καθημερινα…και το λυπητερο ακουσμα της κορνας …

«αυριο παλι»….

(ακομη κ τωρα όταν συναντω το Διονυσιος στην Κερκυρα , τι κ αν μεγαλωσα, τι κ αν πουληθηκε δεν θελω να το βλεπω να φευγει…)

«Μ/Υ Sunny Cruise»- Club Méditerranée – Κέρκυρα

-«τι θα πει Σαννυ κρουζ?»

-«Ηλιολουστη κρουαζιερα»

-« Και τι είναι κρουαζιερα?»

-«Είναι τα ταξιδια που κανει ο μπαμπας με το κοτερο… Γι αυτό λειπει.»

-«Και εμεις παμε τωρα στο νησι αυτό –πως το ειπες?...»

-«Κερκυρα»

-«…παμε για να τον βλεπουμε? Θα ταξιδευουμε μαζι?»

βροχη η αποριες μεσα στο Φερυ της Ηγουμενιτσας… Ταξιδι ατελειωτο κ κουραστικο ακομη κ για ένα πενταχρονο παιδι με το λεοφορειο… δεκα ωρες, δωδεκα κ τωρα μεσα σε ένα παραξενο καραβι… Ενας καφες καναπες σε απομιμιση δερματος , ένα τραπεζι στενο , τα μπαγκασια μας στο πλαι, ένα μωρο – το μωρο μας – στην αγκαλια της μαμας …ένα σεντονακι παιδικο απλωμενο… Κ καπνοι τσιγαρων… κ καυσαεριο…

Το φερυ μας παει σε άλλη πολη σε άλλη ζωη.

-«θα δεις θα σου αρεσει»

-«Θα πας κ σχολειο εκει»

-«ε που πας? Ελα εδώ δεν μπορω να σε κυνηγαω»

-«ασε με να δω το καραβι»

-«όχι κατσε εδώ»…

…..

-«Μαμα που είναι ο μπαμπας. Δεν μ αρεσει το σπιτι αυτό.»

-«γιατι?»

-«εχει μαγισσες στην σοφιτα»…

και την σκοτεινη κ χαμηλη αυτή σοφιτα θελησα να την κανω θαλασσα… κ ανοιξα μια ξεμπαρκη βρυση κ την πλημμυρισα… κ εβαλα βαρκουλα παιδικη κ φουσκωτη – ισως να ηταν κ σωσιβιο- να αρμενιζει…κ μπαρκαρισα ( την ειχα μαθει πια την λεξη) κ αρμενιζα να παω να βρω τον μπαμπα κ το κοτερο με το παραξενο ονομα…Αλλα δεν τα καταφερα γιατι τα νερα κατρακυλησαν στην σκαλα κ θυμαμαι μονο μια μαμα ορυωμενη να μου αγορευει κ να μου απαγορευει ποτε ξανα τετοια ταξιδια…

…

Όμως οι μερες δεν περνανε … να ερθει η Παρασκευη να δω το μπαμπα… κ αγριευομαι κ καλο παιδι δεν ειμαι…

-«Παμε να σου παρω παραμυθι»

-«Αυτό θελω… Μονο αυτό»

-«Είναι ακριβο, δεν εχουμε λεφτα»

-«Αυτό θελω με τα ψαρακια»…

Και το γινατι μου περασε κ απεκτησα το μαγικο παραμυθι που ειχε θαλασσα, «αληθινη» θαλασσα , την επιανα στα δαχτυλα, την ενοιωθα να πλατσουριζει , κλεισμενη στις σελιδες του… Και ψαρια «αληθινα» ψαρια να κολυμπανε, να αλλαζουν θεση…. Ένα γαλαζιο υγρο αεροστεγως κλεισμενο μεσα σε πλαστικο εν ειδη θαλασσας κ πλαστικα ψαρια μεσα που κουνιοταν μου διναν την ψευδαισθηση του νερου…

( χρονια το ειχα το παραμυθι, με αυτό κοιμομουν… το πρωτο βιβλιο που αγαπησα… δεν θυμαμαι τιτλο μονο το μπλε της θαλασσας κ τα δυο τα ψαρακια…κοκκινο κ κιτρινο…)

…

Και με το βιβλιο στο χερι πηγαμε στο λιμανι να δουμε τον μπαμπα , να δουμε το sunny cruise…

Και δεν θυμαμαι άλλο από την πρωτη εκεινη φορα παρα μονο την εντυπωση που μου εκαναν τα ξυλινα ψυγεια, με παγο – ελειψη ηλεκτρογεννητριας- μικρα, μικρουλια δεξια κ αριστερα στην πρυμη… Τα ανοιγα, τα εκλεινα κ χαζευα τις μπυρες… Α και τα φραγκοσυκα που ειχαν μαζεψει οι επιβατες κ τα ειχαν σε μια πιατελα στο σαλονι… Φυσικα κ μου κινησαν την περιεργεια, φυσικα κ τα χουφτωσα, φυσικα κ γεμισα αγκαθια…

-«Ειδες για να πειραζεις ξενα πραγματα, ο Θεουλης σε τιμωρει».

-«Μα δεν είναι ξενο ότι είναι στο καραβι του μπαμπα.»

-«Είναι , για αυτό δεν πειραζουμε τιποτα».

-«Ελα να δουμε τις φωτογραφιες»

-«Μπαμπα γιατι εχεις αγκαλια αυτό το κοριτσακι? Αφου δεν είναι παιδι σου» ειπα με ζηλεια κ θυμο.

-«Το κοριτσακι αυτό θα πεθανει σε λιγους μηνες είναι αρρωστο»…Και κατι ειπανε για μια αρρωστια που ειχε να κανει με την μεσογειο…Και ορκιστηκα να μην ξαναζηλεψω τιποτε κ ποτε κ κανεναν … Και σκεφτομουνα το μπαμπα κ τα αδερφακια της μικρης της γαλιδας που ποζαραν κ αυτά με χαμογελο κ ελεγα πως είναι αδικο αυτό…Κ τι Θεουλης είναι αυτος που εμενα με γεμιζει αγκαθια κ το κοριτσακι το αρρωσταινει…

-«Μπαμπα κ το ξερει ότι θα πεθανει?»

-«Το ξερει , και γι αυτό ζητησε να ερθει ταξιδι»

…Και κεινο το βραδυ πριν κοιμηθω παρακαλεσα τον Θεουλη να την κανει καλα ( κ τα επομενα βραδυα) κ σκεφτηκα πως αφου ο μπαμπας κανει μια δουλεια που δινει χαρα εγω δεν πρεπει να στεναχωριεμαι που λειπει…(η φωτογραφια υπαρχει ακομη)

Μονο όμως εκεινο το βραδυ κοιμηθηκα ησυχη… Το πρωι αναμπουμπουλα.

-«Ο μπαμπας θα φυγει σημερα, δεν θα κλαις, θα εισαι καλο κοριτσι, γιατι εχει επιβατες».

Και προσπαθουσα κάθε σαββατο να συγκρατησω δακρυ κ στεναχωρια , όμως το κλαμα ξεχείλιζε στο μωλο , στο λιμανι , όταν το σκαφος χανοταν στον οριζοντα…

Για τρια χρονια συναπτα… κάθε σαββατο, κάθε καλοκαιρι , κάθε βδομαδα, το ιδιο σκηνικο….

-«Παλι θα φυγει ο μπαμπας?Γιατι?»

Και να αναθαρρω κάθε παρασκευη πως θα τον δω να ερχεται… Κ οαση χαρας απροσμενη ,όταν ετουτοι οι κακοι κ μισητοι κ απομακροι επιβατες επιτρεπαν καποιες Πεμπτες να παμε Μουρτο κ Παξους με το «Καμελια» η με το «Παξοι»…. Κ προτιμουσα το αμπασο Καμελια… να χαζευω κ κεινον τον πινακα με τον γερο καπετανιο που καπνιζε πιπα… Εκεινα μονο τα προβατα που βελαζαν μεσα από το γκαραζ δεν αντεχα να ακουω…

Αλλα τι χαρα να βλεπω το Σαννυ κρουζ να ερχεται κ εγω να ειμαι στην προβλητα… Και ας ηταν η πρυμη του γεματη παρεισακτους… Και να μην ξεχνω τα λογια της μαμας…

 -«Αν μεινουμε στο σκαφος αποψε, αν λεω εισαι καλο παιδι κ μας αφησουν , θα εισαι συνεχεια στην γεφυρα κ στο κρεβατι, δεν θα ενοχλεις το μπαμπα , εχει δουλια…. είναι καπετανιος»…