..."possa contro il dio Netturo"....

Σημαδια κ ψηγματα κ ψυχανεμισματα…

“Hina te fatu”

των ιθαγενων δηλαδή , το πνευμα του φεγγαριου  απο την μια κ της γης από την αλλη να το «φυλαει» στις ροτες κ τα ταξιδια του…. Το ονομα στην πρυμη “Hina te fatu” λοιπον...
…σιδερενια γραμματα καλιγραμμα σφυριρατα κ κολλητα…Βαμμενα ασπρα , όπως ασπρο κ το σκαρι του παραξενου τουτο σιδερενιου παλιου ιστιοφορου… σαν σε παραλλαγη… δεν τα ξεχωριζες…και ένα κατακκινο ζωναρι – παρα ειναι φανταχτερο ,μηπως είναι το χαρακτηριστικο για να το ξεχωριζουν –τωρα- από την στερια? Η μηπως δεν θα εφτανε ποτε σε στερια… σαν τοσα αυτανδρα….
Σημαια – η μαλλον απομειναρια της – ιταλικη… νηολογιο αγνωστο… «στερειται ναυτιλιακων εγγραφων» ….κατασχεμενο…

-«Να μπω? Μπορω?»

Βιαστικα ορμωμενη ,μετα την πρωτη επιβεβαιωση,σαμπως κ μετανοιωσουν κ δεν μου επιτρεψουν την λαθρα την ματια στα ενδοτερα…δεν ξερω τι περιμενω να δω, σιγουρα η περιεργεια μου εντονη… Σημαδια της δρασης της τωρινης κ του αδοξου αναποφευκτου τελους -«εδώ το βλεπω να βουλιαζει» ή μηπως ψηγματα πλοων προηγουμενων κ  «ενδοξων»? κ της παρουσιας ανθρωπων αγνωστων κ περασμενων…

Δουλεμπορικο λεει συγχρονο… εμποριο ψυχων, ανθρωπων , ελπιδων και κερδους (μεγαλο το αλισβερισι) … από αυτά τα σκαρια που μολις γερασουν, κυκλωματα γνωστα –αγνωστα τα αγοραζουνε κοψοχρονιας…(παντα με τρωει η σκεψη αν οι προτεροι των πλοικτητων γνωστες είναι του σκοπου του τωρινου)…

Απ εξω τιποτα δεν μαρτυρα την χρηση ή μαλλον την καταληξη του αλλοτε περιφανου  μικρου παλιου ιστιοφορου…

- «πανω από 30 χρονων είναι»

- «γερο σκαρι…κριμα».

Ποσα χρονια ειχα να δω μπρουτζινους παλιακους αεραγωγους… ειχε μερακι ετουτος που το εφτιαχνε…

Μεσα θελω να μπω …εκει που στιβαζονταν  τριαντα σαραντα πενηντα ψυχες…(.για ποσα ταξιδια, για ποσες περατζαδες αραγε ? σαν ποσα τετοια να ειχε κανει… θα το μαθει κανεις ποτε? Σαμπως ο ημιδαπος που συνεληφθει θα πει ποτε σε δικαστες ενωπιον τι ετοιμαζανε? Η απλως  «Μπαρκο ετοιμαζε για ιταλια…Κυριεδικαστα….»)

Σηκωνεται η μπουκαπορτα, η σκαλα η ξυλινα στραβα βαλμενη…

- «με προσοχη»….

Τοιχοι μαονενοι ξυλινοι λουστραρισμενοι εκει που καποτε ηταν σαλονι κ κουζινα, καφασωτες πορτες κ ντουλαπες…Μαρτυρουν μια καποια αλλοτινη πολυτελεια… σχισμενοι καναπεδες καταχαμα ρημαγμενοι  κ ριγμενοι  να στιβαζουν προχειρα το φορτιο μαρτυρουνε το προσφατο παρελθον ή μηπως το παρον… σαν λαιλαπα να περασε πολλακις…Εντονη μυρωδια οσμων ανθρωπινων… μουχλας, κλεισουρας , υγρασιας , αλμυρας , τροκτικων κ -όχι μονο- περιττώματα … Δυσαρεστη οσμη … οπου κ αν ακουμπω αφηνω αποτυπωματα πανω σε ένα παχυ στρωμα ασπρης σκονης…Κολλα στα δαχτυλα… μυριζει… δεν είναι της πολυκαιριας, μητε όμως κ της αλμυρας… (Καταχωρείτε στα «απροσδιοριστα»….)

Προχωρω πλωρα … δυο κ τρεις καμπινες μικρουλες τοσες δα… πεντε , εξι , δεκα …ποσοι να μειναν μερονυχτα κουρνιασμενοι κ κρυμμενοι εκει μεσα…(να εκανε κρυο, να τους πουντιαζε το αγιαζι ? η μηπως η προσμονη μιας nova Terra ζεσταινε σωματα κ ψυχες?)

Α εχει κ μπανιο… και μεσα σε τουτο το μισοσκοταδο με μονο φως αυτό των  ρημαγμενων  φωταγωγων  της οροφης κ τις ακτινες από τις τρυπες στο φθαρμενο ντεκ ( -"κ το βροχινο το νερο που θα μπαινει ?") … πως ξεχωριζει ο μεγαλος πορσελανινος καναρινι  - κιτρινος γυαλιστερος νηπτιρας… κ  μια λεκανη στρογγυλη φανταχτερη… ποσο αταιριαστα κ ποσο μελαγχολικη ετουτη η εικονα…

Κ περπατοντας ελαφρα πανω σε χαρτια, ρουχα, κουζινικα ,πιατα κ σκουπιδια προσπαθω να ιχνηλατισω το δικο μου μονοπατι στον εσωτερικο τον αλουε… Σαν να με  προσταζουν οι στιχοι… «περπατα ελαφρα γιατι πατας τα ονειρα μου»…

Πισω στο σαλονι… βουβη… επεξεργαζομαι με θαρρητα τωρα ,το παραξενο τουτο μερος… Μια γκραβουρα στο σκονισμενο μπουλμε…Αχ θεε μου ποσο αταιρη … μολις την μετακινω φαινεται από πισω καθαριο το ιχνος του τοιχου…Κορνιζα ξυλινη κ τρικαταρτο ονοματι Edimbourg  ετοιμο να σαλπαρει για θαλασσες μακρυνες, εκει που ετουτο δεν διαβηκε. Η μηπως όχι … τι είναι αυτό το σχισμενο εξωφυλλο “Portolano Del Mediterraneo” –volume 1c  εκδοσης του 82… πανω κατω τοτε που πρωτοταξιδεψε αυτό το πλεουμενο…. Κ κατω από το απομειναρι  παλιου στρωματος (τσοχα να ηταν ντυμενο για βελουδο ?)  πολλα χοντρα βιβλια…( θα τα δω μετα…) .Σε ένα ξυλινο τραπεζι , σκονισμενο  με την ασπρη ετουτη παραξενη παχνη μια θηκη με κασεττες μουσικες… χρονια αχρησιμοποιητες…προς τερψην της ψυχης…  αποκλειεται οι εσχατοι οι μπαρκαρισμενοι του να τις ακουγαν … η περιεργεια μου εντονη να δω τα ακουσματα των αλλοτινων πλοιοκτητων… των αλλοτινων επιβαινοντων… «Lolipop»… στην πρωτη… δεν μου κανει…  με προσοχη πιανω εταιρη – (παει παντου αποτυπωματα μου θα βρουν)-…. “candles in the rain” … καποιος κανει πλακα  δεν μπορει …  «We were so close, there was no room ….» οι στιχοι.

Και στο απεναντι τραπεζι … δυο όχι τρια  πλαστικα ( δυο για τα πλευρικα κ ένα για την πρυμη) … με γραμματα αυτοκολλητα επανω , ετοιμα προς χρηση… μαυρα κ μεγαλα… το νέο  το  λαθρο το ονομα … “ La Fatyma” που θα βαφτιζαν το δουλεμπορικο… Αραγε το μοναδικο ετουτο «καινουργιο» ευρημα ,  α κ μια κουλουρα σκοινι της σκοτας- "στοιχειο εγκληματος " κατα τους ειδικους -να ηταν προιον σκεψης κ προβληματισμου των δουλεμπορων ή ένα ονομα στην τυχη διαλεξαν (ξερω ξερω οι  σκεψεις μου είναι τρελλες κ παρατερες)……

Και πισω στα βιβλια …παντου  σκορπισμενα, διαλυμενα … πω πω σκονη… κ ψαλιδες.. κ κολλημενες κιτρινες υγρες σελιδες  … σαν ετουτα να ειχαν πιοτερα χρονια από όλα του σκαφους τα αντικειμενα να χρησιμοποιηθουν…. Εχγειρηδιο χρησης σκαφους… Μανουαλ για μηχανες κ ηλεκτρογεννητριες… καμποι κ δεσιματα… «Ναυτιλος» πρωτη εκδοση 1900… θαλασσιες πρακτικες… Κ ένα εξωφυλλο –μονο απομειναρι- με ένα πιστολι να στρεφεται κ να πυροβολει από χερι με σημαια ισραηλ, αμερικης , αγγλιας… (ετουτο συναδει σκεφτομαι με την παραβατικη τη δραση του σκαφους)….

Και ξεφυλλιζοντας πεφτει – το μαζευω- ευχητηριο σημειωμα παλιο – των εγκαινιων αραγες κ των πρωτων των πλοων?- Καποια Ρομπερτα κ μια Αλεξαντρα του χαρίσανε , του καπετανιου ?, όχι  βεβαια …του σκαφους τον τομο τον χοντρο με το σκληρο μπλε εξωφυλλο «Nuovo corso di nagazione dei Glenans» ( νεα πορεια της πλοηγισης).

«Affinchè il Divino Cesar

possa contro il dio Nettuno

volare e degli Dei altri

sempre volger le vele in acque

quiete di nove terre.»
 

Και επικαλλουνται οι ευχομενες την θεια δυναμη του Καισαρα να παει κοντρα στου Ποσειδωνα κ της Αφροδιτης την θεληση κ να στριψει τα πανια στα νερα των νεων εδαφων….

Και σκεφτομαι σαν επιμυθιο πως δεν μπορει ετουτη η ευχη με τροπο παραξενο βγηκε αληθινη… μεχρι την υστατη την ωρα

-- - -- -- --- -- - -- - -- --- -- ----- -----

        – «ποια θα είναι η τυχη του?» η αγωνια μου

-         «εδώ θα βουλιαξει»

Εξω στο μωλο τωρα…λαστιχα αυτοκινητων  κουβαλαμε …να βαλουμε να μην σπασει στο ξωμωλο με την νοτια…

το υστατο αραγες ρεμετζο?

Και καβο πλωρισιο… κ σπριγκ .. κ κουτουκι μην το ανοιγει ο μαιστρος….(εχουμε υποχρεωση ? καμια… το επιβαλλει όμως της καρδιας μας το χρεος να το δεσουμε καλα … σαν να ‘τανε δικο μας)

-«Τα βλεπεις τα συννεφα ?»

Μαθημα νεφων λοιπον  για θυσσανους, σωρειτες κ σωρειτομελανες… κ για την επερχομενη καταιγιδα…

Βαρυς λεμε ο χειμωνας που ερχεται , κ τα μερομηνια του αυγουστου  για αερικες μερες κ αγριες νυχτες δινουν προμυνημα…

Και σκεφτομαι  - σκεφτομαστε πως «το σκαφος θα υποφερει» κατά πως ειδα γραμμενο σε καταγραφη παλια αλλου ημερολογιου γεφυρας …

Και σκεφτομαι πως καθως βατζιμανεοι ειμαστε στα δικα μας τα παρακειμενα πλεουμενα   (σιμα , σχεδον κολλητα πια οι πρυμες μας) κ οι κακοκαιριες κ οι φουρτουνες  κατω στο ντοκο μας βρισκουνε παντοτε βιγλατορες , η ψυχη μας αλλα κ το «νιτερεσο» για ολου του κοσμου τα σκαρια, εκει μας οδηγει ασυναισθητα … να το προσεχουμε κ τουτο το αμοιρο ιστιοφορο…Αφου κανεις πια δεν το οριζει… τι κοπο αραγε μας κανει  ένα μπαλονι περισσευουμενο …για ένα παλαμαρι…

(κ αν ημουν της μεταφυσικης ισως να πιστευα πως  τελικα των πολυνησιων οι θεοτητες …ισως εκεινος ο “te fatu” που προσταευει λεει τα καραβια , η ο δικος μας ο αρχεγονος ο ποσειδωνας να το εριξαν στην ροτα μας….αλλα δεν ειμαι )

Αντε καλο ξεχειμωνιασμα να εχουμε..

της πρυμης το ονομα

καποια απο τα βιβλια

η γκραβουρα

το σημειωμα.